Bad

Hoofdstuk 17

'En wie mogen jullie dan weer wezen?' Een jongen, mijn leeftijd. Misschien iets ouder, staat in de deuropening. Er is iets, ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar het klopt niet.

Zijn huid is zo wit dat je elke ader ziet lopen. Ik kijk naar Louis. Hij slikt een keer en begint 'ehm.. we hebben autopech, Zouden we misschien jullie telefoon mogen gebruiken?'

Zijn gezicht veranderd meteen van emotie, hij grijnst van oor tot oor en houd de deur verder voor ons open.

'Niet echt slim van jullie om hier te komen. Wat dachten jullie te vinden?'zegt hij.

Louis knikt alsof hij zegt 'Hij is te vertrouwen' en stapt naar binnen. Ik loop achter hem aan.

'Richard, we hebben bezoek!' Gilt hij naar boven. Hij wrijft over zijn kin als er geen reactie komt van boven.

De hal is donker. het ruikt er muf alsof er in geen jaren iemand geweest is.

'Richard!? Godverdomme' Mompelt hij. Hij is overduidelijk onder invloed van alcohol.

'Best! ik handel het wel zelf af' Roept hij naar boven. Hij sjokt de, wat ik denk, woonkamer in.

'Blijf bij me in de beurt, we zijn hier zo weer weg' Zegt Louis. Ik knik en pak zijn hand.

'Een stelletje? Gezellig!' Roept de jongen als we de woonkamer inkomen. hij houd zijn bierglas omhoog en zet hem aan zijn mond.

Met één grote teug heeft hij hem leeg en gooit hem op de grond, op een stapel lege wijn flessen.

Het lijkt erop alsof er een brand is geweest eerder. De gordijnen zijn zwart en aan de onderkant afgebrokkeld.

'Waar is de telefoon?' vraagt louis.

'Heb ik niet'

Als we Liam zouden kunnen bereiken. Hij zou hier zo voor de deur staan en ons op zijn schouder mee naar huis nemen. Louis mag het niet weten, ik mag het hem niet vertellen.

'Wat bedoel heb je niet?'

'Rustig.. Rustig.. Me vriend heeft er één' Hij ploft op de bank. Een grote stofwolk komt onder de oude kussens vandaan.

'Kan je hem roepen? we hebben nogal haast'

Ik kijk op mijn horloge. Het is inmiddels tien uur. Ik had allang thuis moeten zijn.

'Eerst wil ik iets weten.' hij opent nog een flesje bier met een zilveren flessenopener aan zijn sleutelbos.

'Nou?' Ik kijk naar de twee jongens. De jongen is groot, breed en ziet er angstaanjagend uit. Louis is klein, zijn armen zijn gespierd, maar niet zo als die van die jongen. Als er iets gebeurt.

Zo moet je niet denken, Jessica..

'Waarom zo'n haast? Neem een biertje' Hij gooit een blikje richting Louis, die hem opvangt.

'Nee Dankje' Louis zet het blikje op een bijzettafel naast hem.

'Naja.. Meer voor mij' Lacht hij terwijl hij nog een slok neemt.

'Mogen we nu-'

'Jessica?'

Ik draai om. Zayn.. Ik herken zijn zwarte haren. Zijn bruine ogen. Hij draagt een hemd, waardoor je zijn met tatoeages bedekte armen kunt zien.

'Ken je hem?' Vraagt Louis.

'Ik..' Even aarzel ik. Ik kan niet vertellen waarvan ik hem ken. Ik kan helemaal niets zeggen, dus dat doe ik.

Ik staar naar zayn. Hij verplaatst zijn gewicht naar zijn andere voet. De laatste keer dat ik hem zag dreigde Harry hem te vermoorden.

'Juist, zouden we nu mogen bellen?' vraagt Louis.

'Wat doe je hier, Jessica?' Zayn zet een stap in mijn richting. 'wat heeft Harry gedaan?'

'Niks, Hij heeft hier niks mee te maken.'

'Ik geloof je niet. Wie is hij?' Hij wijst naar Louis. Louis kijkt me verward aan.

'Zayn..' Begin ik. 'We zijn verdwaald, laat me Liam bellen'

'Liam?' Roept de jongen. hij springt op van de bank. 'Je kent Liam?'

'Josh, rustig.' Zayn loopt langs me af en legt zijn hand op zijn schouder om hem rustig te houden.

'Liam komt hier niet! Horen jullie bij Liam?' Hij slaat zijn bierflesje tegen de muur kapot en wijst met de scherpe kant naar Louis en mij.

'Ik ken geen Liam' Zegt Louis. Hij houd zijn handen in de lucht.

'Jessica kent hem ook niet' Zegt Zayn.

'Ik ben niet gek. Waar ken je Liam van?'

'Hij.. Hij is-'

'Josh' Waarschuwt zayn.

'Ken je Harry, max, alex, niall?' roept hij.

'Nee' Zegt Louis. Hij steekt zijn arm uit, om me te beschermen.

'Lieg niet!' Gilt Josh. Hij gooit het flesje naar louis.

Hij probeert hem te ontwijken. Dan gaat alles heel snel. Een scherf vliegt in zijn buik. Hij begint oorverdovend te schreeuwen en zakt op zijn knieën.

'Louis!' Gil ik. Ik zak op mijn knie naast hem. Hij grijpt naar zijn buik, heel zijn sweater is rood van het bloed.

'Zayn, help!' Roep ik.

'Fuck, hij is geen vampier.' Zegt josh rustig. Hij haalt zijn schouders op en pakt nog een flesje bier.

'Zayn!' ik kijk omhoog.

Zayn, doe iets. Alsjeblieft.

Zijn ogen gaan van Louis wond naar Josh. Hij roept iets, ik kan het niet verstaan. Hij rent naar josh en smijt hem op de grond.

Niet nu.

'Jessica' Kreunt Louis. Hij voelt met zijn hand aan zijn buik. Als hij naar zijn hand kijkt veranderd er iets in zijn blik. Hij word zo wit als een lijk.

'Hou vol.' Hoe deed Liam dit? Ik moet hem redden.

Ik trek mijn shirt uit en druk hem op de wond om het bloeden te stoppen.

Dan hoor ik een harde dreun. Zayn en josh zijn door het raam gesprongen. Ik buig over Louis heen. zodat hij niet nog meer scherven in zijn lichaam krijgt.

'Laat mij, maar' Zayn trekt me weg.

'Red hem, alsjeblieft'