Hogwarts Lost Secret

hoofdstuk 28

Destiny

‘REN IDIOTEN! REN’ Schreeuwde ze ons toe. Na die worden sprong ze. De oorzaak van dit alles sprong achter haar aan. Het laatste hoorbare geluid was het gehuil van de wolf terwijl hij viel. Toen was alles muisstil.

‘PAMELA!’ Schreeuwde ik. ‘NEEE!’ Mijn lichaam en geest waren niet een meer, ik wist niet wat ik deed. Ik rende naar voren maar voordat ik richting de afgrond kon rennen waar mijn zus net was verdwenen, werd ik bij mijn middel gegrepen en naar achter getrokken.

‘Ben je helemaal gek geworden!’ vroeg een bekende stem mij geschrokken. De stem klonk ver weg. Bijna alsof de stem niet echt bestond. Ik antwoorde niet. Deels omdat de stem niet echt leek en deels omdat mijn oren pijn deden van een ijselijk gegil dat het bos vulde. Later kwam ik er pas achter dat die gil van mij kwam. Ik was te geschokt om te huilen. Het kon niet waar zijn. Het was niet mogelijk. Mijn tweelingzus, degene die er altijd voor me was geweest. We waren bijna nooit meer dan drie uur van elkaar verwijdert geweest, en nu… en nu… NEEE! Dit gebeurt niet! Vertelde ik mijzelf. Dit is allemaal een droom! Ik word zo meteen gewoon wakker en dan is Pamela daar, zoals altijd! Maar een eigenwijs stemmetje in mijn hoofd vertelde mij dat dit een droom was waar uit ik nooit wakker zou worden, een droom genaamd, de realiteit. Het echte besef kwam veel later pas. Ergens kon ik me vaag herinneren hoe Hagrid ons  terug bij het kasteel had afgeleverd. Ik kon  de gezichten gevuld met medelijden en hun zachte en voorzichtige woorden nog lichtelijk voor de geest halen. Hun woorden galmde nog vaag na in mijn hoofd.

‘Dit mag niet voor de dag komen, dat begrijpen jullie.’ Had Dumbledore gezegd. Ik herinnerde me hoe ik geknikt had en we naar onze kamers werden gestuurd om bij te komen. Toen ik even later alleen in de slaapkamer zat, Lily was beneden gaan zitten, drong het pas echt tot me door. Pamela was weg en kwam niet meer terug.

~Flashback~

‘Kom op Pam.’  Zei ik lachend terwijl ik aan haar arm trok. We hielden beiden een bezemsteel vast. We waren waarschijnlijk zeven jaar oud. We renden samen lachend over het veld richting onze broer, Will.

‘Willen jullie dit echt leren?’ vroeg hij plagend.

‘Ja!’ antwoorde wij in synchroon.

‘Weten jullie zeker dat jullie er klaar voor zijn?’

‘JA!’

‘Hmm, ik weet niet hoor…’ plaagde hij weer.

‘Kom op Will!’ Had Pamela gezegd.

‘Ja, Will. Leer het ons.’

Dat was onze eerste keer op een bezemsteel geweest.

~Einde Flashback~

Ik voelde de tranen over mijn koude wangen stromen alsof er nooit een eind aan zou komen. Het verdriet ging in pijnscheuten door mij heen. Het was alsof ik een groot deel van mezelf miste. Een deel dat voorgoed weg was.

Even later kwam Lily de trap op en ging naast me zitten. Ook haar ogen waren rood en betraand. ‘Sirius vraagt of je naar beneden komt.’ Fluisterde ze met een stem schor van het gehuil.

Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik wil alleen zijn.’ Fluisterde ik terug in de stem van een onbekende. Ik herkende bijna mijn eigen stem niet meer. Lily knikte begrijpend terwijl ze opstond en naar de deur liep. Voordat ze die achter haar dicht trok keek ze nog even om het hoekje. ‘Kom je naar beneden als je er klaar voor bent?’ vroeg ze mij. Ik knikte.

De dagen die daarop volgde kropen voorbij. Ik bleef in mijn kamer terwijl ik mijn tas inpakte. Ik zou de volgende dag naar huis gaan. Een nieuw leven opbouwen. We zouden naar Amerika gaan verhuizen, zo had moeder het geregeld. We konden daar naar een andere tovenaarsschool.

Ik had het de Marauders gister verteld. Het was niet mooi geweest. De tranen begonnen nog heftiger over mijn gezicht te stromen toen ik terugdacht.

~Flashback~

We zaten met z’n allen in beneden voor het haardvuur. ‘I-ik moet jullie wat vertellen.’ Had ik gestameld. Iedereen keek verrast op. Ik had de dagen na Pamela’s… na de gebeurtenissen in het verboden bos, amper wat gezegd. ‘We gaan verhuizen.’ Had ik ze verteld. Bezwaar rees op van alle kanten. ‘Ik vertrek over een paar dagen.’ Had ik gezegd. Ik stond op, van plan om naar boven te gaan, tot Sirius mijn arm beetpakte.

‘We kunnen er toch wat van maken met z’n tweeën.’ Had hij mij gevraagd de bezorgdheid goed hoorbaar in zijn stem. Ik had hem droevig aangekeken en een hand op zijn schouder gelegd.

‘Siri-‘ zei ik gebruik makend van de bijnaam die ik ooit aan hem had gegeven. Die tijd leek plots heel ver weg. ‘Alles wat ik op het moment wil is alles vergeten.’ Had ik gefluisterd terwijl mijn ogen zich met tranen hadden gevuld.

~Einde Flashback~