Chapter 36
Ace
«Έλα να κάτσουμε με τα κορίτσια»
Είπε ο Tyler, σκουντώντας με ελαφρά. Γέλασα και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«Έλεος Tyler, σου χω πει οτι δεν θέλω να κάθομαι με αυτές.»
Το βλέμμα μου στράφηκε προς το παράθυρο. Η βροχή ήταν ακόμα δυνατή και χαμογέλασα ασυναίσθητα.
«Πόσο καιρό έχεις να—»
«Σκάσε, θα φύγω.»
Τον διέκοψα πριν πετάξει την βλακεία του και στριφογύρισε τα μάτια του.
«Πάλι;»
Γέλασε.
«Βαριέμαι. Δεν με νοιάζουν οι δύο απουσίες που θα πάρω.»
Δεν πήρα απάντηση, μιας και μια μικρότερη κοπέλα, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει αυτή την στιγμή, πλησίασε ναζιάρικα τον Tyler.
Αηδιασμένος, βγήκα από το κτίριο. Σιχάθηκα να τις βλέπω όλες να συμπεριφέρονται με τον ίδιο ηλίθιο τρόπο για να προσεγγίσουν ένα αγόρι.
Από την ώρα που η Skylar αρνήθηκε την δουλειά που της πρόσφερε ο πατέρας μου με την χειρότερη δικαιολογία, δεν μπορώ να σταματήσω να την σκέφτομαι.
Ένα βλέμμα της μου αρκεί για να καταλάβω οτι λέει ψέματα. Γιατί τόσα ψέματα; Γιατί κρύβει τόσα πολλά; Από την μια την καταλαβαίνω, μιας και μέχρι πέρσι δεν μιλούσαμε καν. Οχι οτι τώρα μιλάμε, αλλά πιστεύω οτι θα μπορούσε να με εμπιστευτεί. Βασικά δεν ξέρω αν θα με εμπιστευόμουν στην θέση της. Δεν ξέρω.
Την είχα προσέξει από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε στο σχολείο, πέρσι, όταν πήγαινε ακόμη πρώτη λυκείου. Ξεχώριζε τόσο πολύ που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Γιαυτό και την κοιτάζουν όλοι. Αυτή νομίζει πως την κοιτάνε μόνο επειδή είναι τραυματισμένη, μα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Έχει μια αγνή ομορφιά.
Φοβόμουν να την πλησιάσω. Έμοιαζε τόσο πολύ με την μητέρα μου που ανατρίχιαζα κάθε φορά που την συναντούσα στους διαδρόμους. Το βλέμμα της, ο τρόπος που περπατάει, που πειράζει τα μαλλιά της.
Φαινόταν σαν ένα μικρό αθώο πλάσμα, μια κοπέλα που δεν μιλούσε με κανέναν, καθόταν μόνη στα διαλείμματα με ένα λογοτεχνικό βιβλίο στο χέρι και τα μικροσκοπικά γυαλιά της.
Τα καστανά μαλλιά της, τα σκουρόχρωμα—σχεδόν γκρι μάτια—το μικροκαμωμένο της σώμα, τα σημάδια από τα εγκαύματα της..
Σήμερα η Skylar εμφανίστηκε με νέες πληγές στο πρόσωπο. Για έναν ανεξήγητο λόγο, με καίει τόσο πολύ να μάθω πως τα αποκτάει ή μάλλον ποιος της τα προκαλεί.
Μόνο στην σκέψη σφίγγω τις γροθιές μου. Είναι τόσο εύθραυστη. Φοβάμαι πως αν την πιέσω πολύ για να μάθω, θα ραγίσει. Προσπάθησα να ανάψω το δεύτερο τσιγάρο για σήμερα για να ξεχαστώ, μιας και η Skylar με διέκοψε κατά την διάρκεια του πρώτου, αλλά η δυνατή βροχή με εμπόδιζε.
Γαμώτο.
Το κουδούνι χτύπησε και σκεφτόμουν που θα μπορούσε να βρίσκεται αυτή την στιγμή και όχι το κράξιμο που θα φάω από τον πατέρα μου όταν μάθει οτι η Skylar απέρριψε την πρότασή του.
Ξέρω πολύ καλά οτι ο μόνος λόγος για τον οποίο της συμπεριφέρθηκε καλύτερα από οτι έχει φερθεί στα ίδια του τα παιδιά τα τελευταία χρόνια είναι επειδή της μοιάζει πολύ και αυτό τον τρομάζει όσο τρομάζει και εμένα, δύο χρόνια τώρα.
[...]
Αποφάσισα να μείνω. Δεν έχω ιδέα γιατί. Ήθελα απλά να μιλήσω σε κάποιον και δυστυχώς για εμένα, δεν έχω κανέναν. Μπορεί να με περιτριγυρίζουν ένα σωρό άτομα και να νομίζουν οτι είναι φίλοι μου, αλλά εγώ τους θεωρώ απλούς γνωστούς. Στα δύσκολα κανένας τους δεν θα με στήριζε και ούτε πρόκειται, ούτε καν ο Tyler.
Ασυναίσθητα, κινήθηκα προς το μικρό ιατρείο, όπου θα συναντούσα την Riley—την γυναίκα που μου στεκόταν σαν δεύτερη μητέρα όταν την επισκεπτόμουν χτυπημένος εξαιτίας του πατέρα μου.
Δεν ήθελα να μπλέκω με νοσοκομεία. Τι θα έλεγε ο κόσμος αν ο γιος του γνωστού επιχειρηματία κατέληγε ανά δύο μέρες εκεί;
Άνοιξα την πόρτα σιγά σιγά, ελπίζοντας να βρω την Riley να κάθεται στο γραφείο της. Αντιθέτως, στεκόταν όρθια και μιλούσε αγχωμένη στο τηλέφωνο.
«Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Δεν καταλαβαίνετε οτι ο ίδιος της ο θείος την κακοποιεί τόσο πολύ σε σημείο να εμφανίζεται στο σχολείο με σοβαρά τραύματα;»
Φώναζε έξαλλη και οπισθοχώρησα, σοκαρισμένος από τα λόγια της. Κούνησα μπερδεμένος το κεφάλι μου.
«Εντάξει, θα καλέσω αργότερα. Πρέπει να βρεθεί λύση εγκαίρως.»
Τερμάτισε την κλήση εκνευρισμένη και το βλέμμα της συνάντησε το δικό μου. Στένεψε τα μάτια της, σαν να μην πιστεύει πως βρίσκομαι μπροστά της.
«Εγώ δεν—»
Ξεστόμισα μπερδεμένος, μετά από μερικά λεπτά νεκρικής σιωπής. Ξεφύσηξε και μου έκανε νόημα να κλείσω την πόρτα και να κάτσω δίπλα της. Ξέρω οτι θα ακούσω αυτό που φοβόμουν. Ξέρω οτι μιλούσε για την Skylar.
Δεν υπάρχει άλλο κορίτσι που επισκέπτεται τόσο τακτικά την Riley, ούτε κάποια άλλη κοπέλα με σοβαρά τραύματα.
«Δεν ήθελα να το μάθεις έτσι. Δεν ήθελα να το μάθεις από εμένα.»
Είπε κρατώντας γλυκά τα χέρια μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
«Δηλαδή τόσο καιρό—»
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έσφιξα τις γροθιές μου, προσπαθώντας να διώξω από το μυαλό μου την εικόνα του θείου της να την βασανίζει με τέτοιο τρόπο.
«Ναι. Τόσο καιρό. Δύο ολόκληρα χρόνια. Είχα προσπαθήσει αρκετές φορές να την πείσω να το σταματήσει αυτό, αλλά αρνείται. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να την βοηθήσω. Γι'αυτό απευθύνθηκα σε ορφανοτροφείο.»
«Οχι. Δεν νομίζω να της αρέσει αυτή η ιδέα.»
Διέκοψα και γέλασε πικρά.
«Δεν της αρέσει, αλλά δεν θα την αφήσω να κακοποιείται μέχρι να ενηλικιωθεί. Είναι απάνθρωπο Ace.»
Χαμήλωσε αγανακτισμένη το κεφάλι της και κάλυψε το πρόσωπο της με τις παλάμες της.
«Μην της πεις οτι το έμαθες από εμένα. Ούτε οτι σε είχα ενθαρρύνει για να της μιλήσεις. Δεν θέλω να ξέρει οτι την πλησίασες μόνο και μόνο επειδή στο ζήτησα εγώ. Μπορεί να σου φαίνεται απίστευτο, άλλα είσαι ένα από τα άτομα που την απέτρεψαν από το να αυτοκτονήσει. Μην το ξεχάσεις αυτό. Βοήθησες ένα ακόμη άτομο Ace.»
Είπε τα τελευταία της λόγια και έγνεψα καταφατικά. Σηκώθηκα όρθιος και σταύρωσα τα χέρια μου.
Ακόμα και να μην μου το έλεγε η ίδια, είμαι σίγουρος οτι κάποια στιγμή θα την πλησίαζα αλλά με πολύ λανθασμένο τρόπο. Ίσως και χυδαίο, αλλά αυτή η κοπέλα μου βγάζει τον καλύτερο μου εαυτό και δεν μπορώ να της φερθώ άσχημα.
«Από 'δω και πέρα, εσύ θα αποφασίσεις τι θα της πεις. Απλά μην με ανακατέψεις. Πρέπει να δώσουμε ένα τέλος σε αυτό.»
Μίλησε και δίχως να δώσω καμία απάντηση, βγήκα από το ιατρείο. Πρέπει να την βρω όσο πιο γρήγορα γίνεται.