Hogwarts Lost Secret

hoofdstuk 14

Pamela

‘Ik geloof dat jullie dingen hebben gehoord die niet voor jullie oren bestemd zijn…’

‘Snel, gebruik dan een vergetelheidsspreuk!’ Riep madame Plijster uit. Haar haar zat in de war en ze stond nogal te hyperventileren.

‘Dat is illegaal Poppy,’ Dumbledore legde een kalmerende hand op haar schouder. ‘We komen er wel uit, ga jij nou maar naar de ziekenzaal want ik geloof dat ze je daar nodig hebben. En jullie,’ hij wees naar ons, ‘die vinger kan wel wachten.’

Madame Plijster strompelde met tegenzin richting de deur en verdween even later met de draaiende wenteltrap. ‘Ga zitten kinderen,’ Zei Dumbledore op zijn rustige manier van spreken en met een korte beweging van zijn toverstaf schoof hij twee stoelen naar achter waar ik en Remus aan plaatsnamen.

‘Wat jullie gehoord hebben is strikt geheim.’ Zijn glimlach verdween en hij keek erg serieus. ‘Dit mogen jullie nooit doorvertellen, want dat kan voor grote problemen zorgen.’ Het leek wel alsof hij het woord ‘grote’ met een hoofdletter uit sprak en Remus en ik knikten braaf.

‘Maar ik weet dat jullie al staan te popelen het aan jullie… eh… vrienden te vertellen. Er zit dus maar één ding op… Iets wat ik liever niet met leerlingen van jullie leeftijd doe, maar het moet wel, en ik weet dat jullie verstandig genoeg zijn. Misschien wel de verstandigsten van jullie eh… vriendengroep.’

Wat wist Albus Dumbledore over ons, dacht ik. Wat wist hij over het groepje dat we hadden opgericht, en belangrijker, over de Marauders Map… Maar Professor Dumbledore ging onverstoorbaar verder. ‘Jullie zullen een Unbreakable Vow moeten afleggen, een Onbreekbare Eed.’

Tegelijk snakten ik en Remus naar adem. Een Onbreekbare Eed… Als we die niet nakwamen dan… Het moest wel erg ernstig zijn!

‘Oké Professor,’ Remus keek Professor Dumbledore recht aan, en ik zag twijfeling in zijn ogen. Maar hij vermande zich en rechte zijn rug. ‘Dan zouden wij ook graag de waarheid achter dit verhaal willen weten. We kunnen niet zweren op iets waarvan wij de betekenis niet weten.’

Opnieuw snakte ik naar adem. Waar haalde Remus het lef vandaan om dit te vragen aan het schoolhoofd van Hogwarts? Om de spanning te verbreken schoof Professor Dumbledore een schaaltje met zuurtjes naar voren.

‘Zuurtje?’ Vroeg hij, en ik knikte dankbaar ja. Daarna richtte hij zich tot Remus. ‘Jonge Meneer Lupin, wat je zegt is volkomen waar. Daarom zal ik jullie vertellen wat er aan de hand is. Jullie hebben vast wel gehoord van Weerwolven?’

‘We hebben het hoofdstuk Wezens van de Nacht nog niet gehad, maar ik denk dat we wel weten wat eh… Weerwolven zijn.’ Zei ik en ik keek naar Remus die instemmend knikte.

‘Oké,’ Zei Professor Dumbledore terwijl hij een zuurtje uit het papier haalde. ‘Nu moeten jullie weten dat het Verboden Bos niet voor niets het Verboden Bos heet. Het is namelijk een plaats waar wezens wonen die niet altijd het beste met je voor hebben. Nu is er vorige maand een Weerwolf waar genomen in het bos door twee leerlingen, ik zal geen namen noemen, maar zij werden aangevallen en het meisje werd gebeten. Hoe het verder ging kan ik vanwege persoonlijke reden niet zeggen, maar ik kan wel zeggen dat er nu dus nog een weerwolf door het bos zwerft…’

‘En het meisje ligt nu op de ziekenzaal, terwijl het bijna volle maan is…’ Remus vulde de zin van het schoolhoofd aan.

‘Inderdaad, maar we hebben geen medicijn op voorraad die het veranderen in een Weerwolf kan voorkomen, een medicijn dat erg moeilijk verkrijgbaar is. Maar ik heb nog wel een goede vriend die het medicijn heeft en ik zal het aan hem vragen, dus jullie hoeven je geen zorgen te maken. Het enige wat jullie nu moeten doen is de Eed afleggen.’

Professor Dumbledore vertelde ons wat we moesten zeggen en hij gebruikte zijn toverstaf als binder.

‘Wij zweren plechtig dat wij aan niemand, behalve aan zij die van het geheim af weten, zullen vertellen wat wij net gehoord hebben.’ Toen we klaar waren met de Eed afleggen gaf Professor Dumbledore ons nog een zuurtje en stuurde ons toen weg.

Die nacht sliep ik slecht, want nare dromen over weerwolven die achter onschuldige leerlingen aan gingen achtervolgden me. Ik zag een knap meisje in een ziekenbed liggen, toen een gordijn dat open werd geschoven en de volle maan werd zichtbaar. Langzaam begon het lichaam van het meisje te vervormen tot dat van een wezen dat amper op een wolf leek. Ze grauwde naar me en liet me haar vlijmscherpe tanden zien waar het kwijl van af droop.

Badend in het zweet werd ik wakker. Ik pakte mijn pantoffels van onder mijn bed toen ik Destiny hoorde.

‘Pam… Ik had een nare droom…’

Ik draaide me naar haar om en wist dat zij hetzelfde had gedroomd als ik, iets wat we al van jongs af aan al hadden. ‘Wat had die droom te betekenen?’ Vroeg ze en ze keek me aan. Ik dacht aan de Eed die ik afgelegd had en wist dat ik het haar niet kon vertellen. Dat ik het haar nooit zou kunnen vertellen. Destiny en ik hadden nooit geheimen voor elkaar gehad…

‘Niks Des… Gewoon een enge droom. Iedereen heeft wel eens een nachtmerrie…’ Ik kroop bij haar in bed, iets wat we altijd deden nadat we een nachtmerrie hadden gehad. Ik voelde haar kalmeren en samen vielen we in een diepe, droomloze slaap.