Droomprins Gezocht [oud]

H1 | telkens als je ademhaalt

IK SLOEG EEN GLAS met drie paracetamols achterover voordat ik de moeite nam om op mijn mobiel te kijken. Het was laat in de ochtend—correctie, vroeg in de middag, want het was al half twee—en als ik mijn gordijnen open zou trekken, zouden mijn hersenen me daar vast flink voor straffen.

Eigenlijk wilde ik helemaal niet mijn meldingen bekijken, want zelfs op de laagste helderheid was het kleurrijke plaatje van Seraph of the end op de achtergrond nog te duizelingwekkend. Ik kon van geluk spreken dat ik niet veel berichten had gekregen, want dan kon ik zo weer terug naar bed.

Ik scrolde door de SPORT & SEKS groepsapp om te concluderen dat ik niets gemist had, op het feit na dat ik totaal vergeten was om Douglas een lift naar huis te geven. Hij was toch niet met me mee gereden, want ik was stomdronken. Al leek hij er nog steeds niet al te blij mee dat hij achter het stuur van Nico's oude roestbak had moeten zitten.

Schoolstuff #NOT had ook niet veel interessants te bieden, behalve Sandra die het nodig vond om naar het huiswerk te vragen en Michelle die haar zoals gewoonlijk afsnauwde. Douglas leek de enige te zijn die Sandra serieus nam. Zelfs ík nam haar niet serieus.

ONBEKEND
Goedemorgen, mijn liefste Nathaniel, heb je goed geslapen?

Ik fronste mijn wenkbrauwen en staarde naar het scherm, waardoor mijn ogen begonnen te branden. Wie was dat? Had ik mijn nummer weer aan iemand gegeven waarvan ik de naam niet had onthouden? Ik zocht wanhopig naar beelden van de vorige avond, maar vond niets anders dan een scherpe pijnscheut in mijn schedel.

NATE
Sorry, maar wat was je naam ook alweer?

ONBEKEND
Een naam? Ik weet niet hoe ik zeggen moet hoe ik heet; een naam, mijn engel, die ik zelf zo haat, omdat hij voor jou als een vijand is. Was hij geschreven, dan scheurde ik het woord in twee.

Wie was dit in hemelsnaam? De frons tussen mijn wenkbrauwen werd nog dieper. Ik kon werkelijk niemand verzinnen die zo zou praten. Het was typische kunst-junkie taal. Natuurlijk had ik vrienden die het kunstprogramma volgden op school, maar ze stuurden nooit gestoorde dingen waardoor ik dacht dat ze high waren.

NATE
Wat is dit voor bullshit?
Hoe kom je aan mijn nummer?!

ONBEKEND
Met liefdeslichte vleugels vloog ik hier, geen stenen grens die ooit mijn liefde stopt; en al wat mijn liefde kan, dat zet zij door. Daarom vrees ik ook je verwanten niet.

NATE
What the fuck??
Serieus, als dit een grap is van jou, Nico...
Ik breek maandag je neus.
Ik meen het.

ONBEKEND
Helaas, jouw ogen brengen meer gevaar, dan twintig van hun zwaarden. Als jij straalt, ben ik onkwetsbaar voor vijandigheid.

Mijn hand ging afwezig naar mijn gezicht en ik kneep voorzichtig in mijn eigen wang. Blijkbaar was ik wel wakker, al bleef ik het betwijfelen. Het voelde meer alsof ik in een opera zat dan in het echte leven.

NATE
Serieus, hoe kom je aan mijn nummer??

ONBEKEND
De liefde, die mij steeds tot zoeken dwong. Ik gaf haar ogen, en zij gaf mij raad. Ik ben geen zeeman, maar, al woonde jij aan de brede stranden van de verste zee, dan waagde ik nog een reis voor zulk een buit.

NATE
WTF?!?!
Wat wil je van me??

ONBEKEND
Jouw woord van trouw in ruil voor dat van mij.

NATE
Nico ik zweer
Ik VERMOORD je maandag
Of vandaag al want fuck you

De gedachte alleen al om vandaag naar buiten te gaan liet me grommend achterover vallen, maar als Nico dacht dat hij leuk was, had ik geen andere keus. Ik kon hem natuurlijk ook gewoon blokkeren, maar dat zou vast niet het gewenste resultaat hebben.

ONBEKEND
Ik ben Nico niet, mijn liefste. Maar voor jou zou ik met alle liefde Nico willen zijn, als dat je gelukkig stelt.

NATE
WTF
Wie ben je dan wel???

ONBEKEND
Ik sta bekend onder vele namen, namen die jij nooit zult kennen. Zogezegd, prefereer ik dat jij met Shadow noemt, mijn liefste, omdat ik nooit meer zal zijn dan een schaduw aan de rand van je blikveld.

NATE
W8
Dus je beweert dat je echt niet Nico bent
Maar wel een jongen toch?
Ken ik je wel??
Dit is nog steeds een grap toch

Shadow? Serieus? Dit kon hij niet menen. Niemand had tijd om zulke stomme operateksten uit zijn hoofd te leren. Ik kon me niet eens iemand inbeelden die dit romantisch zou vinden.

Ik kende maar een paar mensen van het kunstprogramma op school, en die zouden niet zo'n stomme grap met me uithalen. Waarschijnlijk zat Nico achter zijn laptop met een of andere webpagina open.

ONBEKEND
Nee, mijn liefste, mijn zon aan de hemel, mijn regen in de droogte. Ik ben de nacht, die jouw stralende licht nooit zal kennen. Ik ben de duisternis, die verdwijnt onder jouw aanwezigheid.

NATE
Oké maar serieus
Hoe kom je aan mijn nummer

ONBEKEND
Een dame had hem achteloos ten gronde laten storten, mijn liefste. Jouw zonlicht scheen echter niet door de nacht om haar nalatigheid waar te nemen, wat mij er toe deed zetten om een ontastbare verbinding tussen ons aan te leggen. De dag en de nacht, de zon en de maan, het licht en het duister—allen verbonden door een flinterdun koord van wanhoop.

Oké, dus ik was wel lichtelijk roekeloos geweest op het feestje door mijn nummer wéér aan een onbekende te geven, en daarom had ik nu een of andere stalker aangetrokken. Of het was Nico. Voor nu kon ik beter alle opties open houden.

"Nate?" Ik schrok zo erg dat ik mijn mobiel losliet zodra de waas van blonde haren mijn deur open gooide. "Ik moet zo naar hockeytraining, kun je me misschien wegbrengen?" Lucy stortte op mijn bed neer en ik zag tot mijn opluchting dat mijn telefoon ook op de lakens was beland en dus geen schade had opgelopen.

"Hoe moeilijk is het om te kloppen?" snauwde ik, terwijl ik naar mijn mobiel greep en het scherm uitzette. "Ik had naakt kunnen zijn!"

Ze trok haar neus op. "Ieuw. Nu zie ik béélden. Oh god." Ze kneep haar ogen dicht. "Ik wilde gewoon weten of je me weg kon brengen! Plant deze walgelijke dingen niet in mijn hoofd!"

Ik begreep best waarom mensen ons evenbeelden vonden; zij had dezelfde blonde haren en dezelfde felle, grijsgroene ogen als ik. Met haar achttien jaar was ze ook maar twee jaar ouder dan ik, maar dat viel nauwelijks op. Soms werden we zelfs voor een tweeling aangezien.

"Je moet er om half vier zijn, toch?" vroeg ik, terwijl mijn ogen afgeleid naar de klok gleden. "Verdomme, dat is al over een uur." Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en gromde.

"Ja, inderdaad. Dus opschieten, alsjeblieft." Ze gaf me een klein glimlachje en klopte geruststellend op mijn knie. Ze zwierde haar sporttas weer over haar schouder en verdween huppelend mijn kamer uit.

Ik pakte mijn mobiel weer op uit pure nieuwsgierigheid. Twee ongelezen berichten.

NATE
......
WTF.

ONBEKEND
Is het een uitroep van wanhoop, van verwarring, van angst?
Heb je me zo spoedig alweer verlaten, mijn liefste Nathaniel?

NATE
Ik heb een leven m8
Heb haast nu
Doei

Ik voegde zijn nummer toe onder de naam 'Shadow', gewoon omdat ik wilde weten wie de freak was die me lastig viel. Gewoon voor de kleine kans dat het Nico toch niet was.

Die kleine, kleine kans.

Omdat die minuscule kans bestond dat dit mijn hele leven op zijn kop zou zetten.