Bad

Hoofdstuk 67

Hand in hand lopen we naar de lift toe. 'Liam en Louis zijn beneden' Heb ik Harry verteld.

'Hij redde mijn leven' Zei hij toen. Ik krijg een warm gevoel in mijn buik bij het idee. Louis heeft geen idee hoeveel dit voor ons betekend.

We stappen de lege lift in. Als de deuren sluiten trekt Harry me tegen zich aan. 'Ik was zo bang om je te verliezen' Fluistert hij en legt zijn hoofd op mijn schouder.

'Ik word gek van het idee.. Het idee dat-' Harry onderbreekt me met een kus. Geen harde, een fijn zacht kusje.

'Zeg dat nou niet' Herhaalt hij mijn woorden van een paar minuten geleden.

Zo staan we even. Verdiepingen gaan voorbij.

De deuren gaan open, ik zet een stap uit de lift, maar Harry trekt me terug. 'Verkeerde verdieping'

'Nee dit is toch-' Weer onderbreekt hij me met een kus. Zijn lippen strelen de mijne. 'Harry, camera's' onderbreek ik de kus. De deuren gaan weer dicht, godzijdank.

Hij gaat door. Zijn tong zoekt de mijne terwijl zijn hand onder mijn shirt gaat. Hij rust op mijn buik, waardoor er kippenvel over mijn lichaam trekt.

'Ik hou van je' Mompelt hij tegen mijn nek. Als de deuren onverwachts weer open gaan duw ik hem van me af.

Een middeljarige man met zijn zoontje stappen naar binnen. Hij zegt ons goedendag. Ik knik alleen, mijn wangen branden.

Ik hoor Harry stilletjes grinniken. Ik pak zijn hand en knijp er hard in.

'Je werd zo rood als een tomaat!' Lacht hij als we uit de lift stappen.

'Dat komt omdat die man ons zag..'

'Nou en, we hadden toch geen seks in de lift' zegt hij net iets te hard.

Ik sla mijn hand op zijn mond en kijk hem kwaad aan. 'Nee, maar-' Ik voel zijn tong tegen mijn handpalm. 'ew harry!' Ik trek mijn hand weg.

Harry barst in lachen uit en pakt me bij mijn middel. 'Sorry, Jessica. Vergeef je het me?'

'Nee' Zeg ik voor de grap.

'Oke, best' Harry laat me los en begint de andere kant op te lopen. Ik draai me om.

'Harry?'

Hij draait zich om met een grijns op zijn gezicht. 'Grapje' Hij loopt naar me toe en slaat zijn armen om mijn nek. Ik trek mezelf los uit zijn grip.

'Je bent niet grappig, styles'

'Een klein beetje?' Hij houd zijn wijsvinger en duim omhoog.

Ik doe hetzelfde. 'Klein beetje dan'

Hij grinnikt en geeft me een kus. 'Laten we jut en jul maar eens gaan zoeken'

Ik lach om de bijnamen die hij de jongens geeft.

'Zie je nou wel dat ik grappig ben'

Ik draai met mijn ogen en kijk de hal rond. 'Ik heb ze al gevonden' Ik wijs naar de twee jongens die druk pratend tegen het raam aan leunen.

Zodra ze ons opmerken rent Harry naar ze toe. Hij omhelst de twee. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk ze lachend aan.

'Ik kan je niet genoeg bedanken' Hij knuffelt Louis.

'Je hoeft me niet te bedanken, ik ben blij dat je er nog bent'

'Jessica?' Liam houd zijn armen open. Ik loop naar de jongens toe en sluit me aan bij hun groepshug.

'Meneer tomlinson?' zegt iemand. We laten elkaar los.

Een dokter loopt naar Louis toe. 'We moeten weten wat je deed. Het was een wonder. Je.. je' Hij zwaait met zijn handen door de lucht.

'Door u leeft meneer styles nog, terwijl we de hoop al hadden opgegeven. Bent u een arts?'

'Nee.. ik uhm..' Louis kijkt Liam twijfelend aan. Liam knikt en loopt naar de dokter toe.

'We zijn geen dokters. We zijn vampiers' Zegt Liam.

Ik kijk Harry geschrokken aan. 'Liam, wat doe je?' sist harry.

'Het maakt niet meer uit. Ze hebben ons'

'Waar heeft u het over?' Ik heb nog nooit iemand verwarder gezien dan de dokter voor ons.

'We zijn vampiers. Als jullie ons nu willen vermoorden, laat ik dat toe' Liam houd zijn handen achter zijn hoofd en gaat op zijn knieën zitten.

De dokter haalt zijn wenkbrauwen op. 'Dus het was waar wat mevrouw de jong zei'

'Alles was waar'

'Daarom bloedde meneer styles niet.' Mompelt hij.

'Ja ja, shocking nieuws. Vermoord
me nu maar' zucht Liam.

De dokter stopt zijn pen in zijn borstzakje en leunt voorover. Hij legt zijn hand op Liam's schouder. 'Ik doe jullie niks, jullie zijn helden.'

Liam staat op. 'helden?'

'Meneer tomlinson, we kunnen uw gaven zeer goed gebruiken. Denk erover na' Hij stopt een kaartje in zijn hand met een telefoonnummer erop.

Hij loopt weg zonder nog iets te zeggen. 'Het is niet te geloven' lacht Louis.

'Hij vermoorde ons niet' Zegt Liam verbaasd.

'Natuurlijk niet' Ik pak liam's hand. 'Ik heb het je al zovaak verteld. Je bent niet in gevaar'

'We zijn niet in gevaar' Herhaalt Liam. Hij glimlacht warm naar me. 'We gaan naar huis, jongens'

'Yeah!' Roept Louis.

Harry knijpt zachtjes in mijn heup en geeft me een knipoog. Ik leun naar hem toe en samen lopen we naar buiten. Geen paniek meer, rust..?