Droomprins Gezocht [oud]

H4 | highschool eindigt nooit

NATE
HET IS ZO VROEG
Ik HAAT maandagen.

SHADOW
Kom op liefste, verblijd me met je geluk.

NATE
Maar. Het. Is. Vroeg.

SHADOW
Zou een kusje het beter maken?

NATE
KOP DICHT.

SHADOW
Met zo'n mooi smoeltje vraag je er gewoon om, hoor ;)

NATE
WAT ZEI IK NOU?? KOP. DICHT.

HOEWEL IK HET ME NIET KON VEROORLOVEN om te blozen in de drukke wandelgangen van de school, warmde mijn gezicht toch op. Ik verborg mijn mobiel in mijn achterzak om mezelf te kalmeren.

Net op tijd ook, want ik bereikte de kluisjes waar een aantal van mijn vrienden zich al verzameld hadden. "Hé," mompelde ik toen ik me bij hen voegde.

"Damn man, jij bent tam vandaag. Was je mammie boos op je vanochtend of zo?" Nico sloeg me hard op mijn rug en grijnsde. "Of is d'r een meisje waar je ons nog niets over verteld hebt?"

Michelle pruilde. "En hier was ik, denkend dat je me ieder moment mee uit kon vragen. Wat een tragedie, zeg." Ze wapperde dramatisch met haar hand voor haar ogen.

"Het spijt me dat ik je die indruk heb gegeven," mompelde ik twijfelend.

Michelle barstte in lachen uit. "Grapje, grapje."

Ik kuchte. "Waar hadden jullie het eigenlijk over?"

CS snoof terwijl ze driftig bleef tikken op haar mobiel. "De wedstrijd van vrijdag, waarover anders? Het gaat altijd over hetzelfde met jullie. Zo ergerlijk." Ze deed niet eens de moeite om op te kijken.

Michelle bolde haar wangen op en blies de lucht vervolgens langzaam uit. "Whatever. Ik kan met je chagrijnige gezeur omgaan, zolang je maar goed presteert. Twee uur training na school, niet vergeten!" Ze griste haar tas van de grond en zwiepte hem over haar schouder. Enkele seconden later was ze al verdwenen in de stroom van leerlingen.

Ik stapte tussen een paar van de jongens door om bij mijn kluisje te kunnen en trok het lelijke, groene ding vluchtig open. "Jij hebt eerste uur ook aardrijkskunde, toch?" vroeg ik afgeleid aan Douglas, terwijl ik mijn boeken voor aardrijkskunde en Spaans in mijn tas kieperde.

"Je gaat niet van me overschrijven," protesteerde Douglas direct. Zijn blonde wenkbrauwen waren in een frons gevallen. "Leer maar eens om je eigen werk te doen."

"Leer jij maar eens wat vriendschap is," wierp ik terug. "Echte vrienden laten vrienden hun werk overschrijven als ze het hele weekend druk zijn geweest." Ik zwaaide mijn rugzak over mijn schouder en sloeg mijn armen over elkaar.

Over Douglas' schouder zag ik hoe Mateo naar me keek en me een kleine glimlach gaf. Ik knipperde verbaasd met mijn ogen voordat ik afgeleid terug glimlachte. Vreemd.

Douglas deed ondertussen geen moeite om zijn lach in te houden. "Druk waarmee? Dronken worden en meisjes stalken?"

"What-the-fuck-ever," snauwde ik geïrriteerd. "Dan niet." Ik draaide me abrupt om en haastte me naar het lokaal. Ik deed geen moeite om te kijken of Douglas me volgde.

Uiteindelijk plofte ik op een van de stoelen achterin het lokaal neer. Er was nog bijna niemand, waardoor ik mijn mobiel weer tevoorschijn durfde te toveren.

SHADOW
Heb ik je nu weer in verlegenheid gebracht, liefste? Dat doe ik bijster vaak de afgelopen tijd.
Foute formulering. We praten per slot van rekening pas enkele dagen.
Liefje, ik zit eenzaam in een lokaal te wachten op een leraar. Amuseer me, alsjeblieft?

NATE
Dat had he moeten bedenken voordat je mijn gezicht een "mooi smoeltje" noemde, klootzak.

SHADOW
Bij deze mijn welgemeende excuses. Ik bedoelde natuurlijk je volmaakte modellengezicht.

NATE
Túúrlijk.
Dus, wat is je favoriete vak??

SHADOW
Dat is een zeer moeilijke keus, liefste. Schilderen en fotografie, allicht.
En hoe zit het met jou?

NATE
Ik hou van de klank van vreemde talen maar ik kan ze vet slecht spreken.
Misschien wiskunde, dat kan ik wel.
Het is leuk om iedereen altijd te zien lijden als je zelf alles snapt, haha.

SHADOW
Jij schattig, sadistisch wezentje. Je bent echt prachtig, weet je dat?

NATE
WELK DEEL VAN 'KOP DICHT' SNAP JE NIET

SHADOW
Elk deel, liefste.
De docent is er. Vaarwel voor nu, Nathaniel xxx

NATE
Fuck you.

"Ik zei het toch. Meisjes stalken. Ik kan wel weer raden hoe je die 'fuck you' bedoelt."

In een reflex trok ik mijn mobiel naar me toe en drukte ik het scherm tegen mijn borstkas. Mijn hart bonkte in mijn keel.

Douglas zakte met een opgetrokken wenkbrauw naast me neer. "Shadow, huh? Is dat een bijnaam voor een van de cheerleaders of zo?"

Ik slikte moeizaam en probeerde mezelf te herpakken. "Lezen we tegenwoordig gewoon van andermans mobiel mee?"

Douglas haalde achteloos zijn schouders op. "Doen jullie ook constant bij mij. Ik zie niet in waarom ik het niet mag." Hij stopte zijn eigen mobiel—die hij eerst nog in zijn hand had—achteloos in zijn zak.

"Nico doet dat," verbeterde ik hem geïrriteerd. "Ik doe dat niet. Waarom zit je eigenlijk hier? Je gaat nóóit naast me zitten."

Hij liet zijn dikke aardrijkskundeboek met een doffe klap op de tafel vallen. "Sandra is ziek, dus ik dacht, ik kom jou maar gezelschap houden," mompelde hij verveeld, waarna hij achterover leunde en zijn armen over elkaar sloeg. "Dus, Shadow."

"Het gaat je helemaal niets aan wie hij is. De laatste keer dat ik het checkte, was je niet bepaald mijn vertrouwenspersoon waaraan ik alles vertelde." Ik stopte mijn mobiel gehaast weg in mijn broekzak. "Daarnaast heb ik ook nog iets wat 'privacy' heet."

Ik haalde ook mijn boeken uit mijn tas en besloot de enkele minuten dat onze leraar te laat was, te gebruiken om nog wat afgeraffelde antwoorden in mijn schrift neer te krassen. Ik had nog maar net de eerste vraag gelezen en mijn pen op het papier gezet, toen Douglas weer begon te praten.

"Hij?" was alles wat hij vroeg.

Ik keek met gefronste wenkbrauwen naar hem op. "Wat?"

Douglas bleef onbewogen naar de deur van het lokaal kijken, waar de laatste leerlingen nog naar binnen vluchtte. "Hij. Je zei 'hij'. Je zei 'het gaat je niets aan wie hij is'. Dat indiceert dat die Shadow van je een hij is. Een hij die je x-jes stuurt."

Mijn hand verkrampte om mijn pen en ik wendde snel mijn blik af. Mijn gezicht tintelde. "Je hebt het vast verkeerd gehoord," perste ik eruit.

In mijn hoofd hoorde ik niets anders dan een opeenvolging van 'fuck-fuck-fuck' en 'spoor je niet helemaal of zo? Denk verdomme na voordat je iets zegt!'

Ik probeerde mijn ademhaling te kalmeren en liet mijn wang op een van mijn handen rusten zodat Douglas de—waarschijnlijk overduidelijke—rode kleur niet kon zien. Ik had nooit gedacht dat het angstzweet je écht zou uitbreken als er iets gebeurde wat je hele leven naar de knoppen kon helpen, maar dat was wel zo. De onwelkome kou tintelde op mijn lichaam.

Naast me zweeg Douglas. En dat was nog erger dan welke opmerking dan ook.