Έκανα αρκετή ώρα για να φτάσω στην τοποθεσία, αλλά άξιζε τον κόπο.
Ήταν παράλογο, όμως η πιθανή απάντηση στο γρίφο με είχε γεμίσει με το αίσθημα της εγρήγορσης. Ποτέ μου δεν είχα ξανανιώσει τόσο ζωντανή. Όλο το κορμί μου είχε πλημμυρίσει από αδρεναλίνη, τα πόδια μου είχαν βγάλει φτερά, έτρεχα και δεν ένιωσα ούτε μια φορά να μου κόβεται η ανάσα. Ήξερα πως μπορούσε να ήταν λάθος, αν ήταν λάθος, τότε θα ήταν η τελευταία φορά που ένιωθα τόσο ζωντανή.
Έπρεπε να ήταν η σωστή. Έπρεπε. Αν δεν ήταν...
Ελάττωσα ταχύτητα, το χώμα ετριξε απαλά κάτω απ'τα παπούτσια μου και στάθηκα βαριανασαινοντας απ'έξω απ'το Γενικό Νοσοκομείο Παίδων.
Κι όμως, αν το καλοσκεφτοταν κανείς, έβγαζε λίγο νόημα, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό.
«Χαρά και...δάκρυα. Γέλιο και θρήνος. Ελπίδα και απογοήτευση. Το μεγάλο παιδί. Πεύκα.» μουρμουρισα σαν να εκτελούσα κάποιο μαγικό ξόρκι.
Ένα μέρος που ειχε αυτή την αντίθεση συναισθημάτων, όπως χαρά και δάκρυα, γέλιο και θρήνο, ελπίδα και απογοήτευση, ήταν εδώ, ένα νοσοκομείο.
Το παιδί ήταν σύμβολο. Ένα παιδί σε ένα νοσοκομείο.
Αυτό που είχε τραβήξει επίσης την προσοχή ήταν το πεύκο, κι αυτό ένα σημαντικό σύμβολο. Ενα νοσοκομείο με πολλά πεύκα γύρω του, σύμφωνα με όλα τα προηγούμενα, ήταν το νοσοκομείο Παίδων.
Αν συνδύαζε κανείς αυτά τα διαφορετικά πράγματα, θα έβγαινε ένα νοσοκομείο για παιδιά.
Ο γιατρός με πλατύ χαμόγελο. Περπατάει χαρωπά προς τους ανήσυχους γονείς. Οι δύο γονείς να μαθαίνουν οτι το παιδί τους θα γίνει σύντομα καλά. Γέλιο, χαρά, ελπίδα. Ζωή.
Ο γιατρός με βλέμμα σκληρό. Κάποιοι άλλοι μαθαίνουν πως το παιδί τους εχει μόνο τέσσερις μήνες ζωής. Δάκρυα, θρήνος, απογοήτευση. Θάνατος.
Ξεροκαταπια και έσφιξα τις γροθιές μου ταραγμένη. Οι δύο όψεις πραγμάτων και καταστάσεων που ταιριάζουν σε ένα μέρος σαν κι αυτό.
Οι δύο όψεις του κόσμου.