-Caroline Forbes-
Gözlerimi açtığımda küçücük bir taş odanın zemininde yatıyordum. Kalkmaya çalıştım ama boynumdaki ısırık gücümü benden alıyordu. Çabalayarak ayağa kalkıp kapıya doğru ilerledim ama kapıyı açacak halim yoktu. Yine de pes etmeden zorladım zorladım birazcık bile kıpırdamadı bende gerçeği kabullenip kapının kenarına sindim. Kalan gücümü kendimi korumak için kullanmalıydım. Bu odaya girecek ilk kişinin boynunu kırıp burdan kaçacaktım. Boynumdaki acı kendini hatırlatacak bir sızı yarattı,canım fena halde yanmasına rağmen sadece inledim.
Geçen saatler içinde acım fazlalaştıkça kalan ömrümü hesaplamaya çalışıyordum ama odaklanamıyordum. Beni kaçıranlar kimdi? Benden ne istiyorlardı? Daha geleli bir gün olmuşken nasıl başımı belaya sokabilmiştim. Kim beni kurtaracaktı? Acaba Klaus yokluğumu farkeder miydi yoksa kaçıp gittiğimi düşünür müydü? Ya kimse benim yokluğumu bile farketmeden bu taş odada ölürsem.. Düşündükçe ağlıyordum,duygularım oldukça yoğundu bu yaramın gittikçe kötüleştiğinin işaretiydi.
Elena'ya bunu yapamam,onu burda bırakıp öteki tarafın ne olduğunu bilmediğim yerine gitmek istemiyordum. Orda neyin beklediğini bilmeden ölmek istemiyordum. Korkuyordum,çok korkuyordum. Ben kendi duygu karmaşam arasında kaybolurken ayak sesleri duydum. Sırtımı dikleştirip duvardan güç alarak sessizce geleni beklemeye başladım. Kapı açıldığında nefesimi tuttum ve içeri beni farketmeden giren adamın arkasına geçerek ani bir hareketle kalbini söktüm. Sıcak kalbinden akan kanlar ellerimden yere düşerken kendimden iğrenerek elimden attım. Ve birileri daha gelmeden kaçmak için arkamı döndüm ama üstüme atlayan bir adamın altında nefessiz kalmıştım. Üstümden atmaya uğraşmıştım ama olan tek gücümü biraz önce kalbini çıkardığım adamda harcamıştım.
"Debelenmeyi kes küçük sürtük. "
Onu dinlemeden kasıklarına bir tekme geçirdim acıyla iki büklüm olurken üstümden attım tam kalkıp kaçacakken kendine gelip beni duvara fırlattı. Acım iki katına çıkarken adam boynumu kırdı.
-
-
Kendime gelmeye başladığımda her yerimden fışkıran acılarla ufak bir çığlık attım. Karşımdaki kadın bundan eğlenmişcesine konuşmaya başladı.
"Uyandın sonunda.."
Dediğine cevap vermeden önce kendimi inceledim.Ellerim ayaklarım mineli olduğunu acımdan hissettiğim iplerle bağlıydı. Hareket etmeye çalıştım ama canım çok yanıyordu. Boynumdaki ısırığın verdiği acıyı söyleyemiyordum bile. Çok zamanım kalmamıştı büyük ihtimalle. Gerçekle hayal arasında gidip gelmeye başlamıştım bundan emindim çünkü karşımdaki kadına odaklanmaya çalışırken bir an Stefan'ı gördüğümü sandım ama gözlerimi kırpıştırdığımda yok oldu. Kadın yaşadığım ikilemlerin farkındaydı büyük ihtimalle. Gerçek olduğuna emin olduğum kadına nefretle bakarak konuştum.
"Benden ne istiyorsunuz?"
"Senden bir şey istemiyoruz sarışın,sen sadece amacımıza ulaşmak için kullandığımız bir piyonsun."
"Ne amacından bahsediyorsun."
Sinirle bağırdım ve bağırdığım an yine kadının arka tarafında Stefan'ı gördüm. Onun ordan gittiğine emin olana kadar gözlerimi açmadım.
"Sen yeni oyuncaksın Klaus için galiba. Oldukça değişen bir zevki var."
"Klaus'a karşı gelmek için oldukça salak olman gerekiyor. Ölmeyi bu kadar istediğine göre istediğini sana verip kalbini sökebilirim."
Sinsice güldüm. Klaus yüzünden burdayım demek,şu kapıdan içeri girip beni kurtarmasını istiyordum. Daha önce bunu yapmıştı biliyorum ama kaçırma amaçları neyse onu kabul etmemesinden korkuyorum. Ya bu sefer kurtarmaya gelmezse? İç sesim bana bağırmaya başladı.
"SAÇMALAMA CAROLİNE,NE YAPARSAN YAP SENİ KORUDU. BU SEFERDE GELİP KURTARACAK."
Kurtaracak,o yapmasa bile Elena en azından benim için savaşırdı ve Elena bir şey isterse onu alırdı. İçim rahatlamıştı ve burdan kurtulacağıma olan inancım yerine gelmişti. Kendi dünyamdan çıktığımda kadın konuşmasına devam ediyordu.
"Sıkı kızsın dimi,ona tokat atarken gördüm seni oldukça cesur olduğunu düşündüm. Klaustan daha azını beklemezdim."
Şimdi taşlar yerine oturdu bugün ya da dün emin olamıyorum Klaus'un konuşmak için beni bıraktığı kadındı bu.Düşüncemi dillendirdim.
"Sen O'sun."
"Nihayet hatırladın sarışın. O aileye birileri haddini bildirmeliydi. Hayley Mikaelson ailesinden aldığı güçle sürüyü idare etmeye çalışıyor. Hayley ve Elijah oldukça kuralcılar biliyor musun? Yaptığımız her kötü şeyde bizi hizaya getirmeye çalışıyordu Hayley. Bunun ne kadar sinir bozucu bir şey olduğunu biliyor musun sarışın. En sonunda sürüden ayrılıp kendi sürümü kurmaya karar verdim.Ve Hayley'in sürüsü ya benimkine katılacak ya da onları yok edeceğim."
Vay canına Hayley'in bu kadar söz sahibi olacağını düşünmezdim. Demek bir sürüyü idare ediyordu. Kadına cevap vermeye zorunlu hissettim kendimi.
"Klaus Hayley'e dokunmana izin vermez ve Elijah o asil kökenin sinirli halini görmek istemezsin kurtçuk." Tiksintiyle söyledim son kelimeyi.
"Klaus,Klaus,Klaus. Ne kadar abartılıyor bu Klaus. Onu dize getireceğim ve istediğim her şeyi kabul edecek." Kahkaha attı sinirle ona bakmaya devam ettim ama yine halüsinasyon görmeye başlamıştım,kendimi kaybetmemek için oldukça savaştım,sonunda soğuk terlerle birlikte kazanan gerçeklik olmuştu. Kurt bozuntusuysa ilgiyle kendimle savaşımı izliyordu.
"Neyi anlayamadım biliyor musun sarışın Hayley'e düşman falan olman gerekmiyor muydu? Sonuçta o Klausla birlikteydi ve neredeyse aile oluyorlardı. Düşünsene çok tatlı küçük bir bebekleri olacaktı."
Beni sinirlendirmeye çalışıyordu ama kendime hakim olacaktım.
"Beni tanımıyorsun kurt kız,anlayamayacağın şeyler hakkında o küçük beynini yorma."
Yanıma gelerek bana bir tokat geçirdi. Yerimde kıpırdanıp iplerden kurtulmaya çalıştım bir yandan da hırlıyordum.
"Evet Klaus'un sende ne bulduğunu anladım. Hayley ve sen öyle çok birbirinize benziyorsunuz ki az çok Klaus'un nelerden hoşladığını anladım."
"Dikbaşlı,kendine gereksiz yere güvenen,dediğim dedik,oldukça cesur ve güçlü"
Parmaklarıyla özellikleri söylerken sayıyordu.
"Bu kadar çok sormana göre Klaus seninde ilgini çekiyor dimi. Bu yüzden Hayley ve benden hoşlanmıyorsun. Senin sahip olamayacağın özelliklerimiz var diye dimi. İşte şimdi anladım derdini."
Bu kadar acı içinde nasıl bu kadar eğlenebiliyordum gerçekten kafayı yemeye başlamıştım.Bedeninin her bir köşesinden terler fışkırıyordu saçlarım alnıma yapışmıştı ama pes etmeye niyetim yoktu.
"Seni şurada öldürebilirim sarışın benimle dalga geçmeye çalışma."
"Seni bulduklarında seni öldüreceklerini bildiğim için çokta umrumda değil. Diğer tarafta şartlar eşit olduğunda seni güzelce haklayabilirim."
Yine yanıma yaklaştı ve ve elindeki ince sopayı kalbimin hemen altına yerleştirdi. Acıyla çığlık atıp kesik kesik nefesler almaya başladım.
"Birkaç santim var seni öldürmem için sarışın. Hala imkanım varken sana güzelce acı çektireceğim."
Cümlesini bitirir bitirmez yine bir delik açtı bedenimde ve gerçek dünyadan koptum.
Bir yemek masasında karşımda oturan Klaus'un aşk dolu gözleriyle buluştum. Bende onun gözlerinde kaybolduktan sonra bana söylediği şeye odaklanmaya çalıştım.
"Yarın sabahtan geliyor Elena ve Damon."
"Tamam sen onları alırsın bende Rebakah ile gelinliği almaya gideceğim. İki gün sonra evleneceğiz Klaus inanabiliyor musun."
Onun yanına gidip kucağına oturdum. Beni sardı sıkıca o aşık olduğum kokusu burnuma dolarken kedi gibi mayıştım.
"Karım olacaksın artık.Teklif için bunca ay bekledim diye kendime kızıyorum. Seni bu kadar beklettiğim için özür dilerim."
Bunlar önemsiz ayrıntılardı benim için. Tek kelimesine odaklanmıştım ve karnımdaki kelebekler oynamaya başlamıştı.
"Bir daha söylesene" Aptal aptal sırıtışım onuda güldürmüştü.
"Karıcığım." Bir annenin çocuğuna söylediği ninni gibiydi ağzından çıkan söz.
"Kocacağım."
Beni alnımdan öptü,yatak odasına doğru çıkartken bende gerçek dünyaya derin bir nefesle döndüm.
Gerçekten bunu görmek zorunda mıydım. Bilinçaltım neden sende bana eziyet ediyorsun???
Yaralarımı kontrol ettim ama daha iyileşmesi sürecek gibiydi daha nasıl acı çekebilirdim. Gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı ve yeniden koptum.
Klaus'un kucağında vampirlerle ilgili bir film izliyorduk. Kız sevgilisiyle ölmeden önce vedalaşırken benim gözlerimden yaşlar akıyordu. Klaus filmi durdurdu ve bana alaylı gözlerle bakmaya başladı. Burnumu çekerek konuşmaya başladım.
"Niye durdundun izliyorduk?"
"Ağlıyorsun Caroline. Ağlama diye duygusallıktan uzak saçma vampirleri konu alan bir film açtım ama yine ağlıyorsun."
Gözlerimi sildim.Ve kendimi savunmaya geçtim.
"Ne var duygusalım işte. Vampirleri canı cehenneme ben aslanlı belgesele bile ağlıyorum."
Gözleri anlayışla parladı ve ben o anda karnımda ufacık bir kasılma ardından da tekme hissettim.
"Klaus tekme attı hemen elini koy belki yine atar."
Başını karnıma koydu ve bir tekme daha bekledik. Ama inatçı çocuğum babasından tekmelerini saklıyordu. Sonunda pes ederken ona sarıldım. Klaus ise somurtuyordu.
"Sende hissedeceksin bir gün aşkım.Somurtma ağlarım yemin ederim."
"Tamam tamam gülüyorum aşkım sakın ağlama bende üzülüyorum sonra."
Söylediklerini desteklercesine kocaman gülümsedi. Bende o güzel gülümsemesinden öptüm.
"Seni seviyorum Klaus."
Ve birini beni kaldırmasıyla kendime geldim. Hayal dünyasından çıkarken ağzımdan Klaus'un ismi kaçtı. Kucağına alan insan sarsılarak güldü.
"Hayır güzelim ben Henry."
"Nereye gidiyoruz? Bırak beni."
Debelenmeye çalıştım ama nefes almaya bile zor gücüm vardı.
"Sevgilin geliyormuş onu karşılamaya gidiyoruz."