DOUGLAS KEEK ME ONGELOVIG AAN terwijl ik praatte. "Ben ik de enige van ons tweeën die het lichtelijk eng en verontrustend vind dat hij precies wist waar je was, waar je vandaan kwam en naartoe ging, én je vervolgens zonder waarschuwing gekust heeft?" vroeg hij uiteindelijk toen ik klaar was.
Ik had alle jongens van het team uitgenodigd bij mij thuis, als één grote poging om mezelf af te leiden van wat er gisteravond gebeurd was. De herinneringen spookten door mijn hoofd; de geest van zijn lippen op de mijne, de sterke geur van wiet en deodorant. Het bracht me terug in extase telkens als ik er weer aan dacht.
"Misschien heeft hij ons afgeluisterd," stelde ik afgeleid, terwijl ik de cola in de glazen schonk. "Ik bedoel, hoe wist hij het anders? Heeft hij gehoord wat ik allemaal zei? Ik weet niet eens meer wát ik allemaal gezegd heb, maar ik denk niet dat hij het had mogen horen. Dat jij het überhaupt niet had mogen horen."
Hij rolde met zijn ogen. "Je weet dat ik het aan niemand zou vertellen," stelde hij me gerust, waarna hij zijn hoofd een tikkeltje schuin hield. "Maar dat is vast het probleem niet. Je schaamt je gewoon dat ik het weet."
Mijn hoofd ging traag op en neer. "Precies." Ik vulde de laatste twee glazen en plaatste ze op het dienblad. "Mijn gedachten zijn niet echt iets waarvan ik graag heb dat iemand het weet. Nou ja, er is niets meer aan te doen," probeerde ik het weg te wuiven. "Zolang je het maar écht aan niemand verteld."
"Heb je echt niets gezien?" vroeg hij me. "Geen haarkleur, oogkleur, kleding, lengte... misschien zelfs zijn smaak of zijn geur?"
Mijn schouders schokten. "Hij rook naar wiet en deo – maar het hele huis rook best wel naar wiet en zweet, dus eigenlijk is dat niet eens zo raar. Misschien had hij zelf gerookt of misschien heeft hij bij junkies gestaan. Hij zei zelf dat hij het wel eens gebruikte, maar het niet echt aan de grote klok hing..." Ik beet op mijn lip. "Misschien kuste hij me met voorbedachte raden en had hij daarom gerookt—om zichzelf te kalmeren. Of misschien ging hij voor de lol weer eens roken en steeg het naar zijn hoofd."
Ik tilde het dienblad op, maar de glazen wiebelden al gelijk gevaarlijk. "Stop maar weer." Douglas plaatste zijn glas sinas op het dienblad en pakte het van me over. "Ik doe het wel. Straks zijn álle glazen van je moeder naar de knoppen."
Er ontsnapte een geïrriteerde zucht uit mijn mond en wachtte totdat hij de keuken uit was voordat ik mijn mobiel tevoorschijn haalde. Ik had—zoals verwacht—een aantal nieuwe berichten van Shadow. Ik had hem lichtelijk genegeerd de laatste paar uur.
SHADOW
Goedemorgen zonneschijn!
Ik kan zien dat je het gelezen hebt, maar je reageert niet... je bent toch niet boos op me door gisteravond?
Het was niet vervelend bedoelt. Heb ik je zo slecht gekust dat ik je heb geschrokken? Dat is nooit mijn bedoeling geweest, liefste, ik zal eraan proberen te werken zodat het de volgende keer beter gaat.
Mijn liefste Nathaniel, gun mij alsjeblieft de eer om wat van je geweldige staaltje interpunctie te zien.
Oké, nu begin ik me oprecht zorgen te maken.
Eerlijk gezegd heb ik géén idee wat ik fout heb gedaan. Je hebt toch wel eens eerder iemand gekust?
Ik kon een geïrriteerde grom niet onderdrukken. Begreep hij het echt niet? Zag hij dit echt als zoiets simpels, een kleine kus die niets betekende? Nam hij me in het algemeen wel serieus? Ik kreeg steeds meer het idee dat hij dit alleen maar grappig vond.
NATE
Je begrijpt het echt niet, of wel??
SHADOW
Ah, een reactie! Nee, ik begrijp het inderdaad niet. Alsjeblieft, geef me het genoegen tot een uitleg.
NATE
Je hebt me GEKUST, klootzak.
SHADOW
Uitmuntend geobserveerd, liefste. Wat voor informatie heb je uit die analyse getrokken?
NATE
Dat je niet vies bent van aanranding en me op het feestje hebt gestalkt. Hoe wist je waar ik was??
SHADOW
Aanranding? Dat is een beetje overdreven. Ik was toevallig op hetzelfde feestje en ik had je zo gevonden. Als het je zorgen baart: Ik heb niet echt lang staan luisteren. Het was hooguit twee minuten en toen besloot je al naar het toilet te gaan. Ik stond gewoon een eindje verderop op je te wachten voordat ik verdween in de nacht.
NATE
Nee, dat is inderdaad helemaal niet verontrustend.
SHADOW
Precies, het viel reuze mee. Maar ik moet toegeven dat het niet erg acceptabel was dat ik gisternacht je huis binnen ben geslopen om naar je te staren terwijl je sliep.
NATE
WAT?
SHADOW
Grapje, schoonheid. Zo ver ga ik nou ook weer niet. Ik weet echter wel waar je woont. En dat bedoel ik niet als een bedreiging.
NATE
Echt fijn dat je het ook toelicht. Daardoor klinkt het een stuk minder verdacht -_-
SHADOW
Mijn welgemeende excuses, schoonheid. Zo was het niet bedoelt.
NATE
Whatever.
SHADOW
Niet zo kortaf, liefste. Als je zo tegen me praat, is ieder woord als een messteek in mijn hart.
NATE
WHAT. EVER.
Ik heb gewoon echt TOTAAL geen zin om met je te praten, klootzak. Waarom laat je me niet gewoon met rust? Zoek maar iemand anders om belachelijk te maken.
SHADOW
Zoals je wenst, mijn allerliefste xxx
Mijn gezicht warmde weer op als een kookplaat. Waarom deed hij zo lief als ik boos op hem was? Kon hij niet gewoon boos terug doen of een heleboel vervelende opmerkingen maken? Dan zou alles zoveel makkelijker zijn, dan kon ik tenminste langdurig boos op hem blijven. Nu schoot er alleen maar een schuldgevoel door me heen.
Ik gromde gefrustreerd en besloot me er weer op te focussen dat ik bezoek had. Ik had nu drankjes, dus ik had alleen nog voedsel nodig. Met een verveelde zucht zette ik koers naar de gang, waar onder de trap een deur zat naar de voorraadkast. Ik deed lichtelijk afgeleid de deur open, waardoor mijn hart een sprongetje maakte door het schouwspel dat voor me verscheen.
"Nate!" riepen Lucy en Nico tegelijkertijd uit, waarna Lucy met grote ogen snel een zak chips van één van de schappen pakte. "Sorry, Nico vroeg of we iets te eten hadden maar hij wist niet wat hij mocht pakken, dus ik dacht, ik help hem even." Ze duwde de zak naturelchips tegen zijn borstkas. "Hier, die mag je wel hebben. Nate helpt je wel verder."
"Oké..." mompelde ik verdwaasd, terwijl Lucy langs me heen stormde met de melding dat ze vroeg naar hockeytraining ging. "Dus... snacks?" richtte ik me tot Nico.
Hij knipperde vluchtig met zijn ogen waarna er een grote, kinderlijk enthousiaste glimlach op zijn gezicht verscheen. "Ja! Ik sterf van de honger, wat kunnen we nog meer meenemen?"
Ik liep naar de schappen toe en gooide achteloos nog wat andere zakken met chips en popcorn in zijn armen. "Dit zal wel genoeg zijn," beaamde ik vervolgens verveeld. "Toch? Hier kunnen we toch wel mee voorruit?"
"Zeker, zeker," stemde hij al knikkend in. Ik wilde me omdraaien, maar hij hield me tegen door mijn arm vast te grijpen, waardoor er twee zakken chips op de grond vielen. "Wacht even." Hij wierp een blik op de deur. "Nu we hier alleen zijn, mag ik toch wel weten wie je vriendinnetje is? Alsjeblieft?" Hij pruilde. "Ik beloof plechtig dat ik het tegen niemand zal zeggen."
Er schoot een steek van irritatie door me heen. "Nico, we weten allebei dat als iemand het door gaat vertellen, jij het bent. Daarbij heb ik al gezegd dat ik het zelf wel zou vertellen als ik dat wilde, oké?" snauwde ik geïrriteerd.
"Maar ik ben zo nieuwsgierig," murmelde hij teleurgesteld. "Wanneer ga je het dan vertellen?"
"Geen idee." Ik trok me van hem los en griste de twee zakken chips van de grond. "Misschien wel nooit." Met dat liep ik de voorraadkast uit en kwam ik eindelijk aan in de woonkamer, waar iedereen druk in gesprek was over van alles en nog wat.
"Eindelijk, eten," grinnikte Cheng, die meteen een van de zakken uit mijn hand pakte en hem zonder geduld openscheurde. "Dat duurde lang. Nico zei ook al dat hij iets zou gaan halen, maar hij was een kwartier weg. Was je de weg kwijt ofzo?"
Nico's gezicht kreeg een rode tint. "Natuurlijk niet, maar ik wist niet wat ik wel en niet mocht hebben. Daarom duurde het zo lang."
"Dat was wel héél moeilijk dan," mompelde Kevin onder zijn adem, waarna hij wat chips van Cheng aannam.
"Blijkbaar," stemde ik in, waarna ik fronste en een blik op Nico wierp. "Was Lucy net pas beneden om je te helpen, dan?"
Nico knikte vluchtig. "Ja."
Ik staarde hem nog enkele seconden achterdochtig aan voordat ik knikte. "Oké. Nou, heeft iemand nog iets interessants te vertellen?" Ik plofte op de bank neer, naast Douglas.
Dit was alles wat ik nodig had. Gewoon wat afleiding van Shadow, want Shadow was een irritante, vervelende stalker die me op ongewenste momenten aanraakte. Mijn blik gleed over de jongens, die enthousiast begonnen te praten.
Mijn ogen maakten contact met die van Mateo en hij gaf me een klein glimlachje, waardoor mijn mondhoeken ook iets optrokken. Zijn ogen waren donkerder dan normaal, alsof er iets zwaars op hem woog, maar ik was niet in de positie om er naar te vragen en ik had er door mijn eigen problemen ook helemaal geen zin in.
Shadow zou wel eens in deze ruimte kunnen zijn, en ik wist van niets. De klootzak die me gezoend had, was zo dichtbij, en toch zo, zó ver weg.