Soulless (afgeschreven)

Hoofdstuk 6.2

Oké lieve lezers,

Het zou eigenlijk een triple vervolg worden met epiloog zoals bij al me andere verhalen.

Helaas heb ik dit niet af kunnen krijgen.

Ik zal vanavond proberen om het verhaal af te werken.

Zodat jullie  het alsnog kunnen lezen.

Maar tot dan wens ik jullie veel lees plezier met de laatste twee delen voor het einde van het verhaal

XOXOXO Cami

DEEL 1

Kaela hoorde half bij bewustzijn hoe een zacht piepend geluid haar oren vulde.

Ze reikte automatisch naar de hand die bovenop dat van haar lag in de veronderstelling dat het Eli was terwijl ze er alles aan deed om haar ogen te openen.

De zwelling was overduidelijk nog niet terug gegaan maar de zachte kneep in haar hand maakte haar bewust dat ze nog leefde.

Ze opende na een lange pauze  met moeite haar ogen en voelde hoe de warme stralen van de opkomende zon haar gezicht verwarmden.

Maar ze had gelijk spijt  toen ze Benjamins gezicht naast haar zag zitten terwijl de herinneringen aan hetgeen er voorgevallen was haar gedachte vulden.

Ze trok haar hand langzaam van onder die van hem vandaan terwijl ze luisterde hoe hij opgelucht zei: "Kaela godzijdank."

Ze staarde hem zwijgend aan omdat ze angst had dat als ze haar mond zou openen zij hem zou uitschelden:

"He, je ligt in het ziekenhuis. Je bent in orde. Moet je iets drinken?"

Ze schudde haar hoofd voorzichtig alhoewel haar keel zich droog aanvoelde vertrouwde ze hem niet genoeg om iets van hem aan te nemen.

De beweging zorgde ervoor dat haar blik op de gestalte bij het raam viel en haar lichaam onmiddellijk ontspande.

Elias. Ze voelde hoe haar hart een slag oversloeg bij zijn aanblik en tot haar ongenoegen en schaamte hoorde ze de hart monitor het luid en duidelijk voor een ieder in de kamer kenbaar maken.

Kaela keek toe hoe hij als respons daarop haar een zwakke glimlach toewierp.

Terwijl Benjamin haar hand vastgreep en een waarschuwende kneep er in gaf.

Ze draaide haar hoofd terug naar haar zogenaamde echtgenoot en vroeg nu met een krakkende stem: "Hoe zijn we hier op tijd beland?"

Hij zweeg voor een moment met een geïrriteerde gezichtsuitdrukking.

Alsof hij zichzelf dwong om haar niet aan te snauwen door zichzelf eraan te herinneren dat ze niet alleen zijn.

Voordat hij antwoord op haar vraag gaf door op dezelfde slijmerige toon van er voor te zeggen: "Dat hebben we aan Elias te danken.

Godzijdank was hij koel genoeg om er voor te zorgen dat de ambulance ons halverwege heeft ontmoet met de medicatie.

Anders kon ik me niet voorstellen wat er gebeurd was."

Ze werd afgeleid van zijn voorstelling van hart gebroken echtgenoot.

Toen Elias dichterbij stapte en een glas water van het bijzettafeltje nam.

Als hij zonder te vragen het rietje naar haar lippen bracht en zachtjes zei: "De dokter zei dat je moet drinken."

Benjamin opende net zijn mond om te protesteren in haar plek.