Bad

Hoofdstuk 76

Jessica's POV

Ik loop door de openstaande deur van Harry's huis. De gang is verwoest, stukken hout van de deur liggen overal. Ik loop door naar de woonkamer. Het huis ligt er verlaten bij. Waar zijn ze? Was dat de politie?

Ik kijk rond. Er ligt een iPhone op de tafel. Ik pak hem op en zet hem aan, een foto van mij. Ik zit op de bank, ik heb een brede glimlach op mijn gezicht. Waar is dit gemaakt?

De bank. Harry heeft een foto gemaakt toen we een film keken afgelopen week. Ik loop naar de bank en ga op dezelfde plek zitten als toen. Ik kijk naar de kant waar de foto vandaan kwam. Hij zat daar, zijn groene ogen volgde alles wat ik deed. Ik keek naar hem, vlinders in mijn buik.

Ik scroll door zijn contacten, Alex. De politiemannen hebben de vijf jongens, maar wisten niks van de vampier tweeling.

'Ha Harry' Klinkt er aan de andere kant van de lijn.

'Alex? Ik ben het, Jessica. Je moet me helpen' Ik leg het verhaal uit. De woorden rollen over mijn tong.

'We komen eraan. Geen zorgen' Zegt hij rustig. Ik schuif de telefoon in mijn broekzak.

Ik loop naar het raam. 'Jessica.' Ik draai me om.

'Je moet me nog eens, duidelijk, vertellen wat er gebeurt is' Hij gaat op de bank zitten.

'De jongens zijn meegenomen. Ze zijn verdoofd en in een auto gesleurd en ik weet niet waar ze heen zijn. Ik weet niet of ze nog leven en ik weet niet.. ik weet niet' Ik barst in tranen uit. Alex staat op en gaat naast me staan.

'We vinden ze terug. Wie ze ook zijn, ze kunnen niet op tegen max en ik'

'Ik dacht dat ze nooit gepakt zouden worden, dat ze sterker waren dan wie dan ook, wat dan ook.' Snik ik.

Alex haalt een zakje tissues van de tafel en geeft er een aan mij. Ik bedank hem en veeg mijn uitgelopen mascara af. 'De politie kan ik niet bellen, want dat is de vijand. W- wie kunnen we nog vertrouwen?'

'We vertrouwen niet zoveel mensen. Als we dat nooit gedaan hadden, zaten ze nu niet daar.'

'Het is mijn schuld hè?'

'Nee.. Nee, dat niet. Wij kozen ervoor'

'Alsjeblieft, haal ze terug. Ik smeek het je.' Ik pak een nieuw doekje, voor nieuwe tranen.

'Ik ga mijn best doen. Er is niks wat jij kunt doen, blijf hier en blijf rustig.'

Ik knik, wetend dat ik dat nooit zou kunnen. Ik ga me druk maken, meer dan ooit. 'Ik probeer het' Mijn stem kraakt.

Hij knikt en omhelst me. 'Hou je taai.' fluistert hij, dan rent hij weg.

Ik blijf alleen achter.

Een uur later zit ik op zijn bed. Ik heb mijn schoen uitgeschopt en ben tegen de rand aan gaan zitten. Ik staar naar het bureau. Harry, schrijvend naar zijn ouders dwaalt door mijn hoofd.

Ik kijk naar het raam. De dag dat ik het hoorde, dat ze anders waren. Ik zat precies op dezelfde plek. Hij zat naast me, hij was zo mooi.

Er is zoveel gebeurt in zo'n korte tijd. Ik ben zoveel van de jongens gaan houden. Meer dan ik deed van mijn moeder en vader.

Ik herinner me de dag dat Niall me meenam, zijn blonde haren waaide elke kant op boven op het dak van het restaurant.

Louis. Ik grinnik zachtjes. We waren de weg kwijt. Als dat nooit gebeurt was had hij een hoop avontuur gemist. Ik lach zachtjes terwijl ik mijn shirt gebruik om de tranen af te vegen.

En dan heb je Zayn. De eerste nacht dat ik hier was kwam ik hem tegen. Hij leek zo gevaarlijk. In werkelijkheid is hij een van de liefste jongens die ik ken. Al zal hij dat nooit toegeven.

Liam was er gewoon altijd. Hij zei niet veel, hij deed niet veel. Dat hij er was was al fijn. Één glimlach en mijn dag was goed.

Ik wrijf over het laken en schuif naar beneden. Ik vouw mijn handen onder mijn hoofd en sluit mijn ogen.

'Vampiers horen hier niet!' Schreeuwt iemand. 'Moordenaars, dat zijn het! Ze hebben geen gevoel, kennen geen emoties' Zijn stem is zwaar.

Ik sta tegen de muur. Harry kijkt me aan, bang. Zijn handen zitten vastgebonden op zijn rug. 'trek ze los!' Wil ik roepen. Er komt niet meer uit dan een zacht gefluister. Ik kan niet lopen.

Versteend kijk ik toe hoe de man Harry bij zijn schouder grijpt en op zijn knieën duwt. 'Wat zeggen ze altijd, in die dramatische film.' Hij gaat met zijn hand door zijn baard. 'Oja, nog laatste woorden'

Harry knijpt zijn ogen dicht en schud zijn hoofd. De man grijpt in zijn zak, zet een pistool tegen Harry's hoofd.

'Nee!'

Een harde knal. Ik schiet overeind in het bed. Ik grijp meteen naar mijn keel en probeer op adem te komen. Ik gooi mijn benen over de rand van het bed en spring op. Buiten klinken duizenden knallen en feestende mensen.

Ik loop naar het raam en open het gordijn. Allerlei gekleurd vuurwerk licht de zwarte hemel op.

'Gelukkig nieuwjaar, Harry' Er rolt een traan over mijn wang, naar mijn lippen.

'Gelukkig nieuwjaar' Herhaal ik, ik knijp mijn ogen dicht en zak op mijn knieën.