«Ω, κατάλαβα και πολύ καλά.»είπε ο μικρός πρίγκηπας.«Γιατί όμως μιλάς πάντα με γρίφους;»
«Τους λύνω όλους.»απάντησε το φίδι.
~Ο μικρός πρίγκιπας
Ξύπνα.
Ξύπνα, Αμαλία...
Μάζεψα όλο το κουράγιο μου και πίεσα τον εαυτό μου να κινηθεί, να βγει από την την μουδιασμενη ακινησία.
Με τη λογική να επιστρέφει αργά στο μυαλό μου, έβαλα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος του και τον έσπρωξα μαλακά αλλά σταθερά προς τα πίσω, δημιουργώντας ελάχιστη απόσταση ανάμεσά μας.
Ένιωσα το βλέμμα του πάνω μου όμως δεν έκανε κάποια κίνηση να αντισταθεί.
Απέφυγα να τον κοιτάξω, προσπαθούσα να πάρω ανάσα.
Τι κάνει...;
«Είναι...» μίλησε εκείνος ανεξιχνίαστα και σιγανά μετά από λίγα λεπτά σιγής. «Είναι η πρώτη φορά που είπες το όνομά μου.»
Επιτέλους τον κοίταξα απρόθυμα, τρέμοντας. Οι μπλε άβυσσοι με τράβηξαν κατευθείαν μέσα τους.
Είχα κάνει το λάθος να τον κοιτάξω κατευθείαν εκεί. Στην απύθμενη, κενή άβυσσο, όπου ποτέ δεν ξεδιψούσε για παραπάνω αίμα.
«Και η πρώτη φορά που με κοίταξες στα μάτια.»συμπλήρωσε χαμογελώντας με νόημα.
Κατέβασα το κεφάλι μου, κοίταξα το πάτωμα ταπεινωμένη, έχοντας ακόμα τα χέρια μου στο στήθος του, για να τον κρατήσω μακριά σε περίπτωση που επιχειρούσε να με ξαναπλησιάσει όσο μάζευα τις σκέψεις μου. Αυτο που έψαχνα πριν στο σκοτεινό δωμάτιο, το έψαχνα τώρα στο έδαφος: μια μικρή διέξοδο από την περίεργη ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί. Μια διέξοδο από τον εφιάλτη μου.
Τι έκανε...;
Γιατί...; Πόσο απαίσιος...
Όλο αυτό...δεν ήταν αληθινό, παρά μόνο ένα ακόμα άρρωστο κόλπο του για να παίξει μαζί μου. Ήταν φανερό από το πόσο περίεργο ήταν. Στο θολό βλέμμα του δεν υπήρχε τίποτα, ούτε συμπάθεια, ούτε μίσος, ούτε κατανόηση ανθρώπινων συναισθημάτων.
Σε κάποιον άλλο κόσμο...ναι, σε κάποιον άλλο κόσμο, ίσως, αυτός ο άντρας μπροστά μου, μπορούσε να ερωτευθεί και να αγαπήσει.
Ίσως, μπορούσε να καταλάβει τα θερμά, όμορφα συναισθήματα ενός άλλου ανθρώπου, τη γλυκιά θαλπωρή όταν επέστρεφε σπίτι μετά από μια παγωμένη μέρα και έβρισκε κάποιον αγαπημένο να τον περιμένει.
Ίσως, κατανοούσε την ψυχική σύνδεση που είχε μια απλή αγκαλιά. Ίσως κατανοούσε τη δύναμη ενός απλού αγγίγματος, το νόημα πίσω από ένα μικρό φιλί.
Όμως, όχι σε αυτόν.
Εδώ, δεν υπήρχε αυτό. Εδώ, υπήρχε μόνο το σκοτάδι. Η ψευδαίσθηση κάποιων συναισθημάτων που καμιά φορά ίσως, ήταν τόσο αληθοφανής που μπερδευαν και τον ίδιο. Μα το σκοτάδι εδώ πάντα νικούσε. Το πράγμα πάντα σερνόταν έξω απ'τους τοίχους και κομμάτιαζε την ανθρώπινη ψυχή, αφήνοντας πίσω... χαμογελαστά κουφάρια και ψευδαισθήσεις.
Η καρδιά μου βάρυνε. Πόσο απαισιος, πόσο τέρας μπορούσε κάποιος να είναι...
Δεν ήθελα να τον ακούω άλλο, ήθελα να φύγω μακριά του, να τελειώσει όλο αυτό. Όσο πιο μακριά γίνεται. Το πνεύμα μου είχε ραγισει και πλέον το ένιωθα σαν αβάσταχτο βάρος στην ψυχή. Δεν ήξερα πόσο ακόμα θα άντεχα μπροστά σε αυτή την τρέλα.
«Είσαι μεθυσμένος...»χαμογέλασα λυπημένα μα δεν το είδε. Ήξερα πως με κοιτούσε με βλέμμα χαμηλωμένο.
«Γιατί με εμποδίζεις έτσι, Αμαλία;»η φωνή του ακούστηκε ψεύτικη.
«Σε εμποδίζω για τί πράγμα; Να νιώσεις; Να καταλάβεις κάτι;»έκανα σαρκαστικά, ηττημένα.
Να καταλάβεις πως νιώθει ένας άνθρωπος...;
Απάντηση δεν ήρθε, όμως ήξερα ότι καταλάβαινε. Οι γρίφοι απ'οτι φαινόταν ήταν οι αγαπημένοι του. Τους έλυνε όλους.
«Θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων, μπάσταρδε.»είπα χαμογελώντας ακόμα λυπημένα, νιώθοντας ανόητα που προσπαθούσα να βρω λογική μέσα στην ταραγμένη ψυχοσύνθεσή του. Πού έβρισκα τη δύναμη; «Αυτή είναι η θέση που έχεις δώσει στον εαυτό σου.Κανενας ποτέ δεν θα ερωτευτεί, δεν θα πλησιάσει, ούτε θα αγγίξει ένα τέρας.»
Σήκωσα απρόθυμα το κεφάλι, πλέον δεν χαμογελούσα. Με κοιτούσε ακόμα με το ίδιο θολό βλέμμα, με κάποιο ίχνος... σαδιστικής ικανοποίησης. Δεν είχα πέσει στην παγίδα του...
«Σκύλα.»έκανε και χαμογέλασε με το σύνηθες σκοτεινό του χαμόγελο.
«Μην εισαι τόσο σκληρή.»
«Δεν είναι λίγο αργά για να αποκτήσεις συναισθήματα...;»ρώτησα και τον κοίταξα λυπημένη στα μάτια, προσπαθώντας ίσως να βρω κάτι.
Μα ήμουν ανόητη.
Ξύπνα επιτέλους, Αμαλία...
Ως πότε θα προσπαθείς;
Θυμήθηκα την προηγούμενη φορα, τοτε που μου έλεγε πως δεν μπορούσε να αλλάξει. Δεν ήθελα να το πιστέψω αλλα έτσι ήταν. Και οι δύο ξέραμε πως δεν γινόταν.
(Ομως ξανά κάτι με εμπόδιζε. Δεν μπορούσα να αντέξω αυτη την αλήθεια.)
Ο απαίσιος με κοίταξε και μου χαμογελασε ψυχωτικα. Το σκοτάδι είχε επιστρέψει σε αυτόν. «Έχεις κάτι να ρωτήσεις;» ρώτησε μισοκλείνοντας τα μάτια.
«Ναι.»απάντησα σταθερά αν και η καρδιά μου ήταν έτοιμη να σπάσει.