SOMS VRAAG IK ME AF hoe lang ik op je zal moeten wachten. Ergens in mijn achterhoofd weet ik, bij moed en weemoed, dat het oneindig zal zijn, dat deze pijn nooit zal stoppen, dat onze handen nooit zullen raken zoals ik wil dat ze elkaar raken.
Als dat namelijk wél gebeurd, weet ik zeker dat ik alles kapot zal maken. Ik heb geen sloopkogel nodig om je te vernietigen, want ik ben van mezelf al een gifplant die jouw zonlicht steelt om er zelf van te groeien.
Ik verdien je niet. Ik verdien helemaal niets.