Yaşadıklarımın üstünden yıllar geçmişti, hastalığımı tamamen atlatmıştım. Üniversiteyi bitirip işime başlamıştım. Arda ile dünyaevine girmiştik. Cansu hala en yakın arkadaşımdı. Ailem yanımdaydı. Bir de ikiz bebeklerimiz olmuştu. Biri kız biri oğlan. Ne hikmettir ki oğlumuz Arda'ya, kızımız da daha çok bana benziyordu.
Olayları atlatabilmek için yıllarca psikolojik tedavi almıştım ve şimdi ciddi anlamda kendi ayaklarımın üzerinde durabiliyordum. Çünkü en gerekli olan şeye sahiptim; motivasyon. Yıllar beni çok değiştirdi, bazen iyi anlamda bazen kötü anlamda. Ama yine de her şey olması gerektiği gibi oldu.
Hayat bana her zaman güzel şeyler sunmadı ama gelen her kötü şeyden sonra iyilikleri bulmayı başarabildim...
~SON~