Soulless (afgeschreven)

Hoofdstuk 2.1

Sorry voor de late vervolg.

Om persoonlijke redenen heb ik in de laatste dagen in Nederland gezeten.

Ik ben vandaag pas terug ik hoop het goed te kunnen maken met een XXL vervolg.

Veel lees plezier en vergeet niet te stemmen en een commentaar achter te laten.

XOXO Cami

Na die dag voelde het zich voor Kaela aan alsof de wereld aan haar voeten lag.

Haar relatie met Elias verliep zo natuurlijk dat het haar soms angst aanjaagde.

Met elke weekend dat ze samen doorbrachten, elke telefoontje die ze voerden had ze het gevoel dat ze steeds maar dieper voor hem aan het vallen was.

Alsof hij een vermiste onderdeel van haar was waarvan ze zich nooit beseft had dat ze het miste.

Ze was nog nooit zo gelukkig geweest.

Haar opleiding ging van een leien dak, ze doorbracht de dagen dat hij er niet was met haar vrienden en ze had zelfs moeite genomen om de relatie met haar ouders te verbeteren,

door wat meer tijd met ze te doorbrengen in de weekenden dat hij op reis was.

Maar ze had geen van de mensen die ze kende verteld over haar en Elias.

Ze probeerde de bubbel die hun omringde zo lang mogelijk in stand te houden en te genieten van de ongecompliceerde, onverantwoordelijke manier hoe alles verliep tussen hun.

Voordat een ieder zijn neus in hun relatie zou steken en ze het hun onnodig moeilijk zouden maken door hun verantwoordelijkheden op te dwingen waar geen van beide momenteel zin in had.

Ze leefden in hun eigen kleine wereldje en ze voelde zich daar meer dan thuis.

Het was april, paasvakantie en ze liep samen met Elias over het strand in Zanzibar.

Als Kaela naar Elias opkeek terwijl ze zachtjes murmelde: "Ik heb honger."

Haar blik gleed naar het broodje in zijn hand als hij met een geamuseerde glimlach zijn hoofd schudde en kortaf zei: "vergeet het Kaela, ik ga niet met je delen."

"Maar..."

"Geen maar. Ik heb je tot zes keer toe gevraagd of je iets wou eten en je antwoord was telkens een nee."

Ze keek met een speelse pruillip naar hem op:" Je ben gemeen weet je dat?"

Grijnzend nam hij onverstoord een hap van zijn broodje terwijl ze met een knorrende buik luisterde naar het gekraak van het verse stokbrood:

Als ze gefrustreerd zei: "Kom op wees niet gemeen. Je bent toch niet echt van plan om je meisje te laten verhongeren?"

Hij rolde met zijn ogen en zei: "mijn meisje is te verwend en moet eens leren dat ze niet alles kan krijgen zodra ze met haar vingers knipt."

Ze voelde hoe haar wenkbrauwen samen trokken boven haar ogen en ze moest zich er van weerhouden om hem niet mee te delen dat ze dit niet was.

Wat wederom alleen teweeg zou brengen dat ze dan juist zou klinken als een zeurende, verwende kreng.

In plaats daarvan zei ze onschuldig: "Ik hoef niet altijd met me vingers te knippen, ik kan ze namelijk soms ook prima zelf gebruiken op zo een manier..."

Hij opende net zijn mond om te antwoorden als ze het broodje uit zijn hand nam en het op een rennen zette terwijl ze hem nog enigszins in shock achter haar hoorde zeggen: "Jij kleine..."