ALS IK ÉÉN DING KON WENSEN, zou ik wensen dat ik wist waar je aan denkt als je naar me kijkt.
Ik denk namelijk niet dat ik zelf nog kan denken, nu er iets is, maar eigenlijk niets. Een leeg glas gevuld met water, in perfecte staat en uiteengespat op de grond, vermengd met de scherven van mijn hart.
Ik kan niet meer denken. Volgens mij ben ik daar nooit heel goed in geweest. Ik vraag me af waar je opgesloten zit, wie je op dit moment pijnigt, wie je hart zal veroveren voordat ik dat kan doen.
Ik weet het niet. Ik weet het écht niet meer.