Soulless (afgeschreven)

Hoofdstuk 2.3

DEEL 2

Het was de volgende avond dat Kaela half slapend achter zich reikte op zoek naar de warme lichaam van Elias.

Als haar vingers niks anders vonden dan de koude textiel van haar laken.

Ze draaide zich langzaam om en merkte gapend dat hij niet meer naast haar lag.

Vermoeid reikte ze naar haar telefoon en zag dat het twaalf na negen in de avond was.

Met een tevreden zucht dacht ze aan de laatste zes uurtjes die ze vrijend in dit bed hadden doorbracht.

Ze kromp lichtjes in elkaar bij het pijnlijke gevoel tussen haar benen maar kon een glimlach niet van haar gezicht weren bij de gedachte aan de manier hoe ze er aan gekomen was.

Als ze uit haar gedachtes opschrok bij het horen van een autodeur die dicht geslagen werd en ze zich besefte dat dit waarschijnlijk hetzelfde geluid was dat er voor gezorgd had dat ze uit haar slaap was ontwaakt.

Ze richtte zich vermoeid op en reikte naar haar vestje die op het uiteinde van het bed lag.

Bij het besef dat Elias zijn ouders waarschijnlijk thuis waren en dat dit de reden was dat hij niet meer naast haar lag.

Ze sloeg haar benen uit bed en stak haar armen door de mouwen heen terwijl ze opstond, het dicht ritste en zich richting de gang bewoog.

Ze was van plan om zijn ouders te begroeten voordat ze zich voor de rest van de avond terug zou trekken en Elias zijn privacy met hun zou gunnen.

Kaela nam blootsvoets de trap af naar beneden en ging onderwijl met haar vingers door haar haren heen om ze enigszins in model te brengen.

Ze stapte de eetkamer binnen, plukte een druif uit de schaal die er stond en liep verder richting de woongedeelte van het huis als ze hoorde hoe Elias nu gekweld aan zijn moeder vroeg: "weet je het zeker mam?"

Ze stopte onmiddellijk in haar tred bij het horen van zijn woorden en wou zich net omdraaien om weer naar boven te lopen zodat hij en zijn moeder ongestoord hun gesprek konden verder zetten.

Als haar blik op de spiegel boven de open haard viel, dat haar een zicht gaf op het hoopje mens dat bij de stem hoorde.

Kaela voelde hoe elke spier in haar lijf samen trok in shock, bij de aanblik van Elias die op de grote zetel zat terwijl hij met pijn gevulde ogen smekend naar zijn moeder opkeek die tegenover hem stond.

Het was hartverscheurend om hem zo te zien zitten. Het beeld dat hij haar bood was zo ongelofelijk fout.

Dat ze het liefst de kamer binnen wou lopen om hem in haar armen te nemen en vragen wat er aan de hand was?

Wat ze kon doen om de blik uit zijn ogen te krijgen.

Maar in plaats daarvan had ze geen andere keuze dan als in trance op haar plek te blijven staan aangezien zijn ouders niks van hun af wisten.

Haar blik was nog altijd op Elias gericht als ze zijn moeder nu zachtjes hoorde antwoordden:
" zo zeker als ik nog nooit eerder over iets in mijn leven ben geweest.

Hij zal het nooit accepteren. Niet na alles wat er gebeurd is..."

Als Elias haar nu onderbrak en vol hoop vroeg:
" Maar jullie zijn nu toch oké, jullie zijn vrienden."

Kaela's blik gleed kort naar zijn moeder die hulpeloos tegenover hem stond voordat ze haar hoofd langzaam schudde en zachtjes zei: "oké is verre van prima of perfect kleine.