Nog een xxl vervolg.
Veel lees plezier en vergeet niet om te stemmen en een commentaar achter te laten.
XOXOXO Cami
Deel 3
Kaela werd uren later gewekt door een luid, irritant geluid.
Ze lag gekleed in haar pyjama onder het dekbed en zag hoe de licht tussen haar half dicht getrokken gordijnen de kamer binnen stroomde.
Voor een kort moment een heel kort moment dacht ze de vorige nacht verbeeld te hebben.
Dat het één groot nare droom is geweest waaruit ze nu ontwaakte.
Ze verwachtte half een slapende Benjamin naast zich voor te vinden.
Totdat ze zich bewoog en de adem haar in de keel stokte bij de golf van pijn die door haar lichaam trok.
Nee, het was zeer zeker geen droom geweest.
De na slepende gevoel van hulpeloosheid en woede die haar lichaam weer over nam bevestigde haar dit.
Hij had haar daadwerkelijk geslagen, verkracht.
De tranen sprongen haar in de ogen met elke herinnering die pijnlijk terug sjilpte.
Als haar gedachte werd onderbroken door het luide geluid dat haar in eerste instantie gewekt had.
Het was haar ringtone.
Het duurde een moment voordat ze registreerde dat hij haar telefoon had achter gelaten en dat hij overduidelijk nog werkte.
Ze reikte er onmiddellijk naar en zag dat het scherm kapot was maar de Touch screen nog functioneerde.
Lang leve de kwaliteit van i phone.
Opgelucht wou ze op het rode knopje drukken om daarna haar vader te bellen als ze verstijfde bij het horen van Benjamins diepe stem die nu kalm vroeg: "Neem je niet op?
Het is al de derde keer dat hetzelfde nummer belt. Het kan dringend zijn."
Ze draaide haar hoofd in een ruk richting de hoek van de kamer en zag hoe hij plaats had genomen op de fauteuil.
Ze richtte zich vol pijn op en probeerde zich zo wat door het hoofdbord van het bed heen te duwen om bij hem weg te geraken als hij zuchtend met een dreigende ondertoon zei: "Neem op Kaela. Nu."
Ze drukte met trillende handen op het groene knopje en bracht het naar haar oor.
Jaren later hoorde ze de stem van de oudere vrouw aan de andere kant van de lijn nog altijd terug keren in haar dromen: "Hallo."
"Goedemorgen mevrouw, u spreekt met zuster Patricia Ryan van het ST Thomas hospitaal. Spreek ik met mevrouw Kalai ?"
Kaela voelde hoe haar hart naar haar tenen glipte en ze plots klaar wakker was terwijl ze onmiddellijk zei: " Daar spreekt u mee."
ze hoorde hoe de vrouw haast opgelucht zei: "Dat is goed, mevrouw Kalai ik bel u in verband met dokter... mevrouw Deleni.
U staat als één van de vier personen ingeschreven die we moeten contacteren in geval van een ongeval."
Dat was het moment dat het suizen in haar oren de rest van het geluid overstemde. Alana.
Haar blik ging onmiddellijk naar Benjamin die emotieloos naar haar staarde terwijl ze zich moest inhouden om niet luid te roepen, wat heb je gedaan?
"Mevrouw Kalai?"
Ze voelde hoe de kou door haar lichaam trok terwijl ze met een dikke stem haast smekend zei:
"Is ze in orde?
Leeft ze?"
Een stilte kwam haar tegemoet voordat de vrouw zachtjes zei:
" Ja, ze leeft nog maar ze is er slecht aan toe.
We hebben haar ouders gecontacteerd en ze vliegen over vanuit Rusland maar als u tijd hebt om langs te komen... "
Ze onderbrak haar onmiddellijk en zei: "Ik ben onderweg."
Ze hoorde hoe de vrouw nu met een dikke stem verloren fluisterde: "Dat is goed. "
Drie woorden die haar vertelden dat ze Alana kende.
Wat niet gek was aangezien ze werkte in het ST Thomas ziekenhuis.
Kaela slikte en verzamelde al haar moed samen om nu vol angst te vragen: "Wat is er gebeurd?"
" Ik ... ik mag u dat niet over de telefoon zeggen maar u zal er goed aan doen hierheen te komen.
Ze heeft momenteel alle hulp en kracht nodig van de mensen die van haar houden."
"Ik ben onderweg. Zal er binnen dertig minuten zijn."
Ze hing op en stond onmiddellijk recht.
Ze negeerde de pijn die haar lichaam produceerde en keek Benjamin vol minachting aan terwijl ze met een bittere smaak in haar mond vol afschuw vroeg:
"Wat heb je gedaan?"
Ze keek toe hoe hij zich onaangedaan van de zeteltje duwde en haar woordloos opnam.
Als ze haar woede niet meer kon beteugelen en woest riep:
"wat heb je haar aangedaan!?"
Ze schoot naar voren en haalde naar zijn gezicht uit.
Hij draaide zijn hoofd weg nog voordat ze het kon raken maar kreeg toch de mogelijkheid om haar nagels bevredigend diep in zijn nek te zetten.
Nog geen seconden erna vloog ze achteruit richting het bed waar ze met een plof op kwam te zitten.
Kaela voelde de adrenaline door haar lichaam trekken en elke vezel in haar lijf schreeuwde dat ze hem moest slaan, schreeuwen iets doen om de pijn te verminderen.
Maar dezelfde blik die hij de avond er voor had trok nu in zijn ogen terwijl hij zijn hand tegen zijn nek hield.
Dus bleef ze zitten en siste vol wrok: "Ik weet niet wat je haar hebt aangedaan.
Maar één ding weet ik wel.
Voor hetgeen er gisteren is gebeurd ga je betalen klootzak.
Je komt er niet mee weg, noch laat ik je wegkomen met dat wat je Alana aangedaan hebt ik beloof het.
Ik zal het je betaald zetten jij misselijkmakende zak."
Hij staarde haar met een lichte glimlach niet bepaald onder de indruk aan en zei tussen samengeknepen ogen: "Ik weet bij god niet waar je het over hebt.
Is er dan iets gebeurd?"
Ze voelde hoe haar lichaam zich verstijfde voordat ze ongelovig zei: "Iets gebeurd?
Je bedoelt behalve dat je me geslagen, verkracht en opgesloten hebt in mijn eigen huis?"
Hij hield zijn vinger op alsof hij een kind berispte en schudde zijn hoofd voordat hij verontwaardigd zei:
"ik heb je met geen vinger aangeraakt schoonheid waar zie je me voor aan?"
Haar mond viel bijna open als ze vol ongeloof fluisterde:
"Je denkt er mee weg te komen door te beweren dat je niks hebt gedaan?"
Een smalende lach glipte over haar lippen heen terwijl ze naar de verwondingen in haar gezicht wees:
"De ballen die jij bezit man.
Als je denkt dat er daadwerkelijk een rechter is die jouw woord boven die van mij zal geloven dan ben je nog gedesillusioneerder dan ik dacht. "
" Ik weet bij god niet waarover je het hebt Kaela.
We zijn gisteravond naar een feest op me firma geweest.
Je hebt wat glaasjes gedronken en bent van de trap gevallen.
Herinner je het jouw niet meer?
Je was zo dronken gisteren en kwaad omdat ik naar jouw mening te lang met een vrouw op het feest heb zitten praten.
Dat toen we thuis aankwamen jij me de huid vol hebt gescholden.
Mij zelfs lichamelijk hebt aangevallen, gekrabd "
Hij wees met een wrange glimlach naar zijn nek:
"Ik wed dat ze DNA onder je nagels daarvan zullen vinden."
Kaela verstijfde compleet op haar plek terwijl ze luisterde naar de nauwkeurig uitgewerkte verhaal die hij bedacht had:
"Je hebt zelfs een vaas naar me hoofd geworpen gelukkig heb ik op tijd kunnen weg duiken."
Als hij met een ernstige gezichtsuitdrukking zijn wenkbrauwen fronst en kalm zei:
"Zo iets noemt men een poging tot moord. We weten beide welke straf daarop staat.
Nietwaar raadsvrouw?
Maar je bent me vrouw dus denken we niet aan zulke nare dingen dat neemt natuurlijk niet weg dat onze ruit het moest bekopen"
Hij haalde zijn schouders nonchalant op als hij een stap naar voren zette en zij zich tegen het hoofdbord aan duwde terwijl hij onverstoord verder ging:
"Je liep weg tijdens onze ruzie. Zonder jas noch schoenen.
Zo ben je het politiebureau ingewandeld waar je klappertandend aan detective Smith gevraagd hebt mij te bellen om je af te halen.
Hij kan dit bevestigen.
We zijn daarna naar huis gereden en hebben seks gehad.
Wilde seks maar daar houd je van. Zelfs Elias kan daartoe getuigen niet waar?"
Hij glimlachte arrogant:
"Ik ben gekwetst dat je zo laag zou zinken om mijn naam door het sluik te halen omdat je jaloers bent geweest.
Omdat je verwende reet een scheiding wilt.
Vertel me Kaela is het niet precies dat wat rechter David met zijn vrouw is overkomen?
Nu wat betreft Alana ik weet niet wat er met haar gebeurd is.
Maar ik ben de hele avond bij jouw geweest.
Na de seks heb je wat genomen en bent in slaap gevallen.
Ze zullen de substantie nog kunnen terug vinden in je bloed.
Ik op mijn beurt heb nog wat gewerkt en meerdere malen met een klant van mij gesproken tussen één en drie uur in de nacht."
Kaela begreep nu waarom haar hoofd zich aanvoelde alsof het gevuld was met watten.
"Je hebt me wat gegeven."
Hij haalde zijn schouders kil op: "Je zag er moe uit en de verwondingen zouden je zonder slaap hebben gelaten."
Een traan ontglipte haar oog en maakte zijn weg over haar wang heen terwijl ze hoofdschuddend zei:
"Ik wil naar huis. Ik wil naar me ouders.
Ik zal niks zeggen over gister nacht maar ik wil naar huis oké?
We vragen de scheiding aan en een ieder gaat zijn eigen weg."
"Shhht. Nu waarom zouden we dat doen?
Ik hou van je."
Ze keek hem niet begrijpend aan: " Je hebt me geslagen."
"Ja, dat klopt maar dat betekent niet dat ik van je wil scheiden."
Hij nam naast haar plaats op het bed en stak zijn hand naar haar gezicht uit.
Ze kromp zichtbaar in elkaar terwijl hij met een zwakke glimlach een plukje haar dat voor haar ogen hing vastnam en achter haar oor vast zette.
Om dan de verdwaalde traan tergend langzaam van haar wang te vegen voordat hij haar kin vast nam en haar gezicht naar hem op hief:
"Laat me één ding duidelijk maken Kaela.
Hetgeen er gisteravond gebeurd is betreur ik ten zeerst. Ik haat het om je pijn te doen.
Zo zonde van je gezicht"
Hij gleed met zijn duim over haar opgezwollen oog als ze haar tanden automatisch op elkaar klemde bij het voelen van de adembenemende pijn die dat teweeg bracht:
"Maar je moet begrijpen op het moment dat ik jou met John heb gezien..."
Hij schudde zijn hoofd teleurgesteld zonder zijn zin af te maken voordat hij zachtjes zei:
"Maar ik weet dat het nooit meer zal gebeuren.
Ik houd van jou. Je bent me vrouw en alleen al de gedachte dat je niet meer naast me wakker zult worden een andere man in je leven gaat krijgen ontneemt me de adem.
Het breekt mijn hart en jij weet beter dan wie dan ook dat de pijn die daaruit resulteert een persoon tot rare dingen kan brengen.
Ik zou alles voor je doen schoonheid.
Dat gezegd. Ik vindt het heel jammer dat er iets gebeurd is met je vriendin.
Maar je zult waarschijnlijk wel enorm opgelucht zijn dat het niet Isabella is overkomen of je moeder god behoede."
Kaela's ogen vlogen open terwijl de angst haar naar de keel greep bij het horen van de dreiging.
Als het welke andere dag zou zijn geweest dan zou ze het niet serieus genomen hebben.
Maar na de laatste nacht wist ze dat hij tot alles in staat was en met alles zou weg komen als ze voor de rechtbank zouden belanden.
Tenslotte wist zij als geen ander dat de rechtssysteem in Europa een lachertje was en als dan nog eens iemand als Benjamin.
De al geliefde, charmante Kalai jongen met zijn tandpasta glimlach die volgens iedereen geen vlieg pijn kon doen.
Zijn getuigenis naar voren moest brengen zoals hij dit net gedaan had.
Zou het zijn woord tegen die van haar zijn.
Dat hield in een ex Openbare aanklager die agenten als getuigen kon oproepen en momenteel gevaarlijke, rijke misdadigers representeerde.
Mannen die hem zonder te knipperen een vriendendienst zouden willen doen door iemand uit te schakelen voor zijn hulp.
Ten overstaan van haar. Een vrouw die hij zou omschrijven als een ooit problematische tiener die problemen had met drank en in een inrichting heeft gezeten omwille van een zware depressie.
Ze zou verliezen.
Kaela slikte bij deze realisatie als ze haar ogen sloot en voelde hoe een rilling over haar rug trok terwijl hij zich voorover boog en een kus op haar wang drukte: "denk er over na schoonheid.
Vergeet niet dat we elkaar voor eeuwig en altijd tot de dood ons scheidt hebben beloofd.
Wil je dat echt opgeven om een uit de hand gelopen ruzie?"
Ze opende haar ogen en fluisterde nu haast smekend: "ik moet naar het ziekenhuis. Ik moet haar zien"
Hij zweeg voor wat zich als een eeuwigheid aanvoelde voordat hij kortaf knikte:
"Natuurlijk. Kleed je aan. Ik wacht je beneden op."
Ze keek toe hoe hij onderweg uit de kamer haar telefoon mee griste en ze ademde op haar beurt diep in.
Voordat ze als verdoofd van het bed opstond en naar haar aankleedkamer liep.
Kaela trok een spijkerbroek over haar heupen heen en een trui over haar hoofd.
Ze griste een zonnebril uit de la voordat ze haar slaapkamer weer binnen stapte en de treeën af nam naar beneden.
Ze bevroor halverwege de trap op haar plek terwijl ze naar het zijraam naast de voordeur keek die ze de avond er voor kapot had gegooid en nu compleet hersteld was.
Het was kerstmis en hij had het alsnog voor elkaar gekregen dat een ramen zetter is langs geweest en een nieuwe heeft geplaatst.
Hoe?
Ze voelde de tranen achter haar oogleden prikken maar gaf er niet aan toe.
In plaats daarvan stapte ze verder naar beneden en nam niet veel later naast hem in de auto plaats.
Het duurde twintig verdomd lange minuten alleen met haar gedachtes.
Voordat ze eindelijk aankwamen en ze kon aanschouwen wat de man die ze haar echtgenoot noemde veroorzaakt had.
Ze stapte Alana's kamer binnen en stopte midden in haar tred bij het zien van de onherkenbare vrouw in het ziekenhuis bed.
Ze was zo heftig geslagen dat haar huidkleur meer donkerblauw zag dan wit.
Haar vriendin draaide met een zware ademhaling haar hoofd richting de deur en verstrengelde haar ogen met die van haar.
De gebroken blik in haar grijze ogen vertelde haar alles.
Ze wist zonder dat Alana het hardop had gezegd dat de verwondingen niet alleen oppervlakkige letsels waren.
Ergens diep van binnen wist ze dat zij niet de enige was die de nacht daarvoor verkracht was geweest.
Haar nacht van hel had zich dubbel zo erg voor haar vriendin uitgepakt.
Ze stapte langzaam naar voren en nam haar voorzichtig vast om haar niet nog meer pijn te doen.
Kaela probeerde sterk te zijn toen Alana's hele lichaam ongecontroleerd begon te trillen in haar armen terwijl een rauwe kreet van pijn en verdriet over haar lippen kwam.
Fluisterde haar toe dat alles goed kwam.
Toen ze haar vingers diep in haar armen duwde op de plek die onder haar kleren blauw zag maar gaf geen kick.
Gleed met haar hand over haar haren en hield haar dicht tegen zich aan zoals ze verlangde dat iemand haar zou vast houden.
Maar ze kon de opluchting die door haar lichaam trok niet stoppen.
De misselijkmakende gedachte niet tegen houden die haar vertelde, dat alhoewel ze van Alana hield.
Ze blij was dat het niet de vrouw van haar broer of haar moeder was overkomen.
Dat was de eerste keer dat ze over zichzelf en haar gedachtes had gewalgd.
Ze was woest dat hij het voor elkaar had gekregen dat dit door haar hoofd ging.
Dus toen ze een uur later gevraagd werd om de kamer te verlaten aangezien de patiënte moest rusten.
Rende ze zo snel haar benen haar konden dragen richting het eerste, beste toilet en stormde zo wat binnen.
Ze stapte in één van de hokjes en viel met haar rug tegen de gesloten deur.
Voordat ze door haar knieën heen zakte en voor een kort moment toegaf aan haar zware hart.
Ze huilde hysterisch en stopte pas toen iemand op de deur klopte en aarzelend vroeg: "Mevrouw bent u in orde?"
Ze snoof en haalde diep adem voordat ze met een krakende stem kortaf zei: "Ja."
Het was de eerste leugen die ze verteld had sinds ze een relatie met Benji was begonnen.
Ze verzamelde zich en stapte pas buiten toen de vrouw weg was.
Kaela vermeed de spiegel voor zich, drukte haar bril op haar neus en liep mentaal en lichamelijk uitgeput richting de uitgang
Terwijl ze zich net zoals jaren ervoor met Elias zich weer afvroeg waar het verkeerd is gelopen.
Eenmaal buiten bleef ze voor een moment staan en liet haar blik naar Benjamin glijden.
Hij stond tegen zijn wagen geleund en duwde zich er nu vanaf terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.
Met trillende handen keek ze van hem naar de vier agenten die voor de ingang van de noodopname stonden, diep in gesprek met een arts.
Voor een kort ogenblik aarzelde ze.
Als de woorden die Alana haar vol pijn gezegd had hun weg nu door haar hoofd maakten.
"Ik heb niemand gezien Kaela. Ik heb niemand gezien.
Het ene moment lag ik te slapen het volgende moment werd ik geslagen en verkracht.
Ik heb niemand ooit iets gedaan ik weet niet eens waarom.. waarom ik... waarom ik Kae Waarom?"
Het waren deze woorden die haar de meeste angst hadden aangejaagd.
Want het was niet Benjamin die onbekend was maar al die andere mensen achter hem.
Stel zou hij opgepakt worden.
Zou haar vader zijn contacten gebruiken en hij de gevangenis in komen.
Het was absoluut mogelijk.
Haar vader zou hem en zijn familie financieel kunnen verwoesten.
Niemand in hun cirkel zou meer met ze omgaan.
Hij zou er voor zorgen dat ze uitgestoten werden behandeld als paria.
Maar wat dan?
Wat zou ze met al die gezichtsloze mensen moeten doen die hij een opdracht kon geven van achter de tralies omdat hij niks meer te verliezen had?
Hoe kon ze de mensen van wie ze hield veilig stellen?
Beschermen als ze de dreiging niet kende?
Hoe zou ze ooit rustig kunnen slapen met het gewis dat haar hoogzwangere schoonzusje het ene moment lachend zou zitten shoppen voor babykleding.
En het volgende moment een kogel door haar hoofd gejaagd zou kunnen krijgen omdat de man die ze gehuwd had een verknipte kijk op de liefde heeft?
Hoe zouden de mensen die ze lief had het haar ooit kunnen vergeven als ze iemand zouden verliezen omwille van haar stomme fout om met Benji te trouwen?
Omdat ze zwak was?
Ze scheurde haar blik weg van de agenten en liep naar Benjamin toe.
Hij had nog altijd zijn smoking aan van de avond er voor.
Zonder das en vest weliswaar.
Maar nog altijd de kleren van het feest waar hij haar teder als zijn vrouw aan de mensen had voor gesteld en toch was hij binnen één avond een vreemde geworden.
Hij was niet meer de man met wie ze samen met Elias gelachen had noch de man die haar getroost heeft na de breuk.
Hij was niet eens dezelfde man met wie ze de vorige ochtend gevreeën had.
Hij was een monster in een mensen gedaante.
Ze had de duivel gehuwd en haar ziel zonder het te beseffen aan hem verkocht toen ze de huwelijksakte had ondertekend.
En met elke stap die ze dichter naar hem toe zette voelde het zich aan alsof ze een deel van zichzelf achter zich liet.
Kaela herinnerde zich nog hoe ze haar hand in die van hem plaatste terwijl hij haar met donkere ogen traag een kus op de wang drukte en zachtjes in haar oor fluisterde: "ik hou van je"
Waarop zij net zo zacht terug fluisterde: "ik ook van jou"
Dat was het moment waar ze beide de keuze maakten om een masker op te zetten.
Ze wist dat zolang ze haar plaats en rol kende iedereen die ze lief had veilig zou zijn.
Alhoewel er veel veranderde de maanden erop.
Zoals hun huis dat een huwelijksgeschenk van haar ouders was geweest die Benjamin te koop zette.
Voordat hij een nieuw kocht buiten Londen met meer dan vier hectare land er om heen en ver weg van politiebureaus en nieuwsgierige familieleden en buren.
De klappen die frequenter en kwaadaardiger werden.
Alana die telkens weer door hem werd opgebeld.
Als de klappen zo erg waren dat hij dacht dat ze misschien wel degelijk iemand die ze lief had zou opofferen dan bij hem te blijven.
Om haar dan als een waarschuwingsbord voor haar ogen te bungelen.
De schrik die haar maanden erna nog de keel snoerde bij de gedachte dat hij iemand die ze lief had pijn zou kunnen doen omdat ze iets verkeerds zei of deed.
Maakte niet lang daarna plek voor angst bij de gedachte dat hij haar in één van zijn buien te hard zou slaan en ze daarbij verkeerd terecht zou komen.
Ze had angst om haar ouders kapot en vol schuldgevoelens achter te laten.
Omdat ze het niet zouden begrijpen er niemand zou zijn die ze kon vertellen waarom en hoe het allemaal zo ver was gekomen.
Ze kon alleen maar hopen en wensen dat mocht de dag ooit aanbreken en dit zou onvermijdelijk gebeuren.
Benjamin op zijn minst zijn best zou doen om het te doen lijken als een ongeluk.
Zoals hij het nu deed met haar wondden als die opgemerkt werden door iemand.
Alhoewel ze leefde in een hel had ze geen spijt van de beslissing om bij hem te blijven.
Ze zou en zal voor altijd de mensen die ze lief heeft beschermen.
Al dacht ze nooit dat het tegen haar eigen echtgenoot zou zijn.