MIJN HOOFD PROBEERDE me te vermoorden, maar mijn lichaam lag op een matras dat aangenaam zacht was. En het kussen was koel en fijn en alles was goed.
Ondanks dat alles, besloot ik toch wakker te worden, want er was iets niet juist. Alles was te goed.
Dit was mijn kamer niet.
Ik schoot overeind. Ik lag in een prachtig, kingsize hemelbed in een nette kamer met verschillende indrukwekkende schilderijen aan de muur. De kamer had geen ramen en weinig meubilair.
Mijn blik gleed naar het nachtkastje, waar ik een brief, een glas water en een doosje paracetamols vond. Ik pakte het briefje op en vouwde het open.
Nathaniel,
Medicatie staat naast je. Badkamer is aan de linkerkant van het bed, ik heb schone kleren voor je achtergelaten zodat je kunt douchen. Ontbijt staat klaar in de keuken.
Kelderdeur zit op slot. Ben rond half twee terug. Vermaak jezelf tot die tijd.
— Nolan
"What the fuck?" riep ik uit. Mijn stem was hees van de voorgaande nacht. Door de harde muziek had ik vast veel geschreeuwd. En daarbij had ik volgens mij ook nog wiet gerookt met niemand minder dan Nolan Bythesea... en volgens mij hadden we nogal een interessant gesprek gehad.
En nu zat ik opgesloten in zijn kelder.
Ik liet me grommend terug op het bed vallen. Er was nog geen reden om in paniek te raken: zijn kelder was niet primitief, niet te koud of te warm, niet klein en bekrompen. Dit was luxer dan mijn eigen huis. En hij had gezegd dat hij terug zou komen...
Want wat zou ik doen als de kelderdeur niet op slot zat? Rondlopen op het terrein van zijn zwaarbeveiligde villa? Twee uur lopen naar mijn huis? Waarschijnlijk werd ik gearresteerd zodra ik één voet buiten de deur zette.
Ik nam de medicijnen in en zodra ik mijn benen over de rand van het bed gooide, realiseerde ik me iets: ik had alleen mijn boxershort nog aan.
Mijn hart ging als een razende tekeer, maar hoewel ik een beetje wankel was, voelde ik nergens pijn. Mijn spiegelbeeld liet geen vreemde blauwe plekken zien, mijn lippen waren niet gezwollen, ik was niet in een vreemde extase, dus waarschijnlijk betekende het niets.
Misschien was er niets gebeurd.
Mijn ogen gleden naar mijn linker pols, waar Nolan de voorgaande nacht flink in geknepen had. Daar begonnen wel rode plekken op te verschijnen, maar dat was ergens ook mijn eigen schuld. Hij had me gevraagd hem te vertellen dat hij van me af moest blijven, maar dat had ik niet gedaan.
Want gisteravond wilde ik helemaal niet dat hij van me afbleef.
Ik nam een douche en deed de kleren aan de Nolan voor me had klaargelegd: schoon ondergoed, zwarte sokken, een zwarte broek, witte blouse en zwart jasje met een gladde binnenkant met zwierige patronen. Ik voelde me net een of andere zakenman. Net buiten de slaapkamerdeur vond ik twee glimmende, zwarte schoenen die me ook daadwerkelijk pasten.
Als hij dingen met me gedaan had vannacht, was het opmeten van mijn voeten sowieso het meest verontrustende geweest.
Mijn ontbijt was een soort sandwich, maar zodra ik de eerste hap nam, bleek het wel iets luxer te zijn dan dat. Ik had géén idee wat er allemaal op zat, maar het smaakte fantastisch. En er stond thee bij met sterke kruiden die mijn bonkende hoofd iets tot rust brachten.
Daarna dwaalde ik rond. De kelderdeur zat inderdaad op slot. Er waren verschillende ateliers met onafgemaakte schilderijen en open verfpotten. Er was zelfs een atelier met een glazen dak, en na een aantal minuten van staren besefte ik me dat ik onder een zwembad stond.
Uiteindelijk pakte ik de beste snacks die ik in Nolan's keuken kon vinden en speelde ik de nieuwste games op de nieuwste spelcomputer die ik zelf nooit zou kunnen kopen.
Er waren ergere plaatsen om opgesloten te zitten.
De kelderdeur ging open om stipt half twee en Nolan stapte naar binnen met een aktetas in zijn hand. Hij had een net zwart pak aan, maar hij had de rode stropdas al iets verder los getrokken en zijn blouse al deels open geknoopt.
"Nathaniel," draalde hij.
Mijn ogen waren alweer op het scherm gelijmd om één van mijn vijanden te vermoorden. "Ik ben bezig."
Een hese lach glipte uit Nolan's mond. "Wil je niet naar huis?"
"Straks."
Hij liep langs me heen en plaatste zijn aktetas op de eettafel. Daarna liep hij naar één van de schappen onder de televisie en pakte er een zwart voorwerp vanaf. "Heb je nog niet op je mobiel gekeken?"
Mijn aandacht viel direct weg van de game. "Huh? Oh, shit." Ik sprong op en nam het apparaat direct van hem over. "Ik had er helemaal niet aan gedacht."
Hij haalde zijn schouders op. "Je hebt tenminste het alarmnummer niet gebeld. Dat scheelt."
Mateo had me twintig keer gebeld en meer dan veertig berichtjes achter gelaten. Douglas volgde zijn voorbeeld met ruim vijftien telefoontjes en bijna dertig appjes. Ook Michelle, Lucy en Gabriel hadden me proberen te bereiken.
"Oh nee," murmelde ik, "ze denken dat ik dood ben." Ik klikte op Mateo's naam en scrolde iets naar boven om de eerste berichtjes te zien.
Mijn lichaam verstijfde.
NATE
Die keer raden welk pittig katje ik net heb vastgebonden aan mijn bed.
MATEO
Wat je probleem met mij ook is, betrek Nathan er niet in. Breng hem veilig thuis en dan zal ik de politie hier niet bij betrekken.
NATE
Hij is mooi als hij huilt.
MATEO
Je bent ziek in je hoofd. Breng hem thuis.
NATE
Zijn geschreeuw klinkt als muziek in mijn oren.
MATEO
Ik meen het, Bythesea. Hij heeft je niets misdaan.
NATE
Je baalt vast dat je hem niet ontmaagd hebt toen je de kans nog had.
MATEO
Nolan, alsjeblieft. Blijf alsjeblieft van hem af. Je bent ziek in je hoofd. Als je hem iets aandoet, kom je in de gevangenis. Je weet wat ze daar pedofielen doen. Ga in therapie en fix je leven. Hij is de broer van je vriendinnetje. Je kunt dit niet zomaar doen. Alsjeblieft.
NATE
Ik hoef niets meer te doen. Ik ben al klaar.
De overige veertig berichten waren smeekbedes voor mijn veiligheid, de een nog wanhopiger dan de ander.
De eerste paar seconden bewoog ik niet. Ik ademde niet eens. Maar zodra het withete bloed mijn ledenmaten in stroomde, maakte mijn handpalm contact met Nolan's gezicht. De schelle klap echode door de ruimte en boorde zich in mijn trommelvliezen.
En toen drong het tot me door dat ik zojuist een psychopaat had geslagen die nekken had gebroken voor minder dan dit, terwijl ik opgesloten zat in zijn kelder.
Hij klemde zijn tanden zo hard op elkaar dat ze knisperden. Zijn hand balde zich tot een vuist en hij hief hem op—enkele centimeters over ellelange seconden—en bracht hem toen weer naar beneden. Hij haalde enkele keren diep adem voordat hij zijn hand ontspande.
Nolan nam mijn ellebogen vast, langzaam, zacht en voorzichtig, en trok me iets dichter naar zich toe. "Het spijt me. Ik ga je geen pijn doen."
Mijn hart klopte in mijn keel. Ik kon amper nadenken op deze manier. "Ik denk dat je dat beter tegen Mateo kunt zeggen, klootzak."
Nolan lachte. "Absoluut niet. Stel je niet aan. Wil je naar huis of niet?"
"Als het niet teveel moeite zou zijn, graag," snauwde ik bits. "Ik wil hier geen seconde langer met je zijn. Ik snap niet hoe anderen het zo lang met je uithouden."
Hij wees naar de televisie. "Ik ben rijk. Ze doen het voor het geld."
Ik trok een nors gezicht. "Dat kan best kloppen. Ze doen het in ieder geval niet omdat je zo'n leuke gast bent met een aantrekkelijk karakter." Ik stopte mijn mobiel in de binnenzak van het dure jasje en beende naar de deur. "Gaan we nog?"
Nolan klakte met zijn tong. "Wie is Shadow?"
Ik struikelde bijna over mijn eigen benen. "Heb je mijn privégesprekken doorgelezen?"
"Hij appte je toen ik met Mateo aan het praten was. Met zo'n stomme naam kon ik het niet laten even te kijken." Nolan viste zijn aktetas weer van de tafel. "Snap niet waarom je je zo laat bespelen. Je bent echt zielig."
Mijn mond viel open. "Pardón?"
Hij haalde zijn schouders op. "Spaanse flikker houdt je aan het lijntje. De blonde flikker ook. De Shadow-flikker ook. Je bent zo wanhopig voor seks dat je míj probeert te naaien terwijl je dronken bent... misschien moet je overwegen hoer te worden. Lijkt me wel een redelijke baan voor jou."
Mijn hand maakte contact met zijn gezicht, nog harder dit keer. "Wat is er mís met jou? Soms ben je redelijk, en soms ben je echt onuitstaanbaar!" Ik sloeg mijn armen om mezelf heen. "Heb je iets met me gedaan vannacht?"
"Ja." Hij ontblootte zijn tanden. "Ik heb je naar de slaapkamer gebracht, al je verleidingen afgewezen, je niet aangeraakt zelfs nadat je ging strippen, kleren voor je gezocht, ontbijt voor je gemaakt en je niet compleet verrot geslagen voor je ondankbaarheid." Hij klemde mijn gezicht in zijn hand en dwong me hem aan te kijken. "Denk je dat ik dat doe voor iedereen?"
Mijn gezicht werd warm. "Nee."
"Goed zo." Hij griste de sleutels van de SUV van de openhaard en gooide ze naar me toe. "Jij rijdt. Als ik nu achter het stuur ga, geef ik gas bij de eerste oma die het zebrapad oversteekt."
Ik slikte moeizaam. "Gisternacht..."
"Doet je pols pijn?" vroeg hij afgemeten.
Mijn blik viel op de plekken die een diepe rode kleur hadden aangenomen. "Ja."
Hij balde zijn hand tot een vuist en ontspande hem toen weer. "Oh."
"Ik was er nog met mijn gedachten bij toen dat gebeurde, hoor. Zit er maar niet teveel over in." Ik draaide me resoluut om naar de kelderdeur en liep er naartoe. "Ik ben toch maar een lelijke, goedkope hoer. Een paar blauwe plekken meer of minder maakt echt niemand wat uit, toch."
Tot mijn verbazing lachte hij. "Duizend dollar per nacht, toch? Wil je je geld nog?"
Ik stopte midden in een stap en draaide me met samengeknepen ogen naar hem toe. "Serieus?"
"Je hebt voor me gestript en bent hier de hele nacht geweest." Hij grijnsde vals en zijn ogen werden donker. "En ik ben rijk, dus een duizendje meer of minder ga ik niet missen."
"Niets voor niets," zei ik tegen hem. "Straks ga je zeggen dat ik het heb gestolen."
Hij haalde zijn schouders op. "Ik kom niets tekort."
"Prima." Ik hield mijn hand naar hem uit. "Duizend dollar."
Eerst leek hij verbaasd, maar dat veranderde al snel naar een geamuseerd lachje. "Je bent nog altijd een pittig katje." Hij haalde een visitekaartje uit zijn zak en reikte het me aan. "Mijn nummer. Stuur me een berichtje met je bankrekeningnummer en dan maak ik het zo snel mogelijk naar je over."
Ik griste het kaartje uit zijn hand. "Ik weet heus wel dat je me voor de gek houdt, hoor."
Hij leunde naar me toe, en zijn warme adem prikkelde op mijn gezicht. "Je hebt in ieder geval niets te verliezen, Nathaniel. Er moet toch iemand zijn die je studie financiert." En toen liep hij achteloos langs me heen. "Kom, we gaan."
Ik wist helemaal niet wat ik hier allemaal mee moest. Hij was een klootzak, maar hij had me niets misdaan. Ik haatte hem gewoon omdat hij gelijk had: ik liet Shadow gewoon een spelletje met me spelen terwijl ik dingen zelf steeds serieuzer begon te nemen.
Ik kon geen jongen daten die niet eerlijk tegen me was. Dan was het nog beter om iets met iemand zoals Nolan te beginnen. Gelukkig had hij al met Lucy, dus daar hoefde ik niet over na te denken.
De sleutels prikten in mijn hand van hoe hard ik kneep. Hij had al met Lucy. Hij had al iets met mijn zús. En natuurlijk hoorde ik me daar slecht bij de voelen... maar niet op deze manier.
Niet alsof ik jaloers was.
------------
This is going all kinds of places... I believe things are about to escalate soon >:)
Stem en reageer :)
♥ Bedankt voor het lezen