-Աշլի արթնացիր,-գոռում է հայրս:
-հայրիկ թող քնեմ,-բարձս գլխիս վրա դնելով ասացի ես:
- Աղջիկս ես և Էմիլին պետք է քո հետ լուրջ խոսենք:
- Հայրիկ ես արդեն հոգնել եմ ձեր լուրջ խոսակցությունններից,-ասացի ես:
- Աշլի հերիք է խոսես, հինգ րոպեից լինես իմ աշխատասենյակում,-հրամայեց հայրս:
Ես ուրիշ ճար չունեմ, արագ հագնվեցի և մտա հայրիկիս աշխատասենյակ:
- Ասա հայրիկ, ինչ պետք է ասես?
- Աղջիկս նստիր հիմա Էմիլին քեզ ամեն ինչ կասի:
Ես նստեցի և հարցական դեմքով նայում եմ հորս վրա, անգամ պատկերացում չունեմ թե ինչ է նա ասելու:
- Աշլի...դու պետք է ամուսնանաս,- ասաց Էմիլին:
Ես չեմ հասկանում թե նա ինչ է ասում, ապշած նայում եմ նրա դեմքին, կորցրել եմ խոսելուս ունակությունը:
- Ի..ինչ?
- Այն ինչ լսեցիր Աշլի,-կոպիտ ձայնով ասաց հայրս:
- Բայց ես անգամ հավանած տղա չունեմ, եղբորս շնորհիվ բոլորը վախենում են ինձ մոտենան ում հետ պետք է ամուսնանամ,- ասացի ես:
- Էմիլին մոռացավ նշել, որ դու արդեն փեսացու ունես,- ասաց հայրս:
- Եվ ով է նա?,- արդեն արցունքոտ աչքերով հարցրի ես:
- Դու նրան դեռևս չես ճամաչում, նա կորեացի է և ձեր ամուսնությունը պարտադիր է, հակառակ դեպքում մենք կկորցնենք մեր ամբողջ ունեցվացքը,- վստահ ասաց հայրս:
Ես չգիտեմ ինչ ասել, արցյունքներս հոսում են և թույլ չեն տալիս խոսել:Վերջապես ես ուժ հավաքեցի և ասացի.
- Ես ոչ մի դեպքում չեմ ամուսնանա:
-Իսկ քեզ ոչ մեկ չի հարցնում ուզում ես թե ոչ,- ասաց Էմիլին:
- Դուք լավ գիտեք որ ես ամբողջ կյանքս զզվել եմ կորեացիներից, ինչու եք ստիպում որ ամուսնանամ և հետո ինչու է Էմիլին ինձ հրամայում, -գոռացի ես:
Ինձ թվում է վերջինը չպետք է ասեի,
բայց նա իրոք իրավունք չունի ինձ ստիպել, ճիշտ է նա ինձ իր հարազատ աղջկա պես է մեծացրել, բայց այդ ամենը ուղակի ներկայացում է եղել հորս հավատացնելու համար իբր նա ինձ սիրում է: Իմ այդ խոսքերից հետո հորս կողմից ապտակ ստացա, չէի կարող այլևս մնալ նրանց հետ մի սենյակում: Էմիլիի ներկայությունը տհաճ է ինձ համար:Վազեցի դեպի դուրս, ուզում եմ փախնել երկրից: Ատում եմ էմիլիին այս ամենը նրա պատճառով է: Արագ վազեցի դեպի այգի, սակայն հորս թիքնապահները եկան հետևիցս և ինձ ստիպելով տուն տարան:Ես մտա սենյակ և կողպեցի դուռը, չեմ ուզում ոչոքի տեսնել:
- Աշլի, բացիր դուռը Ֆելիքսն է,- անհանգիստ ձայնով ասաց եղբայրս:
Ես նրա կարիքը հիմա շատ ունեմ: Նա միակ մարդն է ով ինձ միշտ հասկանում է և կողքս է լինում:Բացեցի դուռը և ամուր գրկեցի նրան:
- Հիմարկ, խնդրում եմ հերիք է լացես, վերնաշապիկս կեղտոտում ես,- ծիծաղելով ասաց եղբայրս:
- Ֆելիքս, խնդրում եմ օգնիր ինձ փախնել այստեղից, ես չեմ ուզում ամուսնանալ,- արցունքների միջով ասացի ես:
- Աշլի, կներես բայց ես ոչինչ չեմ կարող անել, շուտով ինձ նույն պես կստիպեն ուսնանալ մեկի հետ' ում չեմ սիրում:
- Իսկ դու գիտես ինչն է ամենավատը?
-Ինչը?,-հետաքրքրվեց եղբայրս:
-Այն, որ իմ փեսացուն կորեացի է,- ասացի ես և նորից սկսեցի լացել:
Ֆելիքսը սկսեց բարձր ծիծաղալ վրաս, նա ինձ միշտ ստիպում է ժպտալ:
- Ինչու ես ծիծազում?,-ժպտալով հարցրեցի ես:
- Ինձ թվում է մայրս մտածված է քեզ համար կորեացի փեսա ընտրել,-ծիծաղելով ասաց նա:
- Դու միակ մարդն ես ով դա հասկացավ Ֆելիքս,- ասացի ես և գրկեցի նրան:
- Ուզում ես միասին գնանք զբոսնելու?Ալեքսին էլ կվերցնենք,-հարցրեց եղբայրս:
- Այո ,-ժպտալոց ասացի ես: