Soulless (afgeschreven)

Hoofdstuk 2.5

Ik had wat tijd dus hierbij nog een vervolg voor jullie:)

Veel lees plezier

XO Cami

Kaela had in afwisseling gehuild en verdoofd in Ryan zijn armen gelegen totdat ze met haar blik op de ondergaande zon  uiteindelijk van uitputtingin slaap was gevallen.

Het was buiten nog donker toen ze haar ogen met een zware hart en pijnlijke keel weer opende.

Ze voelde hoe een arm beschermend rond haar lichaam gedraaid lag en voor een fractie van een seconden dacht ze dat het Elias was.

Haar hart sloeg een hoopvolle slag over bij de ijdele hoop dat de laatste uurtjes niks anders zijn geweest dan een slechte droom waaruit ze ontwaakt was.

Ze draaide haar hoofd in een ruk om en hapte kort naar adem toen ze Ryans slapende gestalte naast zich zag liggen.

Haar ogen vulden zich met tranen terwijl ze een kreet van wanhoop binnen hield door een hand voor haar mond te slaan.

Ze wendde haar gezicht van hem af als haar blik op Julian viel die op de chaise lounge in de hoek van haar kamer lag te slapen.

De lege gevoel en vertwijfeling daalden onmiddellijk weer over hart en lichaam heen bij het besef dat het geen nachtmerrie was maar de realiteit.

 Ryan draaide onbewust zijn arm nog strakker rond haar lichaam heen.

Maar het voelde zich te zwaar aan en haar hart was momenteel het zwaarste wat ze kon dragen.

Dus hief ze het langzaam van zich af, plaatste het tussen hun in op het matras en richtte zich in haar bed op.

Ze reikte naar haar telefoon en keek voor een kort moment naar de zwarte scherm voordat ze haar beveiligingscode intoetste en naar Elias zijn nummer scrolde.

Haar vinger bleef trillend boven de scherm hangen terwijl ze een innerlijke gevecht met zichzelf aanging.

Alles wat haar als een persoon uitmaakte, haar lichaam, haar hart en haar ziel schreeuwden er naar om op het groene knopje te drukken.

Verlangden naar zijn stem, naar de kans om hem nog een laatste maal er van te overtuigen om naar haar terug te komen.

Om hem te vertellen hoe veel ze van hem hield, hoe zeer ze hem nodig had.

Maar in plaats daarvan luisterde ze naar het innerlijke stemmetje dat het meest pijn deed.

Het stemmetje dat haar vertelde dat hij haar niet meer wou, niet van haar hield.

Dus sloot ze slikkend haar ogen in overgave toen het scherm weer donker werd, plaatste haar telefoon zachtjes terug op het nachtkastje en stond recht om richting de badkamer te lopen.

Ze duwde de deur achter zich op een kier en stond voor een kort moment stil voor de spiegel terwijl ze naar het meisje staarde dat terug keek.

Opgezwollen, rood omrandde ogen met uitgelekte mascara.

Haar blonde haren vielen dof langs haar gezicht heen en op de één of ander manier scheen het leven in een paar uur tijd uit haar ogen gezogen te zijn.

Het meisje in de spiegel leek op haar maar toch herkende ze haar niet terug.

Ze draaide de kraan in een verdoofde staat open en schepte wat water in haar handen als een oude herinnering in sneltreinvaart door haar gedachte trok.

Het was de eerste ochtend na hun reis naar Zanzibar, Elias was achter haar komen staan.

Voordat zijn vingers strelend over elke naakte stukje huid dat hij vond gleed.