IK SMEET MIJN KLUISJE DICHT, alleen om oog in oog te staan met Douglas. "Je ziet eruit als een wrak," was het eerste wat hij op de vreselijke maandagochtend tegen me wist te zeggen.
"Hartelijk bedankt. Ik zal het er maar niet over hebben dat jij er iedere dag uitziet als een schip op de bodem van de zee," wierp ik op kille toon terug.
Hij leek niet onder de indruk. "Heeft het te maken met Stephanie? Wil je er over praten?"
Het duurde even voordat ik me weer herinnerde dat Stephanie een schuilnaam was voor Shadow. Shadow was eigenlijk al een schuilnaam op zich, maar goed, een schuilnaam voor een schuilnaam leek me in deze situatie niet eens zo raar meer.
"Stephanie en ik hebben een soort van ruzie gehad, denk ik," begon ik aarzelend. "Maar ik wil het er verder niet over hebben. Het is niet echt belangrijk of iets in die trant. Ik ben gewoon... ik voel me er gewoon niet zo goed over."
'Niet zo goed' was het understatement van het jaar. Eerst had ik hem genegeerd, en nu negeerde hij mij. En het bleek dat de situatie omgekeerd een heel stuk moeilijker was. Ik wilde niet wanhopig zijn, maar ik wilde ook geen stilte.
Ik haatte het. Ik werd er misselijk van.
"Hé!" Ik schrok op van Nico, die me hard op mijn rug sloeg. "Hoor ik daar nou de naam Stephanie? Wie is dat? Is dat dat meisje die als 'Shadow' in je mobiel staat? Mogen we nu eindelijk weten wie ze is?" Hij gniffelde. "Ik ken wel een paar Stephanies, misschien ken ik haar ook wel."
"Stephanie?" Gabriel grinnikte ook. "Ja, ik ken er ook wel een paar. Is het die ene die altijd van die felle hippiekleren draagt en kunst volgt?"
Mijn gezicht werd warm. "Dudes, series, laat het rusten, het is niemand..."
"De Young familie heeft wel iets met kunstenaars, zeg," merkte Kevin op terwijl hij zijn ogen op zijn mobiel gericht hield.
Ik kuchte. "Pardon?" vroeg ik verbaasd. Mijn wenkbrauwen schoten als vanzelf omhoog. "Ik weet wel dat mijn moeder soms zwijmelt over schilderijen, maar..."
Kevin schudde zijn hoofd en deed een lok van zijn bruine haar achter zijn oor. "Nee, ik heb het over je zus. Zij heeft nu toch een relatie met Nolan Bythesea? Ik hoorde dat hij haar hier op school tegen een kluisje had gedrukt en het er nogal wild aan toe ging."
"Nogal wild. Ja, dat zal wel." Dit was de eerste keer dat Mateo direct tegen me praatte. "Maar volgens mij is die gozer vrij wild in alles wat hij doet—hij is niet bepaald de vriendelijkheid zelve." Hij gaf me een kleine glimlach, bijna als verontschuldiging.
Nico hapte naast me naar adem. "Nolan fucking Bythesea? Wat moet ze met die gast? Heeft hij niet een keer iemand doodgereden met zijn motor?"
Gabriel keek hem ook met grote ogen aan. "Ik heb gehoord dat hij twee keer iemand doodgereden heeft en er drie kinderen door hem zwaargewond in het ziekenhuis liggen. Maar niemand van de families durft hem aan te klagen omdat zijn vader Cameron Bythesea is."
Mateo trok een wenkbrauw op. "Dat is die advocaat, toch? Als hij zo rijk is, waarom kleed hij zich dan altijd als een zwerver?"
"Misschien omdat hij alles uitgeeft aan verdovende middelen," mompelde Gabriel. "Hij is gevaarlijk, heb ik gehoord. Breekt vaak botten van mensen die hij niet mag. Komt er gewoon mee weg."
Kevin fronste. "Lijkt me niet echt lekker voor Lucy, nu Nolan en zij bij elkaar zijn. Is vast niet heel erg fris als je naar wiet ruikt tijdens het zoenen."
Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Mateo van kleur verschoot en snel zijn ogen richtte op zijn mobiel.
Mijn brein was langzaam alles aan het verwerken. Het viel me echt pas na een halve minuut op dat mijn mond wagenwijd open stond. "Bij elkaar?" vroeg ik langzaam. "Wat bedoel je met 'bij elkaar'? Ze zijn helemaal niet bij elkaar."
Kevins ogen werden groot. "Ik dacht dat je dat wist. Ik bedoel, ze stonden in de gang te zoenen waar iedereen het kon zien, dus het leek me logisch..."
"Ze stonden te zoenen?" onderbrak ik hem. Mijn handen bladen zich tot vuisten. Als hij dacht dat hij mijn zus kon misbruiken, had hij het goed mis. "Te zoenen? Het ging er nogal wild aan toe? Waar heb je het over? Mijn zus heeft helemaal geen relatie met hem. Ze heeft niets gezegd."
Gabriel klopte me op mijn rug. "Rustig aan. Ik denk niet dat er ook maar één meisje bestaat die aan haar familie gaat vertellen dat ze Nolan Bythesea gefikst heeft. Er is geen enkele ouder—of broer—die dat niet als het begin van de apocalyps ziet." Hij leunde iets dichter naar me toe. "Bovendien is ze over het algemeen een verantwoordelijke achttienjarige. Misschien moet je het haar gewoon zelf uit laten zoeken. Ze kan een relatie hebben met wie ze wil..."
"Maar niet met een losgeslagen kunststudent!" riep ik gefrustreerd uit. "Hij wil vast alleen maar misbruik van haar maken! Hij gebruikt haar misschien alleen voor seks of hij helpt haar aan de drugs en dan wordt ze een junkie..." Mijn gedachten sloegen op hol. "Ik moet haar vinden en dit met haar bespreken."
Kevin stak zijn hand op als teken van stopsein. "Ik denk dat het beter is als je nu niet gaat, dan ram je hem helemaal in elkaar. Daarbij," hij trok zijn wenkbrauw op, "losgeslagen kunststudent? Moet ik me nu beledigd voelen?"
Ik zuchtte en wreef met mijn handen over mijn gezicht. "Nee, dat hoeft niet. Jij maakt geen misbruik van mijn zus."
"Ze is al achttien, Nate," herhaalde Gabriel. Hij trok lichtelijk geïrriteerd een wenkbrauw op. "Je kunt haar niet behandelen als een vijfjarige. Laat haar haar eigen keuzes maken."
Mateo haalde zijn schouders op. "Ergens snap ik het wel. Wij hadden vast ook zo gereageerd als we een zus hadden die met de grootste aso van de kunstopleiding had gezoend." Hij ontweek mijn blik.
Mijn handen balden zich weer tot vuisten. Misschien reageerde ik wat overdreven, maar er had in het verleden al eerder een jongen misbruik gemaakt van Lucy en ik was niet van plan om dat nog een keer te laten gebeuren.
"Ik heb drie zusjes," merkte Nico dommig op. "Maar die zijn allemaal zes, dus ik denk niet dat hij daar aan gaat komen. Tenzij hij een pedo is." Hij rilde. "Bah, ik mag hopen van niet."
"Hij is trouwens geen leerling meer, hè," zei Kevin. "Hij is geloof ik twintig. Hij helpt met het kunstprogramma hier op school en studeert ondertussen rechten, geloof ik. Om het advocatenbureau van zijn vader later over te kunnen nemen."
Ik voelde hoe een warme hand op mijn schouders werd geplaatst. Ik keek op, recht in de diepe bruine ogen van Mateo. Hij rook sterk naar mannendeodorant en de warmte van zijn lichaam vibreerde door de lucht naar mij toe. Ik had niet eens door gehad dat hij om de groep heen was gelopen om naar mij toe te komen.
"Maak je niet zoveel zorgen," murmelde hij zacht. "Je zus is vast verstandig, ze kent haar eigen grenzen wel." Al zijn woorden werden onderlijnd door een dik, Spaans accent. Ik was bijna vergeten hoe lekker ik het vond als mensen in een andere taal konden praten.
"Als jij het zegt." Ik stemde niet echt in, maar ergens had hij misschien wel gelijk. Lucy was niet achterlijk. Ze wist vast wel wat te ver ging en wat niet. Van de drugs zou ze ook wel afblijven... dat mocht ik tenminste hopen.
Er speelde een warme glimlach op Mateo's lippen. "Hoe gaat het verder met je? Het moet heel vervelend voor je zijn dat de anderen steeds vragen naar dat meisje—Stephanie, is het niet? Je vindt haar vast heel erg leuk."
Ik wierp een gehaaste blik op de andere jongens, maar die waren alweer aan een ander gesprek begonnen. De enige die nog blikken op me wierp, was Douglas. Zijn ogen waren iets donkerder geworden en er flitste wat irritatie doorheen.
"Ik wil het niet over Stephanie hebben," zei ik uiteindelijk met een geforceerd glimlachje. "Ik houd alles met Steph graag tussen haar en mij. Het gaat verder prima, trouwens."
"Hé Nate!" Er werd een schoudertas naast mijn voeten op de grond gedumpt en Michelle verscheen naast me met een grote glimlach. "Goed om je te zien. Ik zat dus te denken, wij hebben allebei een zeer triest cijfer voor Spaans en Mateo hier komt uit Spanje en spreekt het vloeiend—én heeft een A! Dus ik zat te denken dat hij ons misschien bijles kon geven."
Mateo keek naar de punten van zijn schoenen. "Ze heeft het al aan me gevraagd en ik vind het goed—maar alleen als jij het ook wil, natuurlijk. Ik vind het ook helemaal niet erg als je liever een leraar hebt—of iemand anders met meer leservaring."
Ik haalde verveeld mijn schouders op. "Ja joh, is helemaal prima. Dan haal ik misschien ook nog eens een voldoende voor een taal. Wanneer is de eerste bijles?"
Michelle giechelde opgewekt. "Morgen na school! Waarschijnlijk in de bieb van de school, aangezien het daar altijd wel rustig is. Ik kijk er nu al naar uit."
Eén van mijn mondhoeken trok zonder mijn toestemming iets omhoog. "Super leuk! Ik moet ook echt bijles hebben in die taal omdat ik het zo fantastisch vind en extreem enthousiast ben om er meer over te leren."
Michelle slaakte een luide lach. "Mijn gód, same! Ik háát talen. Geef mij maar gewoon scheikunde of iets in die richting. Dat is véél leuker."
"Daar valt over te discussiëren," mompelde CS, die niet ver bij Michelle vandaan stond. Ze was zoals altijd driftig op haar mobiel aan het typen. "School is gewoon kut in het algemeen. Serieus. Leer me hoe ik iets moet doen dat daadwerkelijk belangrijk is, bitches."
Het geluid van de bel weerklonk door de gang, gevolgd door heel veel geïrriteerde kreten en geritsel van tassen. De groepjes leerlingen die eerst bij hun kluisjes hadden gestaan, kwamen in beweging.
"Nou, daar gaan we weer." Ik slaakte een moedeloze zucht. "Douglas, jij hebt nu ook wiskunde, toch?"
"Zeker." De blonde jongen verscheen direct bij mijn zijde en gaf Mateo een lichtelijk triomfantelijk glimlachje. "We zien jullie pas in de pauze weer. Blokuur wiskunde, jammer genoeg. Doei."
Mateo glimlachte op een minzame manier terug. "Ja. Doei."
Mijn ogen werden groot zodra Douglas mijn bovenarm vastgreep en me wegtrok van Mateo, waardoor de warme hand van mijn schouder viel.
Raar. Heel raar.
------------
Trouwens, Lucy is achttien nu. Volgens mij heb ik het al aangepast in eerdere hoofdstukken, maar idk.
WELLLLLL what did you think?
Vote en comment :)
♥ Bedankt voor het lezen