''Şşh, sessiz ol Jimin-ah. Birilerini uyandırmak istemezsin, değil mi?''
''S-Sen de kimsin?'' dedim yattığım yerden doğrulurken.
''Merak etme, sana zarar vermeyeceğim. Niyetim bu olsaydı çoktan ölmüş olurdun.''
Gecenin bu vaktinde odamda ne işi vardı öyleyse?
''Efendim seni korumam için görevlendirdi beni.''
''H-Ha?!''
Tiz bir kahkaha attı.
''Biraz aptal olduğunu söylemişti.''
Yoongi benim için aptal mı demişti? Haksız da sayılmazdı aslında.
''Bu saatte odamda ne arıyorsun peki?''
Ona güvenebilir miydim? Bu saatte odamda sessizce ne yapıyordu ki? Gerçi bana zarar verecek olsa dediği gibi uyurken de yapabilirdi. Ve insanlar kolayca buraya giremezdi herhalde.
''Orman fazla sessiz. Hangi saatte olursa olsun muhakkak bir şeyler ses çıkarırdı. Ama sessiz.'' dedi eliyle araladığı perdeden dışarı bakarken.
''Kimsin sen?''
''Kim olduğumu az önce söyledim ya! Dediklerimi dinledin mi?''
''A-Adını kastetmiştim.''
Kelimelerin normal bir şekilde ağzımdan çıkmamasına bir ara lanet edecektim. Korkmuş değildim şu an karanlıkta kaldığı için yüzünü göremediğim kişiden ama yine de sesim titriyordu.
''Zamanı görünce öğrenirsin, Jimin-ah.''
Bana neden Jimin-ah diyordu ki? Beni tanımıyordu ve Yoongi dışında birinin bana böyle seslenmesi hoşuma gitmemişti.
''Sabahı bekleyemedin mi beni korumak için?''
''Zaten güvenliğinden emin olsam böyle soğuk bir gecede sıcak yatağımı bırakıp senin yanına gelmezdim.''
''Git öyleyse.''
Benim için sorun değildi.
Dışarıda ne tür bir tehlike vardı bilmiyorum ama pek de umrumda değildi.
''Eh, başımı omuzlarımın üstündeyken daha çok seviyorum. Boynuma bitişik olarak.'' dedi yanımdaki koltuğu tek ayağıyla camın kenarına ittirirken.
Oturup oflar gibi nefesini dışarı verdi.
''Uyumana devam edebilirsin, rahat ol.''
Adını dahi bilmediğim biri odamdayken nasıl rahatlayıp uyuyabilirdim ki!
''Tehlikede miyim?''
Madem burada kalacaktı ve uyuyamayacaktım en azından ondan bir şeyler öğrenebilirdim.
''Öyle misin?''
Yüzünü göremesem de gülümsediğine adım gibi emindim.
''Soruma soruyla karşılık verme.''
''Emredersiniz, küçük bey. Dilediğiniz soruyu sorabilirsiniz. Ben de dilediğimi cevaplayabilirim.''
Hiç yoktan iyidir diye düşündüm.
''Neden buradasın?''
''Yoongi'nin sandığından daha aptalsın sanırım. Az önce söyledim. Seni korumak için buradayım. Hem kıymetimi bilmelisin. Kolay kolay bu tarz işlerle uğraşmam.''
''Ne tarz işlerle uğraşırsın?''
''Genelde...''
Koltuğun gıcırtısından öne doğru eğildiğini tahmin ettim.
''Daha önemli kişileri korurum. Birileri için önemli olan değil de gerçekten önemli olan kişileri.''
Bu cümleden birileri için önemli olduğumu mu çıkarmalıydım? Yoongi? Hala beni önemsiyor muydu?
''Ah, pekala.'' dedim üstelememek için.
Merak ettiklerimi öğrenmeden onu kızdırmak istemezdim sonuçta.
''Bay Min nerede?''
''Odasındadır herhalde. Uyurgezer değilse ve tuvalete gitmesi gerekmediyse tabi.''
Benimle eğleniyordu.
''Ciddi olamaz mısın!''
''Pekala kızma. Buraya gelmeden önce kütüphanedeydi. Şimdi, bilemem.''
''Kütüphanede mi?''
''Fazla genç ve biraz da tecrübesiz bir lider. Öğrenmesi gereken şeyler var.''
Demek iyi bir lider olmak için çaba sarf ediyordu. Bu güzeldi.
''O nasıl?''
''Hangi bakımdan?''
''Her bakımdan.''
''Fazla sinirli ve şüpheci. Duymuşsundur, konseydekileri uzak bir diyara gönderdi.''
Suçu ne olursa olsun ölmüş birileri hakkında böyle rahat cümleler kurabilmesi beni rahatsız etmişti. Ve ben sadece babasının yardımcısının öldüğünü biliyordum. Tüm konseyin değil. Yoongi bu kadar mı nefret ediyordu onlardan? Onları görevden alabilir, başka yerlere gönderebilirdi. Belki de babasının ölümünden onları da sorumlu tutuyordu.
''Hey! Uyudun mu yoksa? Ne düşünüyorsun öyle derin derin?''
''H-Hiç bir şey.'' dedim kafamı hızlıca sağa sola sallarken.
''Öyle olsun bakalım.''
''Öyle zaten.''
''Yoongi'nin dikkatini nasıl çektiğin anlaşıldı. Sevimlisin. Ve de çocuksu. Onda koruma isteği uyandırmış olmalısın.''
Ben çocuksu değildim. Tamam belki yaşıma göre daha az olgun davranıyordum ama kesinlikle çocuksu değildim.
''Ben çocuksu değilim. Onu görebilir miyim?''
''Öylesin. Ve soruna gelince, gözlerin sağlamsa neden olmasın!''
Bu adam gerçekten sinirlerimi bozmaya başlamıştı. Yoongi buna nasıl katlanıyordu?
Bir süre sessizce oturduk.
''Ona ne kadar yakınsın?''
''Olmam gerektiği kadar.''
''Hep böyle mi cevaplar verirsin?''
''Nasıl cevaplar veriyorum?''
''Üstü kapalı.''
''Ben sadece bilmen gerekeni söylüyorum, Jimin-ah. Çok şey bilmek her zaman mutluk getirmez. Biraz cahil de olmalı insan.''
''Çok şey bilmek istemiyorum ki ben!''
''Eğer merak ettiklerini bilmen gerekseydi zaten biliyor olurdun. Böyle düşündün mü hiç?''
Düşünmemiştim. Haklı olabilir miydi?
''Eğer yakınlıktan kastın aranızdakileri bilip bilmediğimse, evet biliyorum. En ince detayına kadar olmasa da.''
''Hala bana kızgın mı?''
''Kızgın olup olmaması önemli mi? Kızgın olmasa bile ablana söz vermişsin. Eminim onun da içi içini yiyordur sen buradayken.''
''Buraya gelmeyi ben istemedim ki!''
''Her neyse, yine de fazla ümitlenme. Önceden nasıl davranıyordu bilmiyorum ama artık daha farklı olacağını söyleyebilirim.''
Her zamanki gibi davranmasını beklemiyordum ama yine de bunları başkasından duymak düşünmekten daha acı vericiydi.
''Ama eğer gerçekten görmek istiyorsan seni ona götürebilirim.''
Hızlıca yataktan kalktım.
''Gerçekten yapar mısın?''
''Neden olmasın? Yoongi'nin ilk defa biri hakkında konuşurken kızardığına şahit oldum. Heyecan verici bir andı!''
Şu an Yoongi'nin beni öldürmesini istiyordum. İşkence de edebilirdi. Bunu hakediyordum.
''O-O zaman gidiyor muyuz?''
''Tabi.'' dedi yerinden kalkarken.
''Kapıda bekliyor olacağım. Pijamalarla gitmek istemezsin, değil mi?''
Tabiki istemezdim. Ben teşekkür edince dışarı çıktı. Hızlıca üzerimi değiştirmeye başladım.
Onu görecektim. Belki de sandığım kadar kötü tepkiler vermezdi. Onu öpüp, sarılamayacaktım belki de ama yine onu görecektim.
Heyecandan her an duracakmış gibi olan kalbimi görmezden gelip üstümü başımı kontrol ettim odamdan çıkarken.
Sizce Yoongi'nin yanına mı gidiyorlar? ㅋㅋ