Eric
Eric liep zo snel als hij kon naar de toren van Gryffindor. Toen hij voor de dikke dame stond realiseerde hij zich pas dat hij het wachtwoord niet wist en dat het er heel raar uitzag dat een tweedejaars Ravenclaw met vuurrood haar voor de dikke dame stond. Hij had Pamela niet bij zich om hem te helpen. Nu pas bedacht hij hoe dom het eigenlijk van hem was geweest. Hoe moest hij dit ooit aanpakken?
Hij wist dat het hopeloos was maar toch pakte Eric zijn toverstaf om te proberen het portret te openen met een simpele spreuk. Terwijl hij met zijn hand in zijn zak zocht naar zijn toverstaf stootte hij tegen een stuk papier. Natuurlijk! De Marauders Map! Hier stonden alle geheime gangen in en er was er vast ook eentje naar de Toren van Gryffindor. De Marauders waren zelf Gryffindors geweest dus hadden ze vast en zeker alle hoekjes van de toren afgezocht naar geheime gangen.
Snel glipte hij langs alle leerlingen heen en zocht hij een rustig plekje bij een raam om daar de kaart te bestuderen. Zijn vingers volgde de lijnen van de gangen totdat hij eindelijk eentje had gevonden waarbij stond:
Doorgang naar Leerlingenkamer Gryffindor
‘Hebbes,’ Fluisterde hij zacht. Hij prente de weg in zijn hoofd en sloeg toen de kaart dicht. Net toen hij wou opstaan hoorde hij een bekende stem.
‘Hee moet jij niet naar de les Ravenclawtje?!’
Eric draaide zijn hoofd om en keek tot zijn grote schrik in de ogen van zijn oudere, hoewel nu even oude broer.
‘Joe?!’
‘Wat?’
‘Eh, niks. Ik eh…’ Joe was het spiegelbeeld van Eric en blijkbaar had hij dat ook door. Hij keek Eric aan alsof hij een geest was wat Eric hem niet kwalijk nam.
‘Jij…’ Joe’s mond hing open en hij wees met een trillende vinger naar Eric.
‘Je bent gek geworden!’ Riep Eric en hij rende zo snel als hij kon ervandoor. Joe was te verbaasd om achter hem aan te gaan. Eric hoopte dat zijn broer inderdaad dacht dat hij gek was geworden en dit voorval zou vergeten. Als hij dat niet deed werd hij in het echt gek.
Toen hij een hoekje omrende kwam hij bij de plek waar volgens de kaart de geheime ingang moest zijn. Er stond een waterspuwer voor een groot wandkleed maar het was onmogelijk om daar bij te komen omdat het standbeeld er voor stond. Eric keek even om zich heen om te zien of er niemand was en drukte toen op de neus van de waterspuwer. Deze schoof opzij en het wandkleed achter hem rolde omhoog om een kronkelige trap te onthullen. Eric sprong nog net op tijd naar binnen want de waterspuwer schoof al weer terug op zijn plek.
Hij liep de trap op en kwam bij een houten deur. Voorzichtig schoof hij hem open. Hij stond in een kledingkast en op dat moment viel er allemaal kleding op hem.
‘Oef!’ Eric duwde de deur van de kledingkast op maar trok die gelijk weer terug toen hij een grote geeuw hoorde en daarna voetstappen. Eric keek door het sleutelgat. De kledingkast bevond zich in de slaapkamer van de tweedejaars Gryffindor meisjes. Meer geluk had hij niet kunnen hebben. Het meisje dat op stond was onmiskenbaar Destiny, de zus van Pamela. Haar gezicht was precies hetzelfde als dat Pamela, alleen was Destiny’s haar een paar tinten donkerder en waren haar ogen blauw.
Destiny liep naar de badkamer en kwam er een paar minuten later weer uit. Ze liep richting de muur met kledingkasten. Een onbehagelijk gevoel bekroop Eric want Destiny liep recht op de kast af waar hij in zat.
‘Defigo’ Ademloos sprak Eric de spreuk uit en hij hoopte dat het werkte. Destiny’s hand ging naar de deurklink want het sleutelgat verduisterde.
Eén vreselijk moment dacht Eric dat de deur open zou gaan.
‘Wat is dit nou?’ Mompelde Destiny geïrriteerd. Ook haar stem leek op die van Pamela. Ze probeerde de deur open te krijgen en die rammelde een paar keer maar ging niet open.
‘Tsss…’ Destiny liep naar de kast naast haar en haalde daar wat kleding uit. Eric draaide zijn hoofd weg toen ze zich omkleedde en deed de kast pas weer open toen hij duidelijk hoorde dat Destiny naar beneden liep.
Voor de zekerheid deed hij ook de deur naar de trap dicht voor het geval dat er opeens mensen zouden komen.
Toen liep hij naar het enige bed dat niet leeg was en waar Lily lag te slapen.
‘Lily, wakker worden en niet schrikken…’ Zei hij zo meisjesachtig als hij kon omdat hij bang was dat Lily nog erger zou schrikken als ze erachter kwam dat een jongen haar wakker had gemaakt.
Lily knipperde met haar ogen en keek Eric met haar grote groene ogen aan. ‘Wat?’
‘Niet schrikken!’ Zei hij voor de tweede keer en Lily schoot omhoog waardoor ze tegen Eric aanbotste.
‘Au!’ Zeiden ze tegelijk.
‘Wie ben JIJ?!’ Lily keek Eric kwaad aan en ze greep naar haar toverstaf die op haar nachtkastje lag.
‘Rustig! Ik doe niks!’ Dit ging nog moeilijk worden dacht Eric.
‘Ik ben Eric Gember en jij bent Lily Evans. Betover me niet want ik ben hier om je vrienden te redden!’
‘Wat?’ Lily keek achterdochtig en ze trok één wenkbrauw op. ‘Als dit een grap van Potter is… Oh ik vermoord hem!’
‘Wie is Potter?’
Lily kalmeerde alweer een beetje. ‘James Potter. Oké wat kom je hier doen? En als je geen goede reden heb betover ik je!’
‘Oké! Oké! Rustig. Lily je moet niet schrikken als ik je dit vertel en je moet me geloven. Herken je dit?’ Eric pakte de Timeturner uit zijn zak en meteen riep Lily: ‘Expelliarmus!’ De timeturner vloog door de kamer en viel op de grond.
‘Kijk nou wat je doet!’ Schreeuwde hij. ‘Straks is hij kapot en…’ Eric moest er niet aan denken wat er dan gebeurde.
‘Oké, ga hem halen.’ Zei Lily, nog steeds met de toverstaf in haar hand. Voorzichtig liep Eric naar de timeturner en pakte hem op. ‘Hier,’ Hij gooide hem naar Lily en die ving hem op. Toen ze zag wat het was werden haar ogen groot van schrik.
‘Een timeturner!’
‘Ja,’
‘Hoe kóm je hier aan?’
‘Gekregen van McGonagall. De McGonagall van een paar jaar later. Ik heb met de Timeturner gereisd om je vrienden te redden zoals ik al zei.’
‘Nee… Hoe ken je mijn vrienden dan?’
Eric ging zitten en vertelde Lily wat er allemaal was gebeurd. Over de weerwolf en de geest van Pamela. Ik vertelde haar alles wat Pamela mij had verteld.
‘Dat kan niet waar zijn…’ Mompelde Lily maar ze wist dat Eric gelijk had. ‘Ik ken ook niemand met zulk haar als jij die in Ravenclaw zit. Ik had je al lang moeten herkennen.’
Voor het eerst was Eric blij met zijn opvallende haar.
‘Ik wist dat je me zou geloven,’ zei hij opgelucht.
‘Maar wat moeten we doen om ze tegen te houden?’ Vroeg Lily en ze sprong uit bed. Ze pakte een trui uit haar kast en trok die over haar hoofd. Ook deed ze een paar warme sokken en schoenen aan. ‘We moeten wel snel zijn,’
Eric knikte en samen liepen ze naar beneden. ‘Ik denk dat we het beste kunnen proberen om Pamela niet naar de kerkers te laten gaan zodat ze ook Severus niet betrapt.’ Zei Lily en Eric merkte dat ze geen domme heks was.
‘Ja, maar hoe doen we dat?’
‘Wacht! Nee… Ja! Er is maar één manier,’ Lily keek Eric met vastberaden blik aan.
‘Nee…’ Hij keek met bewondering naar het meisje voor hem. Net als Pamela was ze een echte Gryffindor. ‘Het hoeft niet per se hè?’ Zei hij maar Lily duwde hem al achter een gordijn. ‘Dit is de beste manier… En ik wou toch wraak nemen op die kwal van een Potter.’ Ze grijnsde en liep toen naar een pilaar bij de ingang van de kerkers waar ze zich achter verborg.
Na een paar minuten kwam Severus aanbenen. Hij liep zo onopvallend mogelijk naar de kerkers maar toen hij bij de pilaar kwam sprong Lily erachter vandaan.
Op hetzelfde moment kwamen Remus, James en Peter rumoerig de trap af lopen. ‘Echt erg van Sirius en die brulbrief hè?’ Zei James en hij gaf Peter en por. ‘Ja, ja!’ Zei die vlug.
‘Hé kijk daar hebben we Snivelly!’
Lily sprong vanachter de pilaar en zoende Severus recht op zijn mond. Eric keek vanachter zijn gordijn naar James en zijn vrienden die alle drie met open mond naar Lily en Severus keken.
‘Hahahahahahahaha!’ Sirius en Destiny waren aangekomen en keken vanaf een trap toe. Ze lagen allebei dubbel van het lachen toen ze het gezicht van James zagen.
‘Hé James, ik zie dat die neus jou meisje afpakt!’ Sirius gezicht was rood aangelopen van het lachen.
Op dat moment kwam Pamela vanuit de Grote Zaal aanlopen en ze keek geschrokken naar de situatie voor zich. Toen lachte ook zij en Eric kon het niet laten om vanachter zijn gordijn vandaan te komen en onopvallend toe te kijken.
Remus rende de trap af en omhelsde haar. ‘Pamela, ik weet niet waarom maar ik ben gewoon zo blij om je te zien!’
Eric straalde van geluk. Toen draaide Pamela zich naar hem om en keek hem aan.
‘Ken ik jou ergens van?’ Vroeg ze.
‘Eh, nee…’ Zei Eric grijnzend en hij pakte zijn timeturner. Niemand lette op hem en dus draaide hij in de tegenovergestelde richting totdat de wereld om hem heen weer begon te suizen. Schimmen vlogen voorbij in de hal maar Eric glunderde nog na.
Toen stopte het opeens en stond hij in de Grote Hal in zijn eigen tijd. Hij was weer thuis. ‘Pamela Autumn?’ Fluisterde hij in de verwachting dat de geest van het meisje zou verschijnen. Er gebeurde niets.
‘Pamela Autumn?’ Zei hij dit keer iets luider.
‘Wie is Pamela Autumn?’
Geschrokken draaide Eric zich om en keek recht in de mooiste groene ogen die hij ooit had gezien. De groene ogen van Rosie. ‘Waar ben je geweest?’ Vroeg ze bezorgd.
‘Eh nergens, hoezo?’ Eric merkte dat hij rood werd. Ze vond hem een loser, zoals gewoonlijk.
Maar Rosie lachte alleen maar. ‘Ik weet niet, gewoon. Ik heb je gemist.’
‘Ik… eh… ik…’ Stamelde hij en hij friemelde aan zijn gewaad. Rosie’s lach werd breder en toen omhelsde ze hem. Eric wist niet wat hem overkwam en op dat moment was hij de gelukkigste tweedejaars van heel de wereld.
Onwillekeurig stopte hij zijn handen in zijn zakken waar de Marauders Map maar toen hij het perkament verwachtte bleek er niets anders te zitten dan lucht.
De kaart was verdwenen.