Calix is here. I'm sure it's Calix. Kabisado ko ang istura nya kahit nakatalikod. Kabisado ko ang tindig nya. Kabisado ko si Calix at alam kong sya ito.
Parang nanunuyo ang lalamunan ko but still I managed to call out his name.
Lumingon sya sa akin. Tama ako, sya nga.
I felt a hundred butterflies flying inside my stomach. It felt like I never saw him for a decade. Hindi ako makapaniwalang nandito na sya. Nandito na si Calix sa harapan ko.
Humakbang ako papalapit sa kanya. I want to reach him out, touch his face, hug him tight, but before I could do so, ay hindi ko napansin ang taong naglalakad rin papunta sa direksyon ko. Dahil dito ay nakabungguan kaming dalawa at naout of balance ako.
Agad-agad na nakuha ko ang atensyon ng mga tao malapit sa amin. Mabilis na lumapit sa akin si Calix at alalang alala tinignan ako.
"Damn." Bulong nya nang mapansing napainda ako dahil sa pagkakahulog ko, nabasa pa ako ng wine ng nakabunggo sa akin. Pero hindi ko na iyon pinansin at agad na syang niyakap. Isang napakahigpit na yakap.
Hindi ko pinansin ang usap usapan ng ibang mga tao. Wala na akong pakielam sa paligid basta't yakap ko si Calix. Pinahidan ko agad ang luha na kumawala mula sa mata ko.
Kumalas ako sandali at nilingon sya. He look surprised. Maybe dahil galit ako sa kanya nang huli naming pagkikita at ngayon ay niyayakap sya na parang wala ng bukas.
After recovering from the state of shock inalalayan nya pa akong tumayo. "W-wait." Angal ko, kahit isang hakbang pa lang ay sobrang sakit na ng kanang paa ko.
"I'll carry you." Paalam nya na inilingan ko agad. Nakadress ako! Anong hitsura ko pag pumasan ako sa kanya?
"I can walk."
Kinagat ko ang pagibaba kong labi at naglakad ulit. Gusto ko nalang magstay sa kung saan ako nakatayo at wag nang humakbang kahit kailan dahil sa sakit.
Napatigil ako sa paglalakad ng huminto si Calix. Tinignan ko sya ng nagtataka kung bakit hinuhubad nya ang suot nyang coat. "I can't let you walk in pain, Naya." Lumapit sya sa akin, akala ko yayakapin nya ako pero naramdaman ko ng itinatali nya ang mahabang manggas ng coat nya sa waist ko, pagkatapos non ay bumwelo sya't binuhat ako na tila bago kaming kasal.
Sa ginawa nyang iyon ay nabuhat nya ako nang walang nakakakita o makakasilip sa akin. Naglakad si Calix papalabas ng hall, hanggang paglabas namin ay pansin ko ang tingin ng mga tao sa aming dalawa.
We were not able to finish the party. Calix got me in his car without any words. Even I, I cannot even say anything. Parang kahapon lang, kanina lang ang dami kong gustong sabihin sa kanya. Ang dami kong gustong itanong pero ngayon ay tila napipipi ako.
"I'll bring you to the hospital." Sabi nya habang kinakabit ang seatbelt sa akin. Napapikit ako nang maramdaman ko ang mainit nyang hininga sa leeg ko. Nilingon nya ako at sandaling pinagmasdan ang mukha ko. "We'll get you tended." Sabi nya bago umayos ng upo sa driver's seat.
"Wait, no. Don't bring me to the hospital."
Napakunot ang noo nya.
"I mean, I can handle. Hindi mo naman kailangang dalhin pa ako sa hospital." I cleared my throat. Damn, why am I like this. Why am I intimidated by him all of the sudden?
Hindi ko alam. Maybe it's the fact that I know everything now. Sobrang nag iba ang tingin ko sa kanya. He is not the asshole that I thought he was. He's not coward. Hindi sya ang may kasalanan sa lahat ng nangyari.
"Can we go to your place instead?"
Calix was stopped as he was about to drive. Nilingon nya ako. I just don't know how did I muster all the courage to say that. Tinanguan na lamang ako ni Calix, kahit pansin ko ang pagtataka sa mukha nya.
Nanatili ang katahimikan sa pagitan naming dalawa habang nagmamaneho sya. Hindi ko parin alam ang sasabihin ko. Hindi ko alam kung paano ko uumpisahan.
Narating namin ang isang pamilyar na building. He parked his car and opened the door for me. Again, binuhat nya ako dahil hindi ko pa kayang lumakad sa sarili ko. Wala syang pakielam sa tingin ng mga tao na nakakakita sa amin.
"Dito ka parin?" pagtatanong ko sa kanya nang makalabas kami ng elevator. Still the same place. Tumango sya, I saw how his Adam's apple bobbed up and down as he swallowed. "It has a sentimental value. I kept this place. Nandito lahat ng ala-ala nating dalawa."
Napahinto ako at napakagat sa pang ibaba kong labi.
Binuksan ni Calix ang pintuan ng unit nya. Ganon nalang ang pagkamangha ko na halos walang nabago sa paligid. Calix maintained everything as is. Hindi ko mapigil na maalala ang lahat lahat ng pinagsamahan namin sa lugar na ito.
Tahimik kaming pumasok sa kwarto nya. Marahan nya naman akong binaba sa kama. Sandali syang umalis pag balik nya ay may dala na syang first aid box. Dinaluhan nya ang naisprain kong ankle. Nilagyan iyon ng benda. Tahimik ko syang pinanood. Nakaupo sya sa sahig habang seryosong binibendahan ang paa ko.
I just couldn't imagine everything he went through. I could not imagine how sad he is as he spent his days there. Hindi ko rin maisip kung gaano ko sya nasaktan nang paulit ulit ko syang sinisi sa mga nangyari sa amin. I blamed him over and over again.
Nasaktan ko si Calix. Sinaktan ko ng paulit ulit si Calix. Wala syang kasalanan pero sinisi ko sya ng paulit ulit.
Napalunok ako at pilit na pinigil ang luha ko. No way, I won't cry.
Nakita kong nilingon ako ni Calix at nahuling pinapanood sya kaya naman agad akong umiwas ng tingin sa kanya. Mabilis kong pinahiran ang kumawalang luha sa mata ko.
"Does it hurt?" nag aalala nyang tanong.
Kinagat ko ang pang ibaba kong labi at umiling. Tumayo sya at niligpit ang mga ginamit nya. Umupo sya sa kama, sa tabi ko.
Tahimik ang paligid. Hanggang sa marinig ko ang pagbuntong hininga nya. "I missed you. Sorry for what happened last time we met. I swear---"
"I know everything." my voice broke as I spoke. "Alam ko na ang lahat. Sorry, Calix. Sa lahat lahat. For knowing everything this late. H-hindi ko alam na ganon... Hindi ko alam." hindi ko na nga napigilan pang umiyak.
Marahang umusog pa si Calix palapit sa akin at niyakap ako. I burried my face on his chest as I continued sobbing.
"I love you, Naya. You don't have to be sorry. Wala kang kasalanan." Naramdaman ko ang marahan nyang paghaplos sa likuran ko at mahinang pagtapik nya na tila ba ay pinapatahan ako.
Huminga ako ng malalim at kinagat ng mariin ang pang ibaba kong labi. "Hindi mo alam kung gaano ko to katagal hinintay." huminga ako ng malalim at kumalas sa pagkakayakap nya.
Calix gently wiped my tears. Hindi na sya nagsalita pa at agad at marahan nya akong hinalikan.
I closed my eyes. I waited long for this kiss. Matagal ko syang hinintay.
Marahan at banayad ang bawat halik ni Calix. I obliged myself to kiss him back. Ayoko nang matapos to. If only I can kiss him forever.
"I love you, Naya." marahan nyang hinalikan ang pisngi ko. At muli ang labi ko. His lips were so delicate. His kisses were so soft. I could not help myself to ask for more. I softly caressed his cheek as his kisses slowly goes down my neck.
Sandaling huminto si Calix upang buhatin ako at dalhin sa gitna ng kama nya. We were still kissing as he laid me on his bed. He planted little kisses on my lips as he tried to untie the necktie he's wearing so I decided to help him unbutton his long sleeves polo. We never broke our gaze.
Muli kong pinikit ang mga mata ko nang minsan pa ay siilin nya ako ng halik. Calix is literally on top of me, supporting his weight.
Goodness, how long have I waited for his kisses. I missed him so much.
"You don't know how much I love you." sandali nyang pinutol ang paghalik nya sa akin. Marahan kong hinaplos ang pisngi nya.
I am so overwhelmed as of the moment. After everything that happened. After everything we've been through. I thought I lost Calix, but he's there all along. Calix never left me.
Hindi ko napigil ang butil ng luhang pumatak mula sa mata ko. "Patawad, Calix. I'm really sorry." my voice broke. "It's not your fault. Hindi mo kasalanan... Mali ako.. For all the blaming..." I swallowed as I felt a lump on my throat. "I just... I just cannot imagine how hard it is for you. How much pain I've caused you."
"Shhh. Hush now, love." pinahiran ni Calix ang pisngi ko at marahan na umalis sa ibabaw ko at umupo sa tabi ko. His polo half unbuttoned, his hair been messy.
Umupo ako upang makaharap sya. Tahimik kong itinaas ang kamay ko upang hawakan ang buhok nya at haplusin ang pisngi nya.
I swear I never imagined this man forgiving me and loving me this way. Hindi ko alam kung bakit sobrang blessed ko na minahal ako ng lalaking to.
Patuloy pa rin ang pagkawala ng luha sa mga mata ko. I just cannot control all the emotions I am feeling.
"Calix..." I softly called his name. "I love you..."
I watched how his eyes smiled. This is the first time after a long time I've said it. Unang beses matapos ang pitong taon.
"Mahal na mahal na mahal kita, Calix." I smiled at him, tears still streaming down my face. "I love you."
Nakita ko ang pangingilid ng mga luha nya. Marahan nyang inilapit ang mukha nya sa akin at muli akong hinalikan. "I love you more than anything," he smiled as he reached out for my hand. Marahan nya iyong hinalikan nang hindi pinuputol ang tingin sa mga mata ko.
I smiled at him too. I cupped his face as I pulled him closer to me. Kahit ilang beses pang halik ito, hindi ako magsasawa. The kiss deepened as I felt his hand on my waist. His kisses went down my neck.
"Calix..." I gasped for air. I felt something inside me tingling and all. Kakaibang pakiramdam ang nararamdaman ko habang sinisiil ni Calix ng halik ang leeg ko.
Sandaling huminto si Calix sa ginagawa nya. Nilingon nya ako. Para akong matutunaw sa init ng tingin nya. Muli syang bumalik sa labi ko. His hand slowly moving the strap of my dress. Napatawa ako nang magstruggle syang ibaba ang maliit na zipper sa likod ng dress ko.
"Is that funny?" he said as he chuckled.
Nginitian ko sya. Tinipon ko ang lahat ng buhok ko patungo sa kaliwa kong balikat upang hindi ito humarang sa kanya. Ilang sandali pa ay naibaba na nga ni Calix ang zipper ng suot ko.
He stopped. Nakatingin parin sya sa akin. He was like hesitating, reading me if I'm gonna protest or let him.
I smiled at him. I slowly pulled down the straps of my dress showing him the right side of my breast. Pinagmamasdan ko sya habang pinapanood ako sa ginagawa ko.
Hanggang sa tuluyan ko nang maibaba ang suot kong dress revealing him my nakedness. I know what I am doing. I'm giving him myself. I want to give him myself. Napalunok ako at napahinga ng malalim. I slowly reached for his hand and placed it above my chest. "I am all yours, Calix. That's how much I love you. Take me as you please. Take me as you want. I'm all yours." I whispered as I kiss him.
I can feel Calix touches on me, kisses, deep kisses. Everything's ecstatic, so surreal. I just know nothing but the fact that I love him so much. One thing led to another. We did it. I gave him myself. We did it.
Marahan kong minulat ang mga mata ko nang maramdaman ko ang kaunting sinag ng araw na humahalik sa mukha ko. Agad akong napangiti nang maalala ko ang nangyari kagabi.
Si Calix at ako.
I smiled as I slowly face the side of the bed where Calix is. Ngunit nadismaya ako nang makita kong wala sya doon.
I scanned the whole room. I am a hundred percent sure that this is Calix's bed room and I am more than a hundred percent sure about what happened last night.
Calix and I did it.
Huminga ako nang malalim inangat ang kumot na nakatakip sa katawan ko. I checked myself. No clothes on. Napalunok ako nang maramdaman ko ang pag kirot sa bandang pagkababae ko.
Ngayon lang ata nagsisink in sa akin. Nakita ni Calix ang buong katawan ko. Sigurado ako na may nangyari sa aming dalawa pero ngayon ko lang naisip. He has seen my body.
Napalunok ako ulit.
Ilang sandali pa ay napagpasyahan ko nang bumangon sa higaan. Nakita ko ang isang pajama at tshirt na nakalagay sa bedside table ni Calix. Hindi na ako nagdalawang isip pa na kunin iyon at dumiretso sa banyo.
I can still feel my lower body aches. Tahimik kong pinaliguan ang sarili ko at lumabas ng banyo. Wala paring tao sa kwarto. Wala si Calix kaya naman agad akong lumabas ng kwarto.
There was still no Calix.
Tama lang naman diba. Hindi naman ilusyon ang lahat ng mga nangyari kagabi. Imposibleng imagination lang yun. Nandito ako sa condo unit ni Calix. Nakakita ako ng dugo kanina sa bedsheet ng higaan nya. Nakakaramdam ako ng sakit sa bandang yun. Imposibleng panaginip lang ang nangyari kahapon.
Alam kong totoo yun.
He was there with me inside his room. We made love. I gave him myself. He utterly told me how much he loves me. Everything's true and clear to me.
Hundred percent sure ako sa ginawa namin kagabi ni Calix.
Huminga ako ng malalim at umiling. Kusina. I know Calix's there, maybe he's just cooking something for me. Agad akong tumungo sa kusina nya hoping he was there but no he's not.
I looked for him at the balcony, he was not there.
Naguguluhan akong bumalik sa living room at umupo sa sofa. Calix is not around. Don't tell me hindi totoo ang lahat ng sinabi nya kagabi? Why would he leave me here alone after last night? Iniwan nya ako dito dahil may nangyari na? Hindi. Hindi ganoong klaseng lalaki si Calix.
Maybe he doesn't feel the same way I do? No way. Alam ko ang lahat ng nangyari kagabi. Lahat ng mga sinabi nya, ramdam kong totoo ang lahat ng iyon.
Nanghihina akong isipin na baka mali lang ako ng pagkakaalam. Baka hindi totoo ang mga sinabi nya kagabi. Baka hindi totoong mahal nya ko. Maybe that's why he's not here anymore. Maybe he cannot face me after what we did.
Naninikip ang dibdib ko at pilit na pinigil ang pangingilid ng mga luha ko. I have to call him. I have to know where he is.
Nagmamadali akong bumalik sa kanyang kwarto at hinanap ang purse na dala ko kagabi. I immediately get my phone and dial his number.
Nanginginig ang mga labi ko. My heart's pounding while waiting for him to answer my call. Halos mahulog ang puso ko nang marinig ko ang boses nya ilang sandali pa.
"Hello." it was his deep voice.
My voice were trembling as I called his name. "Calix..." Mabilis kong pinahiran ang luha ko nang maramdaman kong tumulo iyon. "Calix, n-nasan ka?"
"Why?" he stopped. "I am here."
Mabilis akong lumabas ng kwarto nang marinig ko ang pagbukas ng pinto ng unit nya. There's him. Holding his phone against his ear, smiling at me.
Hindi na ako nagsayang pa nang oras at mabilis na tumakbo papalapit sa kanya at niyakap sya ng mahigpit. Narinig ko ang mahinang pagtawa nya.
"What happened, love? You missed me that much?" I sensed him smiling.
I sniffed his shirt, burying my face on his chest. I sob. "Loko ka, akala ko nawala ka nanaman." nilingon ko sya at pinutol ang pagkakayakap sa kaniya. Nakasimangot at umiiyak ko syang tinignan. "Gumising ako, wala ka, you're nowhere to be found. Akala ko iniwan mo nanaman ako. Akala ko hindi nanaman kita makikita. Napaparanoid ako akala--"
Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko nang walang sabi sabi ay gawaran nya ako ng halik sa labi. "No way, I would leave you again." He said.
He softly touched my cheek wiping my tears. "No way I would ever lose you again, Naya." marahang sinabi nya at muling hinalikan ako. "No way I would hurt you ever again..."
He smiled at me. "I promise, Naya." he kissed me again. "No one, nothing can separate us, ever again."
Calix's voice is like a lullaby that it calmed my worried and paranoid heart. Nawala ang takot na nararamdaman ko. Naniniwala ako sa sinasabi nya. Hinding hindi na sya mawawalay sa akin. Nothing will ever separate us.
Sandaling lumayo si Calix at humiwalay sa pagkakayakap sa akin. "I fetch you these. I thought you should have flowers the first thing in the morning. Good morning, love." He said as he hand me a bouquet of flowers.