veel plezier met de xxxxll vervolg :)
XOXOXO Cami
Het duurde een lange tijd voordat Kaela zichzelf weer gekalmeerd had en aan de rode knop trok om de lift weer in beweging te brengen.
Ze stapte uit de lift en sloot haar ogen voor een kort moment.
Terwijl ze diep in ademde en de geur van brandstof gemengd met rubber haar neus binnen drong.
Ze probeerde zich samen te houden in ieder geval totdat ze weer terug op haar kamer was.
De gedachte dat ze Elias onder ogen moest komen liet een rilling over haar rug glijden?
Dus opende ze haar ogen, keek om zich heen in de hoop dat de uitgang niet ver van de liften vandaan lag en ze van daar uit taxi vandaar kon pakken.
Als ze hoorde hoe een tweede lift nog geen twee minuten na haar in de garage stopte.
Ze draaide haar hoofd naar achteren en had er onmiddellijk spijt van toen ze Elias uit zag stappen met haar tas in zijn hand.
Ze staarden elkaar voor wat zich aanvoelde als een eeuwigheid zwijgend aan.
Als ze koud richting haar tas knikte en kortaf zei: "dat is van mij."
Hij stapt langzaam naar voren onderwijl zichzelf er van verzekerend dat hij zijn blik met die van haar verstrengeld hield en elke beweging die ze maakte nauwkeurig opnam.
Het was alsof hij zich bereid maakte om haar achterna te sprinten als ze zou besluiten om te rennen of haar van zich te krijgen als ze het tegenovergestelde zou proberen.
De laatste gedachte klonk haar momenteel extreem aanlokkelijk in de oren.
Maar de ondergrondse garage van haar vaders bedrijf leek haar niet bepaald de ideale plek om een scene te schoppen.
Er waren te veel camera's en te veel nieuwsgierige werknemers.
Dus nam ze haar handtas van hem aan en keek geïrriteerd toe hoe hij zijn andere hand opende en haar autosleutel tentoonstelde.
Ze haalde diep adem om niet tegen hem uit te vallen aangezien hij in haar tas had zitten zoeken.
Want ze wist dat ze niet meer zou kunnen stoppen als ze nu begon.
Hij onderbrak haar gedachtestroom door zachtjes te zeggen: "Ik denk dat het beter is als ik ga rijden."
Ze knarste woest met haar tanden maar knikte dan toch bij het zien van de vastberaden blik in zijn ogen.
Zwijgend liep ze voor hem uit naar haar wagen en sprong lichtjes op toen zijn arm langs haar middel schuurde om de deur aan de passagierskant voor haar open te trekken.
Ze bezigde zichzelf tijdens de rit terug naar het hotel met haar emoties in schaak te houden.
Woede, gekwetstheid en pijn benamen haar haast de adem en ze moest ze inperken als ze de volgende ochtend niet de voorpagina nieuws wou halen.
Kaela voelde hoe hij zijn blik om de paar seconden schichtig haar richting op uit liet glijden.
Terwijl zij op haar beurt probeerde om hem te negeren door uit het raam te kijken.
In de hoop dat ze haar gedachtes zou geordend hebben voordat ze bij hun kamers aankwamen.
Maar het hielp allemaal niks.
Ze was nog net zo door de war en kwaad als tijdens het moment dat ze de lift was ingestapt.
Dus toen ze eindelijk boven aankwamen en voor haar kamer bleven staan was ze mentaal zo uitgeput dat ze niks anders meer wou.
Dan onder haar dekbed te kruipen en geen stap meer buiten haar kamer zetten, tot de dag zou aanbreken dat ze terug naar Engeland moest.
Ze stak de sleutelkaart in het slot, duwde de deur open voordat ze zich terug naar Elias draaide en haar autosleutel uit zijn hand graaide met de woorden:
"Tot morgen Elias."
"We moeten praten Kae."
Ze glimlachte vol spot: "Jij hebt niks meer te willen noch te bevelen.
Ik en jij zijn meer dan voorbij."
Hij schudde zijn hoofd nu koppig: "Ik weet dat je vragen hebt omtrent hetgeen je gehoord hebt.
Vragen over ons. Geef me een kans om het je uit te leggen."
Ze lachte nu verbitterd:
"Er is geen ons. Al sinds jaren niet meer... Er verbindt ons niks anders meer dan deze fusie op zakelijk gebied en zelfs die is over een week gedaan."
"Je weet dat ons meer verbind dan zaken."
"We hebben twee keer seks gehad Elias en aan je gekreun te horen was je er uiterst tevreden mee.
Alhoewel je goed bent in wat je doet gaat zich dat nooit meer herhalen en aangezien ik getrouwd ben en jij verloofd...
Is vandaag ook de laatste keer dat we het er over zullen hebben."
Ze draaide zich om zodat ze haar kamer binnen kon lopen.
Als hij haar met een grip rond haar pols tot stilstand bracht.
Ze fronste en siste geïrriteerd: "Laat onmiddellijk los Eli.
Geloof mij dit is absoluut niet het juiste moment om met me te fucken."
"Kae..."
"Ik zei laat verdomme los."
Ze trok haar arm woest uit zijn hand en nam een stap bij hem vandaan:
"Weglopen zal niks oplossen rebelletje... Het zal de woede die je voelt niet wegnemen.
Noch je vragen beantwoorden."
"Hoe weet jij nu verdomme wat ik voel?"
"Omdat ik je ken."
Ze voelde hoe haar mond vol ongeloof open viel als ze hoofdschuddend besloot om niet te antwoorden.
Zwijgen was tenslotte soms inderdaad de betere mogelijkheid.
Dus draaide ze zich om, liep haar kamer binnen en gooide de deur kwaad dicht.
Maar ze had niet met zijn snelle reflexen gerekend.
Want nog voordat de deur in het slot viel stak hij zijn voet er tussen en duwde het krachtig open.
Kaela kromp lichtjes in elkaar toen het met een knal tegen de muur weer open sloeg.
Ze stapte naar achteren en zei nu kwaad: "Verlaat me kamer Elias."
Hij stapte onverstoord binnen en sloot de deur achter zich:
"Ik ga nergens heen zolang wij niet gepraat hebben."
Het was toen dat ze voelde dat de masker haar ontglipte en ze haar frustratie niet meer binnen kon houden en gekwetst riep:
" Je bent daar acht jaar te laat mee!
Ze stak haar vinger naar hem uit terwijl ze met prikkende ogen van de ingehouden tranen in zijn borst begon te duwen en met een trillende stem kwaad riep:
" Jij. Bent als een mietje weggelopen toen ik wou praten... toen ik wou begrijpen en nu heb je de brutaliteit om te verlangen.
Nee, te bevelen dat ik moet luisteren. Moet praten?
Wie denk je verdomme wel niet dat je bent jij misselijkmakende rotzak?
Ik heb jou niks meer te zeggen..."
Ze voelde hoe hij haar vinger vast nam en gepijnigd fluisterde:
"Ik weet dat je gekwetst bent... "
Ze rukte haar vinger uit zijn hand los en zei op een onverschillig toon: "Ooit was ik misschien gekwetst.
Nu ben ik alleen nog boos.."
"Kae..."
"Nee, Je hebt me hart gebroken. Me pijn gedaan door weg te gaan alsof ik niks was.
Maar niet meer.
Ik zal je nooit meer de kans geven om me nogmaals zo een pijn te doen. Wij zijn voorbij."
Ze draaide zich om in een poging bij hem weg te geraken.
Als hij haar boven arm vast pakte en voor de tweede keer in nog geen vijf minuten tijd haar tegenhield om hetgeen te doen dat ze wou.
Ze was het zat dat mannen dachten voor haar te bepalen wat te zeggen en wanneer ze iets moest doen alleen omdat ze sterker waren dan haar.
Dus draaide ze zich woest om, gaf hem een bevredigende harde klap in zijn gezicht en riep:
"Ik zei raak me verdomme niet aan!"
Het was alsof ze niet al haar kracht had gelegd in de klap.
Want hij gaf geen millimeter mee, zijn hoofd draaide zich niet eens naar links zoals je altijd in films zag.
Hij staarde haar daarvoor in de plek met fonkelende ogen aan en siste kwaad:
"Nee!
Ik ga nergens heen zo lang je me niet de kans geeft om het uit te leggen."
"Ik wil het niet horen. Wat begrijp je daar niet aan?"
Ze probeerde zich uit zijn arm te bevrijden maar hij nam haar alleen nog maar strakker vast.
Een grauw van pijn gemengd met woede en wanhoop ontglipte haar lippen als ze tegen zijn borst aan duwde om bij hem weg te komen.
Maar hij liet haar niet los en dat was het moment dat er iets binnen in haar knapte en ze hem begon te stompten.
Telkens weer opnieuw en Elias liet haar voor een lange tijd begaan.
Tot ze haar nagels bevredigend diep over zijn nek haalde en hij daarop woest riep: "Genoeg!"
Ze kromp zichtbaar in elkaar en maakte zich bereid voor de pak slaag die zou volgen.
Als ze eerlijk was prefereerde ze zelfs de lichamelijke pijn die hij haar kon toebrengen dan de mentale die zijn woorden teweeg brachten.
Ze wist uit ervaring dat wonden die haar toegebracht waren door een hand of voet uiteindelijk zouden genezen.
Maar het was de psychische pijn waar ze altijd angst voor had.
Pijn, dat voortkwam uit een gebroken hart en die als een pulserende zweer telkens weer open getrokken kon worden.
Alleen om dan zo hevig te bloedden dat het niet meer gestelpt kon worden.
Maar het was wensdenken.
Hij sloeg haar namelijk niet. In plaats daarvan vroeg hij met een dikke stem: "Denk je dat ik er trots op ben?
Denk je dat ik mij niet besefte dat ik je pijn deed, je brak!?"
Hij nam haar gezicht nu tussen zijn handen vast en ze sloot haar ogen onmiddellijk als hij fel riep:
"kijk me verdomme aan Kaela!"
Haar ogen vlogen vol angst in een reflex open terwijl haar lichaam nog altijd gespannen de klappen afwachtte:
"Toen ik je voor het eerst zag in de winkel was het alsof iemand me in brand had gestoken."
Ze probeerde haar gezicht uit zijn handen te trekken terwijl ze nu smekend jammerde: "Niet doen."
Hij greep haar alleen nog maar strakker vast en fluisterde op een emotionele geladen toon: "Je gaat verdomme luisteren.
Begrijpen, dat ik die dag er alles voor zou hebben gedaan om van je de mijne te maken.
Maar toen je eenmaal de mijne was en ik van jou mijn vrouw wou maken..."
Ze sloot haar ogen nu strak en schudde haar hoofd in een wanhopige poging om zijn woorden buiten te sluiten.
De pijn te blokkeren als hij haar nu zachtjes schudde terwijl hij met een gebroken stem fluisterde: "Luister naar me.
Toen ik van jou me vrouw wou maken en dat wou ik meer dan alles in de wereld schoonheid.
Vertelde een ieder mij dat je Zacharia's dochter bent.
Het niet mocht. Dat hij ons nooit zijn zegen zou geven na hoe de relatie tussen hem en mam geëindigd is.
Hij zou het nooit accepteren dat een Nadir zijn dochter zou huwen niet nadat mam hem had verlaten voor pap."
Ze schudde haar hoofd nu ongelovig en vroeg met een dikke stem:
"Dus dacht je laat mij maar een beslissing nemen voor ons beide?"
"Ja. Ik heb die beslissing alleen genomen."
Zijn antwoord zorgde er voor dat haar hart pijnlijk samen trok.
Als ze de tranen niet meer kon binnen houden en huilend vroeg:" Was het dan zo makkelijk om me hart te breken?
Mij uit je leven te verbannen en in de veronderstelling te laten dat ik iets fout heb gedaan?
Dat ik niet goed genoeg voor je was. Geen toereikende ervaring in bed had om een man als jij bevredigd te houden?"
"Wat !?"
Ze zag hoe zijn gezicht vol afschuw vertrok bij het horen van haar woorden als hij zijn hoofd snel in ontkenning schudde en zachtjes zei: "Nee, schoonheid. Nee. Dat was niet de reden.
Het was nooit mijn bedoeling geweest om..."
"Om er voor te zorgen dat een eenentwintig jarige meisje dat haar maagdelijkheid aan jou heeft gegeven er aan zou twijfelen?
Wat dacht je dan dat ik zou denken toen je mij vier maanden nadat ik het bed met je heb gedeeld de koude schouder hebt gegeven?
Toen je plots niet meer met me wou slapen."
Hij sloot zijn ogen nu in overgave als ze met een dikke stem snikkend vervolgde;
"Je had met mij moeten overleggen. Mij vertellen wat er aan de hand is.
De reden meedelen waarom je dacht dat we niet konden trouwen.
Beter nog je had zonder twijfel moeten weten dat ik altijd voor jou zou hebben gekozen.
Zelfs boven mijn eigen vader. Ik zou altijd voor jou gekozen zou hebben."
Kaela voelde hoe hij haar tranen zachtjes begon weg te vegen.
Terwijl hij sussend fluisterde: "Dat weet ik toch. Dat is één ding waar ik nooit aan getwijfeld heb."
"Dan waarom?"
Vroeg ze nu compleet door de war.
Hij sloot zijn ogen daarop voordat hij zachtjes zei: "Omdat ik wist dat we het niet zouden overleven.
Ik heb nachten lang wakker gelegen in een poging om een oplossing te vinden.
Ik kon het je vertellen. Ik kon van jou me vrouw maken zonder hun toestemming.
Maar hoe lang zou je dan gelukkig met mij geweest zijn?
Hoe lang zou je zonder je ouders kunnen leven voordat wij het als een paar in onze relatie zouden voelen?
Hoe lang zou het duren voordat je het mij kwalijk zou hebben genomen dat je geen contact meer met ze hebt?
Want die dag zou zonder enige twijfel ooit aanbreken."
Ze zweeg als hij nu wat dwingender zei:
"Kom op rebelletje, vertel me zou het na onze eerste echte ruzie zijn geweest?
Tijdens je diploma uitreiking of toch pas als je zwanger bent?
Hoe lang denk je dat het geduurd zou hebben voordat de besluit om mij als je man te nemen en je ouders buiten te sluiten meer zou wegen dan je liefde voor mij?
Ik kon met die druk niet leven.
Ik kon niet elke ochtend opstaan met het gevoel dat het andere schoentje op elke ogenblik zou kunnen vallen."
Ze schudde haar hoofd nu vastberaden: "Ik hield van je. Ik heb je nooit aanleiding gegeven om daaraan te twijfelen."
"Ik heb nooit iets anders beweert prinsesje maar liefde kan voorbij gaan als je er te veel gewicht op plaatst en je vader was op dat moment meer gewicht dan jij zou aankunnen."
Ze schudde nogmaals koppig haar hoofd: "Nee, je wou een makkelijke uitweg."
Hij zuchtte nu vermoeid: "Ik hield van je en dat is de waarheid.
Denk toch na Kae, ik heb twee jaar lang vanuit de zijlijn toegekeken hoe zeer jij je best deed om je ouder trots op je te maken na je rumoerige tienerjaren.
Je wou ze zo graag laten inzien dat alles wat je hebt gedaan of gezegd in de jaren er voor niet bedoelt was om ze te kwetsen.
Hoe kon ik dan als de man die van je houdt in je weg staan net als het goed ging tussen jullie en precies dat breken wat je jaren lang probeerde recht te zetten?
Hoe kon ik omwille van egoïstische redenen het toe laten om je ouders weer in jou teleur te stellen omdat je voor de verkeerde man bent gevallen?"
Kaela voelde hoe de tranen nu geluidloos en in een rappe tempo heet over haar wangen heen gleden.
Elias veegde de tranen zachtjes weg terwijl hij fluisterend vervolgde: " Het is de zwaarste beslissing geweest die ik ooit heb moeten nemen.
Ik heb mezelf erop geprobeerd voor te bereiden.
Eerst een week weg te blijven dan twee. Niet meer te bellen.
Niet met je te slapen terwijl ik tot pijn toe naar je verlangde Kae..."
Ze voelde hoe hij haar gezicht los liet en haar middel daarvoor in de plaats vastnam en haar lichaam dicht tegen zich aan trok terwijl hij met een dikke stem verder vervolgde.
"Het duurde bijna vier maanden voordat ik mezelf er eindelijk toe kon brengen om het uit te maken.
Mezelf er van kon overtuigen dat hetgeen ik deed de juiste beslissing was.
Jij gelukkiger zou zijn maar niks had me voorbereid op jou.
Hoe de tranen in die mooie blauwe ogen van je opwelden, hoe door de war je er uit zag en tenslotte die kreet die je geuit had toen de deur achter me dicht viel.
Je hebt me maanden lang achtervolgd in me dromen schoonheid.
Er ging geen nacht voorbij waar ik je niet in me armen hield.
Geen ochtend waar ik mezelf niet moest tegen houden om de auto te pakken en naar je toe te rijden zodat ik op me knieën kon vallen en je om vergiffenis kon vragen.
Maar hoe pijnlijk die eerste maanden ook waren.
Ze waren niks te vergeleken met het beeld dat je me bood toen ik je kamer ben binnen ben gelopen en jouw compleet van de wereld op dat ziekenhuisbed heb voor gevonden."
Hij kromp lichtjes in elkaar alsof alleen het benoemen van de herinnering hem pijn deed.
Terwijl ze op haar beurt een rilling onderdrukte bij het besef dat hij het over haar opname in Parijs had.
"Maar je bent helemaal niet gekomen.
Niet eenmaal heb je gebeld om te vragen hoe het met me gaat terwijl je wist dat jij de reden was dat ik er lag."
Als hij fel in ontkenning riep: "Wat?
Ik was daar diezelfde dag nog. Ryan had me gebeld zodra je vader de woning met jou verlaten heeft.
Ik heb onmiddellijk het vliegtuig vanuit Italië naar Frankrijk genomen."
Ze schudde haar hoofd nu ongelovig: "Nee, dat is niet mogelijk ik zou het me herinnerd hebben als je geweest was."
Hij greep haar gezicht weer strak vast en zei:
"Ik was daar nog geen drie uurtjes nadat ze je opgenomen hadden.
Maar je zat zo volgepompt met medicatie dat je niks anders hebt gedaan dan slapen."
Ze schudde haar hoofd en fluisterde nu gekweld: "Nee, dat is niet mogelijk.
Je liegt. Waarom zou je komen alleen om dan te vertrekken zonder me te spreken?"
" Omdat ik mijn limieten ken en als jij je ogen geopend had op dat moment.
Mij meegedeeld had dat je van me houdt.
Zou ik iets immens stoms hebben gedaan zoals je aan te kleden en mee te nemen.
Zodat ik van jou me vrouw kon maken en wat voor goeds zou ons dat gebracht hebben?
Je vader zou onmiddellijk geweten hebben dat ik de reden was waarom je in die situatie zat.
Praat over een slechte invloed op je hebben.
Alsof hij niet genoeg redenen had om tegen onze relatie te zijn."
Ze schudde haar hoofd nu wanhopig: "Nee, dit is niet waar."
"Wat is niet waar schoonheid?
Het feit dat ik van je houd en ook nooit gestopt ben?
Dat het moment dat ik die deur uitgelopen ben ik mijn ziel, mijn beste vriendin verloren heb.
Of dat het zich aangevoeld heeft alsof je mijn hart met je blote hand uit me borst hebt gerukt.
Toen ik er achter gekomen ben dat je het toegelaten hebt dat mijn vriend me plek in jouw leven en bed inneemt?"
"Niet doen, speel niet met me..."
Hij schudde nu wanhopig zijn hoofd: "Ik speel niet met je Kaela."
"Jawel, jij...."
Haar zin werd onderbroken door zijn grip op haar gezicht die zich verstevigde.
Als hij het naar zich ophief en nu zachtjes zei: "Weet je wat. Dan laat me het jou op een andere manier duidelijk maken.
Eentje die je altijd beter begrepen hebt dan mijn woorden."
Hij plaatste zijn lippen daarop lichtjes op die van haar en kuste haar teder.
Voordat hij haar hand nam, het tegen zijn hart plaatste en terwijl ze het in een snelle tempo tegen de palm van haar hand voelde kloppen.
Fluisterde hij op zijn beurt zachtjes tegen haar mondhoek:
"Dit is echt Kaela...Geen spelletje maar realiteit.
Mijn gevoelens voor jou zijn echt. Altijd al geweest prinsesje altijd al van jou.
Je moet me alleen weer binnen laten, mij de kans geven om het je te laten voelen.
Geef me de kans om het je te bewijzen."
Ze staarden elkaar voor wat zich als een eeuwigheid aanvoelde daarop zwijgend aan.
Voordat ze aarzelend haar lippen op die van hem plaatste en hem toestemming gaf om te nemen.
Omdat ze wist dat het niks meer uit maakte.
Tenminste, niet meer.
Ze was nu namelijk inderdaad van iemand anders. Een persoon die niet wou delen noch los laten.
Zijn moeder had gelijk ze zou nooit van hem meer zijn.