Droomprins Gezocht [oud]

25 | blij dat je er bent

MIJN HOOFD PROBEERDE me te vermoorden, maar mijn lichaam lag op een matras dat aangenaam zacht was. En het kussen was koel en fijn en alles was goed.

Ondanks dat alles, besloot ik toch wakker te worden, want er was iets niet juist. Alles was te goed.

Dit was mijn kamer niet.

Ik schoot overeind. Ik lag in een prachtig, kingsize hemelbed in een nette kamer met verschillende indrukwekkende schilderijen aan de muur. De kamer had geen ramen en weinig meubilair.

Mijn blik gleed naar het nachtkastje, waar ik een brief, een glas water en een doosje paracetamols vond. Ik pakte het briefje op en vouwde het open.

Nathaniel,

Medicatie staat naast je. Badkamer is aan de linkerkant van het bed, ik heb schone kleren voor je achtergelaten zodat je kunt douchen. Ontbijt staat klaar in de keuken.

Kelderdeur zit op slot. Ben rond half twee terug. Vermaak jezelf tot die tijd.

— Nolan

"What the fuck?" riep ik uit. Mijn stem was hees van de voorgaande nacht. Door de harde muziek had ik vast veel geschreeuwd. En daarbij had ik volgens mij ook nog wiet gerookt met niemand minder dan Nolan Bythesea... en volgens mij hadden we nogal een interessant gesprek gehad.

En nu zat ik opgesloten in zijn kelder.

Ik liet me grommend terug op het bed vallen. Er was nog geen reden om in paniek te raken: zijn kelder was niet primitief, niet te koud of te warm, niet klein en bekrompen. Dit was luxer dan mijn eigen huis. En hij had gezegd dat hij terug zou komen...

Want wat zou ik doen als de kelderdeur niet op slot zat? Rondlopen op het terrein van zijn zwaarbeveiligde villa? Twee uur lopen naar mijn huis? Waarschijnlijk werd ik gearresteerd zodra ik één voet buiten de deur zette.

Ik nam de medicijnen in en zodra ik mijn benen over de rand van het bed gooide, realiseerde ik me iets: ik had alleen mijn boxershort nog aan.

Mijn hart ging als een razende tekeer, maar hoewel ik een beetje wankel was, voelde ik nergens pijn. Mijn spiegelbeeld liet geen vreemde blauwe plekken zien, mijn lippen waren niet gezwollen, ik was niet in een vreemde extase, dus waarschijnlijk betekende het niets.

Misschien was er niets gebeurd.

Mijn ogen gleden naar mijn linker pols, waar Nolan de voorgaande nacht flink in geknepen had. Daar begonnen wel rode plekken op te verschijnen, maar dat was ergens ook mijn eigen schuld. Hij had me gevraagd hem te vertellen dat hij van me af moest blijven, maar dat had ik niet gedaan.

Want gisteravond wilde ik helemaal niet dat hij van me afbleef.

Ik nam een douche en deed de kleren aan de Nolan voor me had klaargelegd: schoon ondergoed, zwarte sokken, een zwarte broek, witte blouse en zwart jasje met een gladde binnenkant met zwierige patronen. Ik voelde me net een of andere zakenman. Net buiten de slaapkamerdeur vond ik twee glimmende, zwarte schoenen die me ook daadwerkelijk pasten.