Chapter 24
Skylar
«Καλημέρα.»
Χαμογέλασα όταν άκουσα την φωνή της μικρής Melissa.
«Καλημέρα. Πως είσαι;»
Εδώ και μια εβδομάδα συναντιόμαστε κάθε μέρα στο πάρκο και την πηγαίνω εγώ στο σχολείο.
Εδώ και μια εβδομάδα ο Ace με αποφεύγει, ενώ ο θείος μου συμπεριφέρεται καλύτερα, μιας και είναι πολύ απασχολημένος με την νέα του δουλειά.
Νιώθω άσχημα για την Melissa. Η μητέρα της δεν ζει και δεν έχει καλές σχέσεις με τον αδερφό της. Για τον πατέρα της δεν μου έχει μιλήσει. Πέρα από το γεγονός οτι δεν μπορώ να αφήσω ένα μικρό παιδί να πηγαίνει μόνο του στο σχολείο, υπάρχει χημεία μεταξύ μας, παρόλο που έχουμε δέκα χρόνια διαφορά. Σαν μικρή μου αδερφή.
Της συμπεριφέρομαι λες και την γνωρίζω χρόνια. Ίσως επειδή με βλέπει σαν μια φυσιολογική κοπέλα, κάτι που οι συνομήλικοι μου δεν το κάνουν. Ούτε και η Eleven πλέον. Μιλάμε πού και πού, αλλά όχι τόσο όσο παλιά. Έχει βρει νέες φίλες πιο κοντά στο στυλ της. Μαύρα ρούχα, μαύρα μαλλιά, σκουλαρίκια στο πρόσωπο. Χαίρομαι για εκείνη.
«Καλά είμαι. Έβγαλες τους επιδέσμους.»
Διαπίστωσε και χαμογέλασε στραβά, φανερώνοντας τα μικροσκοπικά της δόντια.
Ήταν αλήθεια οτι τους είχα βγάλει. Μπορούσα να αφήσω το μαλλί μου ελεύθερο και το πρόσωπο μου είχε απαλλαχτεί από τον πόνο.
«Ναι.»
Επιβεβαίωσα και έπιασε το χέρι μου σφιχτά.
«Είσαι πολύ όμορφη, σαν την μαμά μου.»
Το χαμόγελο της εξαφανίστηκε στην ανάμνηση της μητέρας της, καθώς μια πληγωμένη έκφραση το αντικατέστησε. Δεν μπορούσα να την βλέπω έτσι. Δεν πρέπει ένα τόσο μικρό παιδί να υποφέρει τόσο.
«Ευχαριστώ. Και εσύ το ίδιο.»
Είπα με σκοπό να της φτιάξω το κέφι και την τράβηξα στην αγκαλιά μου.
Συνήθως δεν μιλάμε πολύ, πέρα από τα τυπικά. Είμαστε και οι δύο λιγομίλητες και η Melissa πιο ντροπαλή από εμένα, οπότε εάν χρειαστεί να μιλήσω θα το κάνω. Κανένας δεν μου είχε ξαναπεί οτι ήμουν όμορφη, πέρα από τους γονείς μου φυσικά που δεν παρέλειπαν να μου το επαναλαμβάνουν συνεχώς, όπως όλοι οι γονείς άλλωστε.
«Πάμε, θα αργήσεις.»
Ψιθύρισα και απομακρύνθηκε από κοντά μου.
«Δεν θέλω να πάω.»
Δήλωσε με μια γκριμάτσα στο πρόσωπό της.
«Έλα, πλησιάζουν οι διακοπές, δεν χρειάζεται να—»
Σταμάτησα να πολυλογώ όταν συνειδητοποίησα οτι έκλαιγε. Τύλιξε τα χέρια της με το ζόρι γύρω από την μέση μου, μιας και δεν έφτανε.
«Δεν μ 'αρέσει εκεί.»
Είπε ρουφώντας την μύτη της.
«Ούτε εμένα.»
Γέλασα. Έσκυψα για να βρεθώ στο ύψος της. Μπράβο Skylar, πολύ αισιόδοξη απάντηση.
«Μπορείς να μου πεις τι σου συμβαίνει. Θα κάνω οτι μπορώ για να σε βοηθήσω.»
Μίλησα σοβαρά και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Έκατσε στο παγκάκι δίπλα μας και τοποθέτησα τα πόδια μου στα χεράκια της, που ήταν τοποθετημένα στα γόνατα της.
«Τα παιδιά είναι πολύ κακά Sky.»
Με αποκάλεσε για πρώτη φορά με το ψευδώνυμο που με φώναζαν οι γονείς μου.
Και ο Ace.
«Σε πειράζει κάποιος;»
Ρώτησα, νιώθοντας θυμό και εκείνη σκούπισε τα δάκρυα της.
«Είναι η γιορτή της μητέρας σήμερα και έχουμε πάρτι. Εγώ δεν έχω μαμά και με κοροϊδεύουν.»
Απελευθέρωσε τους λυγμούς της και προσπάθησα να συγκρατήσω και τα δικά μου δάκρυα, μα ήταν αδύνατον.
«Ξέρω πως νιώθεις. Ούτε η δική μου μητέρα ζει.»
Ψέλλισα και με κοίταξε με συμπόνια.
«Λυπάμαι.»
Έγνεψα και την αγκάλιασα ξανά. Είναι απίθανο το γεγονός οτι ένα εφτάχρονο παιδί είναι τόσο έξυπνο και ώριμο για την ηλικία του.
«Δεν χρειάζεται. Έχω μάθει να ζω με αυτό. Δεν πρέπει να ακούς τους συμμαθητές σου, είμαι σίγουρη οτι η μητέρα σου ήταν μια υπέροχη γυναίκα, γι' αυτό είσαι και εσύ τόσο γλυκιά.»
Χάιδεψα τα μαλλιά της και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
«Θέλεις να σε συνοδέψω εγώ σήμερα;»
Ρώτησα διστακτικά, δίχως να γνωρίζω πως θα αντιδράσει στην ιδέα που της πρότεινα. Δάγκωσα αμήχανα το κάτω χείλος μου.
Τα μάτια της έλαμπαν όταν το βλέμμα της συνάντησε το δικό μου.
«Αλήθεια;»
Ρώτησε ενθουσιασμένη και γέλασα.
«Φυσικά.»
Είπα σίγουρη, παρόλο που ήξερα τις συνέπειες. Τηλέφωνο από τον διευθυντή στο σπίτι και φωνές από τον θείο μου που είχε ησυχάσει τώρα που ξεκίνησε να εργάζεται, μα δεν με ενδιέφερε τώρα. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να της σταθώ.
Ήθελα απλά να βλέπω συνεχώς αυτό το χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο της μικρής κοπέλας που πέρασε τόσα δύσκολα παιδικά χρόνια και συνεχίζει να περνάει.
Τουλάχιστον τα δικά μου παιδικά χρόνια ήταν γεμάτα αγάπη, φροντίδα και κατανόηση, σε αντίθεση με της Melissa που είναι γεμάτα απόρριψη, μοναξιά και θλίψη.
Δεν της αξίζει κάτι τέτοιο. Ήρθε αντιμέτωπη με την απώλεια του πιο σημαντικού της προσώπου τόσο νωρίς που το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να την βοηθήσω να τα βγάλει πέρα στο σχολείο, είναι να την συνοδεύσω στο πάρτι.
Και θα το κάνω.
[...]
«Έλα, από εδώ!»
Έπιασε σφιχτά το χέρι μου και με οδήγησε προς την είσοδο του χώρου εκδηλώσεων, ο οποίος ήταν γεμάτος μικρά παιδιά, πεντανόστιμα φαγητά και μουσική.
Συνειδητοποίησα οτι όλες οι μητέρες φορούσαν επίσημα ρούχα και ήταν έντονα βαμμένες, σε αντίθεση με εμένα που φορούσα μια μαύρη φόρμα, ένα παλιό μπλουζάκι και τα φθαρμένα, από την πολύ χρήση, παπούτσια μου. Ένιωσα την ντροπή να με κατακλύζει.
Ξεφύσηξα.
«Ευχαριστώ.»
Είπε σιγανά και καθαρά. Με φίλησε στο μάγουλο και έτρεξε προς την κατεύθυνση ενός κοριτσιού, αφήνοντας με στον τεράστιο τραπέζι όπου είχαν μαζευτεί οι μητέρες.
Δεν μπορούσα να αγνοήσω το φαγητό μπροστά μου—το δωρεάν φαγητό μπροστά μου, για την ακρίβεια. Χαμογελώντας αμήχανα, πλησίασα τον μπουφέ και γέμισα το πιατάκι μου, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος.
Στήριξα το σώμα μου επάνω σε έναν τοίχο και παρατηρούσα κάθε κίνηση της Melissa, η οποία μιλούσε με ένα γλυκό κορίτσι στην ηλικία της.
Έχοντας στον νου μου να μην χάσω την Melissa από τα μάτια μου, άρχισα να γεύομαι τα τρία κομμάτια πίτσας που πρόλαβα να αρπάξω.
Χαμογέλασα.
Αντιλήφθηκα οτι μερικές μητέρες με κοιτούσαν περίεργα, αλλά αγνοούσα τα βλέμματα τους.
Καταλαβαίνω οτι τα παιδιά στην ηλικία μου δεν κατέχουν την κατάλληλη ωριμότητα για να συνειδητοποιήσουν οτι τα έντονα τους βλέμματα με προσβάλλουν, αλλά περίμενα οτι τουλάχιστον γυναίκες στην ηλικία των σαράντα θα το γνώριζαν πολύ καλά.
Η κοινωνία μας καταστρέφεται και εμείς την παρατηρούμε να διαλύεται μέρα με την μέρα.
Το βλέμμα της Melissa επικεντρώθηκε στην είσοδο της αίθουσας. Ακολούθησα το βλέμμα της και αντίκρισα ξανά εκείνον, ο οποίος φορούσε εξίσου επίσημα ρούχα.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η Melissa βρέθηκε συγκινημένη στην αγκαλιά του και δεν άργησα να συνειδητοποίησω οτι το γουρούνι και ο αναίσθητος αδερφός της—όπως τον περιγράφει—είναι ο Ace. Και είναι εδώ.