Το χέρι του ήταν ακόμα στηριγμένο στον τοίχο. Με αναστατωνε που ήταν τόσο κοντά. Το μισούσα, να είναι τόσο κοντά.
Στο μυαλό μου μπορούσα ακόμα να φανταστώ το κηλιδωμένο φούτερ του απ'το χέρι της κοπέλας, που φώναζε άηχα για βοήθεια.
Ανασανα βαθιά και τον κοίταξα.
«Πώς...πώς θα χαρακτήριζες την παιδική σου ηλικία;» ρώτησα διστακτικά.
Ίσως κατάφερνα να μάθω κάτι από το παρελθόν του. Οτιδήποτε. Πού έμενε, πώς και ποιοί ήταν οι γονείς... ήταν αδύνατον, όμως, ίσως, μπορούσα να τους βρω, να τους συναντήσω...
Ίσως ήταν η φαντασία μου, αλλά νόμιζα πως τον είδα να παγώνει για λίγο. Μία περίεργη λάμψη άστραψε στα μάτια του, που δεν μπόρεσα ακριβώς να διαβάσω• ίσως ήταν η άρρωστη ικανοποίηση που έπαιρνε από τις αποτυχημένες ερωτήσεις μου, τις απελπισμένες προσπάθειες για να βρω μια λύση σε αυτήν την κατάσταση. Χαμογέλασε αχνά.
Σιγή για λίγο.
Γαμώτο.
Θα μου απαντούσε;
Έκανα τη σωστή ερώτηση, γαμώτο; Το σωστό συνδυασμό; Τί; Γιατί δε μιλούσε;
Διάολε, είναι οι τελευταίες μέρες. σκέφτηκα σφιγμένη. Δεν γίνεται να το κάνεις αυτό. Δεν γίνεται να μην έχω κάνει έστω και ένα βήμα προς τα κάπου.
Έσφιξα τις γροθιές μου καθώς ο απαίσιος επισκέπτης μπροστά μου συνέχιζε να μην μιλά. Δεν ήταν δυνατόν...
Όχι; Δηλαδή μου έμενε...να τα παρατήσω;
«Σκατά.» απάντησε εκείνος σιγανά. Η καρδιά μου φτερουγισε.
Απάντησε...;
Η ερώτηση ήταν αντικειμενικά προσωπική και αρκετά γενική. Ήταν μεγάλο ρίσκο να μην απαντήσει καθόλου, όμως και η καταραμένη απάντηση που έδωσε στο τέλος, δεν μου προσέφερε απολύτως τίποτα.
Μου πέρασε απ'το μυαλό μια σκέψη. Ήταν ίσως πιο επιεικής λόγω του οτι ήταν μεθυσμένος. Το μυαλό του δεν δούλευε καθαρά, γι'αυτό και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει. Προσπάθησα ξανά.
«Ποιόν μισούσες πιο πολύ;» ρώτησα.
Ίσως ειχε πρόβλημα με τη μητέρα του. Ή με τον πατέρα του. Ή με κάποιον άλλο. Κάτι τρομερό μπορεί να ειχε συμβεί και να τον έκανε το τέρας που ειναι τωρα.
Μα τι..;
Τί θα μπορούσε να είχε συμβεί, τόσο αναπάντεχο, που να τον έκανε το τέρας που ήταν...;
«Όλους τους.» απάντησε με ένα βλέμμα μυστήριο, που με φόβισε. Το σκοτεινό μπλε το ματιών του τρεμουλιασε στην άβυσσο, σαν να προειδοποιούσε τον οποιοδήποτε να μείνει μακριά.
Όμως η καρδιά μου σταμάτησε, όταν το δηλητήριο της απελπισίας άρχισε να κυλά στις φλέβες μου σαν όξινο ποτάμι.
Αυτός ο μπασταρδος.
Αυτός ο καταραμένος, μπάσταρδος.
Απαντούσε όσο πιο μονολεκτικά μπορούσε. Έπαιζε, ακόμα και με τις ερωτήσεις που ήταν τα κλειδιά για τη λύση...
Αυτό σήμαινε πως εγω...τελικά θα...
...θα με σκότωνε.
Είχαν περάσει τόσες μέρες και δεν είχα έρθει ούτε ένα βήμα κοντά στη λύση του απαίσιου γρίφου.
Τίποτα.
Δεν...δεν μπορεί...
Δεν γίνεται να μην μου έχει δώσει ούτε ένα στοιχείο...!
Εκείνος τράβηξε το χέρι του χαμογελώντας χαιρέκακα. Γύρισε την πλάτη και άρχισε να περπατάει προς τον καναπέ. Το βήμα του ήταν αργό, φαινόταν πως το αλκοόλ είχε επηρεάσει τον οργανισμό του.
Η απελπισία που ένιωσα εκείνη τη στιγμή κόντεψε να με πνίξει. Συναισθήματα ταραχής, ανακατεμένα με θυμό και αμέτρητες ερωτήσεις, γέμισαν το κορμί μου απ'ακρη σε άκρη.
Τινάχτηκα απότομα, χωρίς να σκέφτομαι ή να ελέγχω το σώμα μου και τον έπιασα από την μπλούζα, σταματώντας τον. Εκείνος γύρισε ίσα ίσα το σώμα του και ήξερα, ήξερα ότι με κοίταξε με ύφος χαιρέκακο, διασκεδάζοντας με την απρόσμενη κίνησή μου. Το κεφάλι μου ήταν ακόμα σκυμμένο, δεν μπορούσε να δει την ντροπιασμένη έκφρασή μου.
Τον μισούσα. Ω, ναι τον μισούσα εκείνη τη στιγμή. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ήθελα να εξαφανιστεί, από την πρώτη μέρα που τον είχα συναντήσει.
Με ειχε παγιδεύσει, με ειχε κοροϊδέψει, με ειχε ειρωνευτει και απειλήσει. Με ειχε ντροπιασει. Τον μισούσα που δεν έπαιζε δίκαια. Μισούσα που απλά μια μερα εμφανίστηκε και αποφάσισε να παίξει και να καταστρέψει τη ζωή μου..
Μισούσα που έκανα αυτό.
«Περίμενε...» είπα σιγανά.
Προσπάθησα να ακουστω όσο λιγότερο παρακλητικη γίνεται.
Ένιωσα το χαμόγελό του να μεγαλωνει, αν βγάζει νόημα αυτο. Το ήξερα ότι ήθελε να με βλέπει έτσι.
«Τί είναι, Αμαλία;» ρώτησε με προσποιητή απορία μα ήξερε ήδη.
Τα χείλη μου σφίχτηκαν.
Σταμάτα πια. Σταμάτα...
«Δώσε μου κάτι άλλο...ένα στοιχείο ακόμα...»
Σιγή απλώθηκε στο δωμάτιο μεταξύ μας. Ανεπαίσθητα, μπορουσα να ακούσω τις ανάσες μας, το ελαφρό τρίξιμο που έκαναν οι τοίχοι από την αλλαγή του καιρού, τις υπολειπόμενες κρύες σταγόνες, να κατρακυλούν στα τζάμια των παραθύρων κι έξω, η ανελέητη νύχτα με τους πνιγμένους της ήχους.
Κάπου μακριά από δω, κάποιος ηλικιωμένος πήγαινε βόλτα με το σκύλο του στο πάρκο παρέα με τα νυχτερινά πουλιά.
Κάπου μακριά από δω, ένα μικρό κορίτσι καλωσοριζε τον πατέρα του, που γύρισε σπίτι μετά τη δουλειά. Ειχε τόσα πράγματα να του πει απ'τη σημερινή μέρα στο σχολείο, τόσα αυτά που είχε μάθει... Θα του έλεγε για τα πουλιά στα παράθυρα, αν δεν έκανες ησυχία τη νύχτα, δεν θα κελαηδούσαν το πρωί...
Κάπου μακριά από δω, ένας ανήσυχος έφηβος έγραφε το μήνυμα εξομολόγησης των συναισθημάτων του στο κορίτσι που του άρεσε από την πρώτη μέρα που την είδε. Θα έβαζε την ψυχή του σε αυτό το μύνημα, ήλπιζε μόνο η ψυχή του να γίνει αποδεκτή...
Κάπου μακριά από δω, μια ανήσυχη έφηβη κοιτούσε το φεγγάρι ακούγοντας μουσική, απολαμβάνοντας την ησυχία της νύχτας, σκεπτόμενη πως όλα ήταν καλά.
Κι εγώ βρισκόμουν εδώ.
«Σε παρακαλώ.»
Να παρακαλώ για τη ζωή μου.
Ένιωθα απαίσια. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω, σήκωσα ελαφρά το κεφάλι για να τον κοιτάξω. Εκείνος μου ανταπεδιδε και χαμόγελό του ειχε μικρύνει. Το βλέμμα του ακόμα θολό και απρόβλεπτο.
Χαμηλωσα ξανά το κεφάλι, κοίταξα το πάτωμα, καθώς ο κόμπος στο λαιμό είχε μεγαλώσει. Δεν υπηρχε περίπτωση να έλεγε κάτι, απλά με κορόιδευε για την απελπισία μου και την απόγνωση μου. Το διασκέδαζε αρρωστημένα, διασκέδαζε να με καταστρέφει. Δάκρυα εμφανίστηκαν στα μάτια μου και θόλωσαν το οπτικό μου πεδίο, όπου έντονα και απελπισμένα προσπαθούσα να βρω μια απάντηση.
Γαμώτο...
Πως έφτασα ως εδω; Γιατί;! Πώς έγιναν έτσι τα πράγματα;
Μου ξέφυγε ένας σιγανός λυγμός. Οσο και να ρωτούσα, δεν υπήρχε απάντηση.
Τον ένιωσα να κινείται ανεπαίσθητα απ'την μπλούζα του στο χέρι μου. Άκουσα να ξεφυσάει σιγανά.
“Ο ήλιος ανατέλλει κόκκινος, τραγουδώντας στον κόσμο δώδεκα ποιήματα,
χαρά και δάκρυα.
Γέλιο και θρήνος.
Ελπίδα και απογοήτευση.
Το μεγάλο παιδί κάτω από τα ματωμένα πεύκα τον χαιρετά.
Πότε θα μεγαλώσω, τον ρωτά.
Εύχεται μονάχα η τραγωδία να μην ειχε ποτέ συμβεί.”
Γύρισε εντελώς την πλάτη και απομακρυνθηκε απ'την χαλαρή πλέον λαβή μου. Τα μουδιασμενα μου δάχτυλα έμειναν να αιωρούνται για λίγο, ύστερα έπεσαν μαζί με το βαρύ χέρι μου.
Σήκωσα το βλέμμα μου δύσπιστη γι'αυτό που μόλις είχα ακούσει. Τον παρακολούθησα που περπάτησε μέχρι τον καναπέ.
Ένας...γρίφος;
Δεν μπορούσα να σκεφτώ, ούτε να αρθρωσω λέξη. Άλλος ένας γρίφος...;
«Καληνύχτα, Αμαλία.» είπε ο απαίσιος επισκέπτης κοιτάζοντας έξω, το φως του φεγγαριού που έλαμπε στη μαύρη νύχτα.