DE SCHOOLBIBLIOTHEEK WAS STIL. Angstvallig stil, zoals voor een storm. Blijkbaar was dat altijd zo, maar ik was niet bepaald een boekenpersoon, dus ik kwam hier eigenlijk nooit.
Mateo en Michelle waren er al. Er waren ronde tafeltjes uitgespreid in her midden van de bieb alsof het een soort terrasje was, en zij hadden plaatsgenomen aan één van die bewuste tafeltjes. Michelle was haar haren aan het borstelen en Mateo had zijn koptelefoon op en was aan het schetsen in een schrift.
Ik liep naar hen toe en plaatste mijn tas hard op de tafel, waardoor ze beiden opschrokken. "Hé," was mijn enige begroeting.
Het was studeren na schooltijd. Niemand mocht verwachten dat ik daar enthousiast over zou zijn.
"Nate!" riep Michelle uit, waarna ze hevig zwaaide. Ik had geen zin om haar te vertellen dat ik letterlijk nog minder dan een halve meter bij haar vandaan stond en dat die beweging zeer agressief overkwam. "Wat fijn dat je er bent!"
"Ja," mompelde ik vermoeid, waarna ik op de stoel plaatsnam die het verst bij Michelle vandaan stond, al stond er nu maar één stoel tussen ons in en zat ze recht tegenover me.
Aan mijn andere kant zat Mateo, die me een vriendelijke glimlach schonk. "Nathaniel, het is goed om je weer te zien." Mijn naam rolde met het dikke, Spaanse accent over zijn tong.
Een rilling liep over mijn ruggengraat. Door mijn gebrek aan woorden gaf ik hem alleen een afgemeten knikje, waarna ik mezelf in mijn rugzak begroef om mijn boeken eruit te halen.
Nadat ik mijn boeken had geopend en mijn tas op de grond had gesmeten, zette ik mijn mobiel op stil en plaatste ik hem netjes ondersteboven op het tafelblad. Als Mateo Shadow was zou ik geen appjes krijgen, maar als hij het níét was, leek het me niet erg beleefd om constant op mijn mobiel te kijken.
Mateo vouwde zijn handen ineen. "Laten we dan maar beginnen."
Het volgende uur spendeerde we—tot mijn eigen verbazing—daadwerkelijk met Spaans. Mateo probeerde onze uitspraak te verbeteren en onze woordenschat uit te breiden, en ik was opgelucht door het feit dat ik niet álles vergat, want meestal deed ik dat wel.
Daarbij was het natuurlijk ook helemaal niet verkeerd om naar een knappe Spaanse jongen te luisteren. Zijn stem was werkelijk heerlijk en mijn obsessie voor talen die ik niet tot amper begreep, was daar natuurlijk de schuldige van.
Toen we eindelijk besloten te pauzeren, zuchtte Michelle opgelucht. "Ugh, Spaans is zo zwaar!" riep ze uit, waardoor de bibliothecaresse luid kuchte. "Sorry," murmelde ze vervolgens onder haar adem.
"Het valt best wel mee. Als je het eenmaal een beetje kunt spreken en lezen, heb je het zo allemaal onder de knie," stelde Mateo haar met een glimlach gerust.
Ze glimlachte terug en richtte zich vervolgens tot mij. "Zeg Nate, ik hoorde de jongens dus gisterochtend praten..." Ik beet op mijn lip om een grom te onderdrukken. "Wie is Stephanie? Ik bedoel, ik ken wel Stephanies, maar ik heb je nog nooit met een van hen gezien, dus ik weet niet zeker of die het zijn."
"Ik wil het er liever niet over hebben," antwoordde ik met een grimas die een kat in het nauw ook zou maken. Ik kon er werkelijk niet bij dat iedereen er maar naar bleef vragen; zo interessant kon mijn liefdesleven toch niet zijn?
"Ahw." Michelle pruilde en knipperde een aantal keer vluchtig met haar ogen. "Maar ik ben zo nieuwsgierig! Wat nou als ik beloof dat ik het tegen niemand zal zeggen? Like, echt niemand? Dat doe ik bijna nooit, maar voor jou zal ik een uitzondering maken."
Ik rolde met mijn ogen. "Nee, sorry, echt niet. Misschien vertel ik het je ooit nog wel, maar nu niet. Voorlopig nog niet."
Ze deed haar mond weer open om iets te zeggen, maar dit keer hief ook Mateo zijn hand op als stopsein. "Ik denk echt dat het beter is als we het niet meer vragen. De jongens doen al twee dagen niets anders dan hem erover uithoren. Het zal op dit moment wel een grote irritatie geworden zijn."
Michelle zoog haar wangen naar binnen en knikte vervolgens gedwee. "Oké, ja, daar heb je een punt. Ik zou er ook wel na een tijdje helemaal gek van worden, hoor. Ik begrijp het wel. Maar je hebt nog nooit zo mysterieus gedaan over een meisje. Je kunt het niet gek vinden dat iedereen zo nieuwsgierig is."
"Mensen zijn dol op mysteries," stemde Mateo in. "Je kunt niet ontkennen dat je de vragen wel aanwakkert als je de hele dag niets anders doet dan met haar praten." Hij gaf me een kleine, samenzweerderige knipoog.
Ik fronste bedenkelijk mijn wenkbrauwen alvorens ik mijn schouders ophaalde. "Dat klopt ergens wel, denk ik." Ik boog me naar mijn tas toe en haalde het flesje water eruit. Nadat ik een aantal grote slokken had genomen, stopte ik hem weer terug.
"CS zit ook altijd op haar mobiel," merkte Michelle opeens op. "Echt áltijd. Ik bedoel, misschien is ze gewoon verslaafd aan Candy Crush, maar ja, ik vraag me toch altijd af wat ze aan het doen is, weet je?"
Mijn hoofd ging langzaam op en neer. Blijkbaar vond iedereen dat ik heel veel met Shadow praatte, terwijl ik het zelf niet eens doorhad. "Ik ga even kijken of de kantine nog open is, ik barst van de honger," liet ik hen weten, waarna ik mezelf overeind duwde.
Mateo haalde een mapje uit zijn rugzak en stond ook op. "Ik ga nog even iets met mevrouw Fisher iets bespreken voor een kunstproject dat ik moet doen. Ze heeft nu tussenuur. Ik ben niet langer dan een half uur weg."
Ik stak mijn duim naar hem op en liep vervolgens van de bibliotheek naar de kantine, maar die was al dicht. Natuurlijk. Dinsdag, dan sluiten ze eerder. Ik liet een gefrustreerde grom los en maakte rechtsomkeert. Mijn hand gleed naar mijn broekzak, maar ik realiseerde me dat ik mijn mobiel nog op de tafel in de bibliotheek had liggen, dus ik kon niet even snel en ongezien met Shadow appen.
Ik stapte na amper tien minuten dus weer de ruimte in waar ik met Michelle en Mateo verder zou gaan met studeren. In de eerste instantie zag ik dat Mateo er nog niet was en dat Michelle met haar mobiel bezig was.
Toen mijn ogen echter op het apparaat vielen, zag ik het versleten hoesje met de bliksemschicht erop. Míjn hoesje.
Mijn ogen werden groot en het viel me toen pas op dat Michelle met open mond naar het scherm keek. Míjn scherm met míjn informatie en míjn berichtenwisseling met Shadow.
De grond onder mijn voeten verdween en de vlaag van adrenaline die door me heen suisde, liet me bijna kokhalzen.
Nee. Nee. Néé.
Ik slikte moeizaam en zocht naar woorden. Uiteindelijk kwam er niet meer uit dan een dommige "Is dat míjn telefoon?"
Michelle keek met een ruk op en haar gezicht verschoot van kleur. "Ik... oh mijn god, sorry." Ze keek weer naar de telefoon en vervolgens naar mij. "Sorry. Ik dacht dat het geen kwaad kon, maar..." Ze struikelde over haar woorden. "Het spijt me."
Ik liep naar haar toe en griste mijn mobiel uit haar handen. "Hoeveel heb je gezien?" siste ik. "En waag het niet te liegen."
Ze slikte hoorbaar. "Ik heb een deel van dat gesprek gelezen met... Shadow. Want de jongens zeiden dat Shadow en Stephanie dezelfde persoon waren. Of tenminste, daar gingen ze vanuit."
De paniek gierde alleen maar harder door mijn aderen toen ik hoorde dat ze daadwerkelijk het gesprek met Shadow had aangeklikt. Ze had waarschijnlijk niet eens geaarzeld. Ik was totaal niet verbaasd dat ze mijn patrooncode wist en eigenlijk ook niet dat ze mijn telefoon überhaupt had opgepakt. Hoe kon ik nou zo ontiegelijk stóm zijn?
Ik activeerde mijn mobiel weer en keek op het scherm, om te zien dat ze daadwerkelijk bij het begin van het gesprek begonnen was met lezen. Het koude zweet brak me uit. Ze had gelezen dat Shadow een jongen was. Ze had al het nonchalante geflirt gezien. Ze had het fucking Shakespeare stuk gezien!
"Ik zal het aan niemand vertellen," klonk haar stem opeens, waardoor ik opschrok als een hert in de koplampen. Ze keek verlegen naar de tafel. "Ik snap het nu wel. Ik bedoel, je deed in het verleden nooit zo mysterieus over meisjes, maar nu het geen meisje blijkt te zijn, verklaart dat wel heel veel."
Mijn hand gleed gefrustreerd door mijn haren. "Niemand mag dit weten," waarschuwde ik haar. "Echt niemand. Zelfs je vriendinnen niet. Douglas is de enige andere persoon die dit weet en het was ook een ongeluk dat hij erachter kwam."
"Ik beloof echt dat ik het niemand zal vertellen," verzekerde ze me met een kleine glimlach. "Maar zijn echte naam is toch geen Shadow, neem ik aan? Waarom heb je hem er niet gewoon bij zijn echte naam instaan?"
"Omdat ik zijn echte naam niet weet. Ik heb géén idee wie hij is, oké?" snauwde ik. "Luister, je moet dit écht aan niemand—"
"Sorry dat het zo lang duurde!" Mateo liep met een grote glimlach op zijn gezicht de ruimte binnen. "Ik heb dat halfuur dat ik weg zou zijn ook wel echt volgemaakt. Mijn welgemeende excuses."
Ik beet hard op mijn tong en forceerde vervolgens een glimlachje. "Geeft niet. Fijn dat je weer terug bent."
Hij lachte en nam bij ons plaats aan de tafel. "Nou, zullen we dan maar weer verder gaan met Spaans?"
Michelle en ik wisselden een vluchtige blik alvorens we allebei knikten. Als ze haar mond maar hield. Als niemand anders er maar achter zou komen—tenminste, niet totdat ik er zelf klaar voor was en echt wist dat Shadow een leuk persoon was.
Een ding was me duidelijk geworden: in-de-kast-biseksueel zijn en verliefd zijn op een jongen was verschrikkelijk problematisch.
------------
WELL WELL WELL, we have another person involved now. Hoe zal dit gaan?
Stem en reageer! :)
♥ Bedankt voor het lezen