Soulless (afgeschreven)

Hoofdstuk 4.6

DEEL 2

Kaela stapte om vijf naar zeven zenuwachtig Bella's ouderlijke huis binnen en haalde diep adem.

Als ze haar hoofd met een beleefde glimlach schudde toen de ober haar een glas champagne aanbood.

Ze volgde de muziek richting de tuin en stond voor een moment stil terwijl ze keek naar de massa van mensen die aanwezig waren.

Witte luchtige textiel was gedrapeerd in een vorm van een tent.

Terwijl tientallen witte ballonnen en diverse kroonluchters in de lucht hingen.

Ze wist dat het een optische illusie was maar zou er straks meer aandacht aan besteden hoe het gedaan was.

Voor nu trok de gigantische taart die naast een tafel vol cadeaus stond haar aandacht.

Als een andere ober voor de tweede keer in nog geen minuut tijd haar vroeg of ze wat te drinken wou.

Ze schudde nogmaals haar hoofd maar zag dat zij de enige was die de gratis alcohol dat door diverse obers werd aangeboden kon weerstaan.

Ze haalde diep adem terwijl de geur van de tientallen rozenstruiken waarvan ze wist dat ze door de tuin heen geplant stonden.

Gemixt met de geur van kaarsen die wat verder op de tafels stonden haar neus binnen drong en er voor zorgden dat ze zich ontspande.

Als ze achter zich een maar al te bekende stem hoorde zeggen: "Wel verdomme kijk eens wie de kat heeft binnen gesleurd."

Ze draaide zich met een glimlach om en werd gelijk in haar broers beschermende armen getrokken.

"Verdomme, meisje je bestaat echt.

Voor een klein moment dacht ik me mijn leven lang ingebeeld te hebben dat ik een jongere zusje heb."

Ze grinnikte en drukte een snelle kus op zijn wang terwijl ze zachtjes in zijn oor fluisterde:

"sorry."

Hij schudde zijn hoofd met rollende ogen en zei nu spottend:
"Kleine, als ik voor elke keer dat ik van jou een sorry heb gehoord een dollar had gekregen zou ik nu een miljonair zijn of wacht, dat ben ik al... een miljardair zijn."

Ze schudde haar hoofd met een glimlach en had nog niet eens de kans om hem te antwoorden of werd gelijk door Ryan in een omhelzing getrokken.

Snel gevolgd door Hope, Julian en tientallen andere mensen die ze al eeuwen niet gezien had.

Het gevoel dat dit met zich meebracht was overweldigend.

Het was een lange tijd geleden dat ze echte vrienden om zich heen had voor langer dan vijf minuten en dit zonder Benjamin aan haar zijde die als chaperonne diende.

Ze was vergeten hoe luid en ongecontroleerd hun monden konden zijn als ze samen kwamen.

Als Julian nog geen kwartier na iedereen begroet te hebben in haar oor fluisterde: "Kom, je ziet er uit alsof je zo een kruisje gaat slaan om de duivels bij je vandaan te houden"

Ze gniffelde geamuseerd en plaatste haar hand in die van hem terwijl ze hem toe liet om haar richting de dansvloer te trekken.

Ze draaide haar armen rond zijn nek en liet hem leiden terwijl ze in een zachte tempo met de muziek mee bewogen:
"Je ziet er geweldig uit prinsesje, gewoon om op te eten."

Ze glimlachte zwak bij het horen van zijn compliment en zei nu enigszins cynisch:
"Dank Benjamin daarvoor."

Het rolde eruit nog voor ze het doorhad en kreeg dan ook onmiddellijk de gepaste antwoord van Julian terug:
" Hoe bedoel je?"