Chapter 2
Skylar
«Τόσο δύσκολο είναι να ετοιμάσεις ένα μεσημεριανό;»
Φώναξε χτυπώντας τον πάγκο της κουζίνας με δύναμη.
Ο θείος μου διαγνώστηκε με αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας στα είκοσι του. Όσο ζούσε ο πατέρας μου, στεκόταν πάντα δίπλα του και τον βοηθούσε καθημερινά. Μετά τον θάνατο του παραιτήθηκε από την ζωή. Χάθηκε ένα μέρος του εαυτού του μαζί με τον αδερφό του, διότι ήταν η μοναδικός άνθρωπος που είχε στη ζωή του. Με την συμπεριφορά του αδυνατούσε να κάνει οικογένεια.
«Σε πέντε λεπτά θα είναι έτοιμο.»
Χαμήλωσα απευθείας την φωτιά για ευνόητους λόγους. Έριξα μια ματιά προς το μέρος του και κατάλαβα πως δεν έδειχνε πολύ ικανοποιημένος με την απάντηση που του έδωσα. Απομάκρυνα την κατσαρόλα, η οποία έπεσε από τα χέρια μου όταν ο θείος μου με τράβηξε απότομα προς το μέρος του.
Άρπαξε τους καρπούς μου και τους πίεσε πάνω στο μάτι της κουζίνας.
Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου. Ένιωθα το δέρμα μου να καίγεται και ο πόνος ήταν πιο έντονος από ποτέ. Με έσπρωξε ελάχιστα προς τα πίσω.
«Μάζεψε τα όλα. Τώρα!»
Φώναξε και έφυγε από την κουζίνα, αφήνοντας με ανύμπορη να αντικρίζω μια αποκρουστική εικόνα στους καρπούς και τις παλάμες μου.
Μόλις σιγουρεύτηκα οτι έφυγε, άνοιξα τον νεροχύτη και άφησα το κρύο νερό να τρέξει στις πληγές μου. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση, άλλα ο πόνος δεν υποχώρησε τελείως. Όμως έχω συνηθίσει πλέον να δέχομαι εγκαύματα και μελανιές στο σώμα μου.
Μετά από πολλές προσπάθειες, κατάφερα να τυλίξω τους καρπούς μου με μια γάζα και ξεκίνησα να συμμαζεύω την κουζίνα.
Και αυτό που μόλις έζησα δεν ήταν απολύτως τίποτα.
[...]
Οι φωνές των μαθητών στο προαύλιο μαρτυρούσαν πως τα μαθήματα δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη.
Πλησίασα διστακτικά το πάρκινγκ, όπου βρίσκονταν τα περισσότερα παιδιά με τα ακριβά τους αυτοκίνητα και κάθισα σε ένα απομονωμένο παγκάκι.
Είχα βγάλει τις γάζες για να μην προκαλέσω τον θείο μου. Θέλω να πιστεύει οτι δεν με ενοχλεί αυτό που κάνει. Πρέπει να αποφεύγω να τον εκνευρίζω με μικροπράγματα για να μην μεγαλοποιεί τις καταστάσεις―σύμφωνα με τα λόγια του γιατρού, ο οποίος προφανώς δεν γνωρίζει για τα ξεσπάσματα του επάνω μου.
Το κουδούνι χτύπησε και οι μαθητές χάθηκαν μέσα στους διαδρόμους. Τις πρώτες δύο ώρες εξετάζομαι στα αγγλικά στην βιβλιοθήκη, οπότε δεν με πειράζει να αργοπορήσω λίγο. Θα αργήσουμε σίγουρα να ξεκινήσουμε.
Αφού σιγουρεύτηκα πως δεν είναι κανένας έξω, κινήθηκα προς το εσωτερικό του σχολείου. Πήρα την τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς την βιβλιοθήκη—γνωστή και ώς τον παράδεισό μου.
Μπήκα μέσα χαμογελώντας ελάχιστα μετά από αρκετό καιρό. Δεν έρχομαι σχεδόν ποτέ κατά την διάρκεια των σχολικών ωρών για να αποφύγω τους συμμαθητές μου, αλλά όταν τυχαίνει νιώθω τόσο ωραία. Μόνο και μόνο η μυρωδιά των βιβλίων ανακουφίζει τον πόνο και ομορφαίνει τις αρνητικές σκέψεις μου.
«Λοιπόν, καθίστε.»
Όλοι οι μαθητές μαζεύτηκαν και καθίσαμε στις θέσεις μας. Υπήρχε ένα ασφαλές κενό ανάμεσα στα θρανία για να μην αντιγράψει κανένας.
Τα φύλλα μοιράστηκαν και ευτυχώς με την πρώτη γρήγορη ματιά δεν μου φάνηκαν τόσο δύσκολα τα θέματα. Χαμογέλασα, καθώς το τελευταίο πράγμα που ήθελα να γίνει αυτή την στιγμή ήταν να αποτύχω σε αυτό το δοκιμαστικό τεστ.
«Ψιτ.»
Αγνόησα τον θόρυβο και ξεκίνησα να γράφω, προσπαθώντας να κρύψω τα εγκαύματα μου αλλά ήταν αδύνατο.
Γαμώτο, νιώθω όλα τα βλέμματα επάνω μου ενώ θα έπρεπε να επικεντρώνονται στο γραπτό τους. Στο τέλος θα με κατηγορήσουν κιόλας για αιτία αποσυγκέντρωσης.
«Ψιτ!»
Στριφογυρίζοντας τα μάτια μου, γύρισα προς τα δεξιά, διότι από εκεί προερχόταν ο ήχος. Πάγωσα στην θέση μου όταν αντίκρισα έναν αγχωμένο Ace Smoker.
«Βοήθεια.»
Ψιθύρισε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. Δεν πρόκειται να ρισκάρω να χάσω μια θέση σε αυτό το τμήμα για να βοηθήσω τον Ace.
«Έλα τώρα.»
Είπε σχετικά δυνατά και η καθηγήτρια του έκανε παρατήρηση.
Του έριχνα κλεφτές ματιές καθώς τελείωνα σιγά σιγά το τεστ. Έδειχνε τελείως ανήξερος. Απόρησα, καθώς ήξερα πως ανήκε στα ελάχιστα παιδιά εδώ μέσα που άξιζαν όντως την θέση.
Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν κατά λαθος—τώρα δεν πρόκειται να τον αποφύγω.
«Άσκηση Β, σελίδα 3.»
Χαμογέλασε και χαμήλωσα το κεφάλι μου, κρύβοντας το χέρι μου.
Γύρισα στην τρίτη σελίδα. Η άσκηση Β ήταν μεγάλη και δεν μπορούσα να του την μεταφέρω. Ανασήκωσα τους ώμους μου. Μούγκρισε δυνατά και τοποθέτησε το κεφάλι του στο θρανίο.
Έριξα μια ματιά στην κ. Smith που ήταν πολύ απασχολημένη υπογράφοντας κάτι χαρτιά.
«Εντάξει.»
Ψιθύρισα και το μετάνιωσα κατευθείαν. Δεν ξέρω γιατί δέχτηκα, μάλλον επειδή είναι η πρώτη φορά που ο Ace μίλησε μαζί μου, έστω ζητώντας την βοήθεια μου. Είναι το πρώτο άτομο που δεν μου φέρεται άσχημα, αλλά ευγενικά―περίπου ευγενικά για την ακρίβεια.
«Ωραία, φέρε το χαρτί σου, γρήγορα.»
Τα μάτια του γυάλισαν και χαμογέλασε στραβά.
«Τι;»
Σούφρωσα τα φρύδια μου.
«Bretton!»
Το βλέμμα μου στράφηκε προς το γραφείο της καθηγήτριας που παρατήρησε οτι μιλούσαμε.
Πλησίασε με απειλητικά βήματα και ήξερα ήδη πως κάτι θα πήγαινε πολύ στραβά.
«Τι γίνεται εδώ;»
Ρώτησε νευριασμένη.
«Τι να γίνει; Προσπαθούσε να αντιγράψει από εμένα κυρία.»
Είπε με έναν παραπονεμένο τόνο, σαν παιδάκι δημοτικού και γούρλωσα τα μάτια μου.
Η κ. Smith του χάρισε ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση.
«Λυπάμαι, αλλά μηδενίζεσαι».
Πήρε την κόλλα μου και την τσαλάκωσε μπροστά μου, δίχως κανένα έλεος. Κοίταξα τον Ace με βουρκωμένα μάτια και μπορούσα να διακρίνω την μετάνοια στα μάτια του.
Τώρα όμως είναι αργά.
Σηκώθηκα από το θρανίο και βγήκα έξω από την βιβλιοθήκη με προορισμό τις τουαλέτες. Μόλις έχασα την μοναδική μου ευκαιρία να περάσω με υποτροφία στο πανεπιστήμιο. Μόλις είδα τα όνειρα μου να καταστρέφονται εξαιτίας ενός κακομαθημένου πλουσιόπαιδου.
Πρώτη μέρα στο σχολείο και θέλω ακόμα να σταματήσω να νιώθω.
[...]