Hogwarts Lost Secret

hoofdstuk 21

Eric 

‘Ik wist destijds nog hoe belangrijk het was dat er een weerwolf in het kasteel was en in het bos. Maar ik zal nu maar weer gaan want wie zit er nou te wachtten op dat verhaal van mij…’ Het meisje, Pamela, stond droevig op (zover als een geest kan gaan zitten en staan).

‘Ho! Wacht! Ik wil je verhaal weten!’ Riep Eric snel. Hij wou weten hoe het verhaal van Pamela verder ging, hij wou weten hoe het eindigde met Remus en de Marauders en hij wou weten hoe ze gestorven was! ‘Alsjeblieft, blijf... Ik ben nu wel te laat voor Gedaanteverwisselingen maar dat geeft niet. Kom alsjeblieft weer terug. Om vier uur in de bezemkast op de begane grond!’ Eric smeekte het meisje zowat en hij hoopte vurig dat ze zou instemmen.

Er verscheen een glimlach op haar gezicht. ‘Oké dan…’ En met die woorden verdween ze weer in dezelfde wervelwind met herfstbladeren als die waarin ze gekomen was.

Toen Eric naar de spiegel liep en keek zag hij dat hij een rood hoofd had. Eigenlijk had hij nu een date… Een date met een geest. Hij zuchtte en streek een hand door zijn felrode haar. Hij moest toegeven dat hij Pamela leuk vond… Maar lang niet zo leuk als Rosie! En dat herinnerde hem er weer aan dat hij naast haar zat met Gedaanteverwisselingen en dat hij nu te laat was!

Toen hij binnenkwam was Professor McGonagal alles behalve blij. Haar lippen waren vreselijk dun, dat werden ze altijd als ze kwaad was.

‘Meneer Gember, kunt u ons nu vertellen waarom u te laat bent?’

‘Eh… Ik eh…’ Hij kon moeilijk zeggen dat hij een afspraak had gehad met een geest.

‘Vijf punten van Ravenclaw!’ Toen ze dit zei kreunde de helft van de klas. Sommige Slytherins lachten schamper maar toen McGonagal ze kwaad aankeek en dreigde ook vijf punten van hen af te trekken stopten ze meteen.

Eric ging op zijn stoel naast Rosie zitten en vanuit zijn ooghoeken keek hij naar haar. Ze was zo levend vergeleken met Pamela. Haar blonde haar en groene ogen leken zo echt. Toen bedacht hij dat ze ook echt waren… Vreselijk echt maar ook vreselijk onbereikbaar…

‘Eric, je staart.’ Zei ze en ze glimlachte naar hem. Meteen werd zijn hoofd weer zo rood als een biet en hij mompelde iets wat een verontschuldiging had moeten zijn.

‘Meneer Gember!’

Meteen ging Eric weer rechtop zitten en probeerde hij zich te concentreren tijdens de les Gedaanteverwisselingen, dat normaalgesproken zijn favoriete vak was en hem makkelijk af ging. Maar zelfs toen hij een veer in een vulpen moest veranderen ging het fout en zijn veer spoot inkt in het rond.

De mensen om hem heen zaten onder de inkt en weer trok McGonagal vijf punten van Ravenclaw af. Het was dan ook een hele opluchting toen de les was afgelopen. Maar die opluchting duurde niet lang want hij had nu Toverdranken met Huffelpuf. Professor Slughorn leek altijd een hekel aan hem te hebben, hoe goed hij het ook deed. Toen ook de les Toverdranken afgelopen was ging Eric snel naar de bezemkast waar hij had afgesproken met Pamela.

Toen hij aankwam in het hokje was er nog niemand. Hij wachtte vijf minuten maar ze verscheen maar niet. Toen mompelde hij haar naam een keer en langzaam verscheen ze weer.

‘Hoi,’ Zei hij een beetje verlegen. Hij keek naar zijn schoenen en was blij dat het donker was want anders had ze hem zien blozen.

‘Hallo,’ Pamela ging zitten op een krat. Maar toen begon ze weer te vertellen.

‘Ik had je verteld over de weerwolf en de Onbreekbare Eed…’