Chapter 27
Skylar
«Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα σας.»
Φώναξα στην δασκάλα της Melissa, η οποία εάν μπορούσε θα με είχε σκοτώσει ήδη.
«Δεν μπορεί να συμμετέχει στην κλήρωση, χρειαζόμαστε την μητέρα της ή έστω κάποιον κηδεμόνα. Όχι ένα ανήλικο, λυπάμαι.»
Είπε υποτιμητικά και η μικρή σκούπισε τα δάκρυα της.
«Η Skylar είναι η μαμά μου.»
Είπε αγκαλιάζοντας με και γέλασα πνιχτά, την ώρα που η καθηγήτρια μας κοιτούσε με μισό μάτι.
«Φυσικά και μπορείς να συμμετέχεις! Μην δίνεις σημασία στην παλιοκομπλεξικιά.»
Μίλησε ένας άλλος καθηγητής που έδειχνε πολύ πιο φιλικός και η μικρή γέλασε. Εκείνος μοίραζε τα κουπόνια για την κλήρωση και μας έδωσε ένα χαμογελώντας.
«Ευχαριστούμε.»
Είπα γλυκά για να αποφύγω το δολοφονικό ύφος της δασκάλας. Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι ευδιάθετοι άνθρωποι.
Η Melissa επέμενε να συμμετάσχει και δεν ήθελα να της αρνηθώ. Το δώρο είναι μια ηλεκτρονική συσκευή και ένα χρηματικό ποσό.
«Γιατί έφυγες πριν;»
Με ρώτησε όταν είχαμε επιστρέψει ξανά στο κέντρο της αίθουσας.
«Είδα πως ήσουν με τον Ace και δεν ήθελα να ενοχλήσω. Ελπίζω να μην σε πείραξε.»
Είπα και με κοίταξε απορημένη.
«Όχι, δεν με πείραξε. Ξέρεις τον αδερφό μου;»
Ρώτησε γουρλώνοντας τα γαλανά της μάτια.
«Ε, ναι, είμαστε συμμαθητές.»
Χαμογέλασε.
«Αλήθεια; Τέλεια!»
Μάλλον είναι η μόνη που ενθουσιάστηκε τόσο. Δεν ξέρω τι θα γίνει αν ο Ace μάθει οτι μιλάω με την μικρή του αδερφή.
«Έφυγε και με άφησε μόνη μου.»
Είπε σταυρώνοντας τα μικρά χεράκια της, προκαλώντας μου έντονο θυμό. Πως μπόρεσε να την αφήσει μόνη της;
«Δεν πειράζει. Είμαι εγώ εδώ τώρα και δεν πρόκειται να φύγω.»
Χαμογέλασε και με αγκάλιασε σφιχτά.
«Ευχαριστώ για το κουπόνι. Ελα να σου γνωρίσω την κολλητή μου την Meredith!»
Τύλιξε τα δάχτυλα της γύρω από τα δικά μου και με τραβούσε κατά μήκος του χώρου για να εντοπίσουμε την καλύτερη της φίλη.
Ένιωθα όμορφα, πιο όμορφα απ' όσο νιώθω είτε στο σπίτι μου είτε στο σχολείο μου.
Τα παιδιά στο δημοτικό είναι τόσο αθώα και γλυκά. Πριν την εφηβεία είναι όλα αγαπημένα και δεν μπορείς να εντοπίσεις ούτε ένα παιδί με κακές διαθέσεις. Είναι τόσο στενάχωρο που χάνεται αυτή η καλοσύνη με το πέρασμα των χρόνων. Είναι όλα δική μας απόρροια. Η δική μας γενιά κατέστρεψε την αθωότητα και ενέταξε λανθασμένα πρότυπα.
Χαλάρωσα το άγγιγμα μου και η Melissa αγκάλιασε ενθουσιασμένη την φίλη της.
«Πήρα κουπόνι!»
Χαμογέλασα.
«Από 'δω η Skylar. Είναι φίλη μου.»
Είπε η Melissa, δείχνοντας προς το μέρος μου. Την γνωριμία μας διέκοψε η δασκάλα των κοριτσιών που έπιασε το μικρόφωνο και ζήτησε την προσοχή μας.
«Ανακοινώνω το νικητήριο κουπόνι. Ο αριθμός 96 κέρδισε το τάμπλετ και το ποσό των πενήντα δολαρίων.»
Η Melissa τσιρίζοντας, έτρεξε προς την δασκάλα της και άρπαξε την σακούλα από τα χέρια.
«Κέρδισα!»
Όρμησε στην αγκαλιά μου χαρούμενη.
«Τα θέλεις;»
Μου έδωσε τα πενήντα δολάρια και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«Όχι Mel, εσύ τα κέρδισες. Ξόδεψε τα για να πάρεις κάτι όμορφο για εσένα.»
Χαμογέλασε.
«Δεν τα θέλω. Δεν μου αρέσουν. Ξέρεις πόσο κακό κάνουν; Ο μπαμπάς μου έχει πολλά τέτοια και είναι πολύ κακός. Δεν θέλω να γίνω σαν αυτόν.»
Την φίλησα γλύκα στο απαλό της μάγουλο.
«Δεν θα γίνεις. Είμαι σίγουρη για αυτό.»
[...]
«Καλό μεσημέρι.»
Την αγκάλιασα, αφήνοντας την λίγα μέτρα έξω από το σπίτι της.
«Τα λέμε.»
Με χαιρέτησε με τον δικό της τρυφερό τρόπο και μπήκε σπίτι της. Αφού σιγουρεύτηκα οτι βρισκόταν ήδη μέσα, πήρα τον δρόμο για τον σπίτι μου που παραδόξως δεν είναι καθόλου μακριά από το δικό τους.
Παρατήρησα οτι η μηχανή του Ace βρισκόταν παρατημένη έξω από το σπίτι τους, αλλά δεν έδωσα σημασία.
Πέρασα τον δρόμο και τον αντίκρισα—λογικά επέστρεφε από το σχολείο. Στην προσπάθεια μου να μην με δει, αποφάσισα να πάρω τον πιο αργό δρόμο για το σπίτι μου.
Δίχως να αφήσω το χαμόγελο μου να χαθεί από τα χείλη μου στην ανάμνηση της σημερινής μέρας, ξεκλείδωσα την πόρτα του σπιτιού.
Ένιωθα τόση ανακούφιση που άλλη μια μέρα έληξε ήσυχα, δίχως κανένα πρόβλημα.
«Που στον διάολο ήσουν τόσες ώρες;»
Ή μήπως όχι;