Hogwarts Lost Secret

hoofdstuk 2

HP Fanfiction voor Wattpad

(A/N)

Heej Potterheads,

Ik en sarahdb11 schrijven om de beurt een hoofdstuk :D Mijn eigen accounts is ezziedoll

Xxe

Destiny 

Het was eindelijk zover. Het was de dag dat ze naar Hogwarts gingen. Een enorme glimlach verscheen op mijn gezicht en ik keek naar mijn tweeling zus, die een vergelijkbare glimlach droeg. “We gaan eindelijk naar Hogwarts, Kan je het geloven Pammie?”  vroeg ik mijn zus. We leken niet veel op elkaar aan de buiten kant, zelfs vanbinnen leken we niet zo heel erg op elkaar. Pamela’s haar was rood en ze had hazelnootbruine ogen, terwijl ik donkerbruin haar had en donkerblauwe ogen. De genen van onze ouders waren goed door elkaar gemixt. Onze vader remde bij King Cross Station en Pam en ik stapte zo gauw als we konden uit. We renden het perron op. “Pamela! Destiny! Vergeten jullie niet iets?” riep onze moeder lachend. We keken elkaar aan en renden toen snel terug voor onze koffers. “Het zijn net Muggles. Mam, ze zitten echt niet bij mij hoor. ”  mopperde Will. Ik stak mijn tong naar hem uit, hij kopieerde mijn actie gelijk. “Wie zegt dat wij zelfs al bij jouw wíllen zitten.” Toen wij klaar waren met bekvechten en de koffers uitgeladen waren gingen we met z’n allen naar perron 9¾. Het zicht achter de stenen muur was vrij bekent voor ons aangezien we al eerder mee waren gegaan toen we Will weg gingen brengen. Maar het was elke keer weer bijzonder. Kinderen van alle leeftijden liepen rond, zeiden gedag tegen hun families, laadden hun koffers in, en sommige haalden zelfs kattenkwaad uit. Hun vader hielp ons met onze zware koffers inladen voordat we ons weer tot de rest keerden om gedag te zeggen. Onze moeder omhelsde ons stevig en weigerde los te laten. “Mam, we zien je later wel weer, we moeten nu echt gaan.” Zeiden we tegelijkertijd. Onze moeder liet ons onwillig los, een traan rolde over haar wang. We liepen terug naar de trein en gingen opzoek naar een leeg plekje, die er helaas door ons moeder’s langdurende afscheid, niet was. Uiteindelijk vonden we een wagonnetje met een vrij plekje. In het wagonnetje zaten al vijf jongens en  een meisje.  Ik schoof voorzichtig het deurtje open. “Sorry, maar mogen we bij jullie zitten? Voor de rest is alles vol.” Vroeg ik zenuwachtig. Het meisje en drie van de jongens keken glimlachend op en knikte. We glimlachte dankbaar terug en liepen naar binnen.  Ik liet Pam op de laatste stoel zitten bij het raam en ging op de grond bij haar benen zitten. Ik vond het helemaal niet erg ik zat graag op de grond. Ik vouwde mijn benen onder me en leunde tegen de muur aan.  Ik keek ze een voor een aandachtig aan. “Ik ben Destiny Autumn.”  Pam vulde me aan. “Ik ben Pamela Autumn.” Het roodharige meisje met felgroene ogen dat tegenover tegen over ons zat glimlachte. “Ik ben Lily Evans.” “Severus Snape.” Zei de jongen die naast haar zat. Hij had sluik, lang zwart haar dat de indruk gaf dat het heel vet was. Hij droeg kleren die wat te groot voor hem leken.  Twee van de jongens in de wagon gniffelde toen hij zijn naam zei. Ik kreeg de indruk dat het geen vrienden waren. Een van de jongens die had moeten lachen gaf ons een eigenwijze glimlach. “Black, Sirius Black.”Hij maakte er een James Bond beweging bij. Ik en Pam keken elkaar aan en rolde met onze ogen.  “En voordat je het vraagt ik ben niet zoals de rest van mijn familie.” De glimlach verdween even van zijn gezicht maar verscheen toen weer net zo vrolijk en hij gaf me een knipoog. Ik bloosde automatisch. Black. Ik herkende die naam. Hij was van een bekende volbloed Slytherin familie. Hij had wel gezegd dat hij niet zoals de rest van zijn familie was. Hij had warrige zwarte krullen en keek me aandachtig aan, ik keek snel weg. De jongen naast hem was de andere jongen die gelachen had. Ook hij had warrig zwart haar maar hij droeg een brilletje, toch zag hij er niet suf uit. Hij haalde zijn hand door zijn haar en maakte het nog warriger. “James Potter.” Ook een bekende naam, Potter. De jongen tegenover hem had een boek op zijn schoot maar keek op naar ons en glimlachte. Hij zag er slim uit maar leek geen nerd. “Remus Lupin.” Hij staarde intens naar Pam en ik onderdrukte een giechel. “P-p-pet-t-ter P-p-pet-t-t-tigrew.” Stotterde een kleinere jongen die wat weg had van een muis. ‘In welk jaar zitten jullie?” Ze gingen allemaal naar hun eerste jaar. “Dus in welk huis willen jullie komen?” Vroeg Pam met een glimlach. Lilly wist het nog niet, alle jongens wilden naar Gryffindor, zelfs Sirius, behalve Severus die naar Slytherin wilde. Wat weer een lach en blik van de rest van de jongens opleverde, waardoor Lilly nog bozer naar hun keek. Ik giechelde ook zachtjes wat mij weer een boze blik van Pamela opleverde. Ik mocht niet om mensen lachen van haar. Ik rolde mijn ogen. We zaten even in een ongemakkelijke stilte tot ze een stem hoorden zeggen. “Iets lekkers  van de trolley kinderen?” Als in reflex sprong in op van mijn zitplek en een enorme glimlach verscheen weer op mijn gezicht. Sirius bleek hetzelfde gedaan te hebben. Blijkbaar was ik niet de enige met een snoepverslaving. Remus gaf Sirius een paar zilveren Sickles voor wat chocola en ik schoof de deur open terwijl ik geld uit mijn broekzak pakte. Met nog steeds een enorme glimlach op mijn gezicht vertelde ik de snoepdame wat ik wilde. “een pakketje Bertie Botts Every Flavoured Beans,  twee liquorice wands, een cauldron cake, en twee chocolate frogs.  Pammie, jij ook wat?” Ze schudde haar hoofd en de snoepdame vertelde de prijs. Ik betaalde en kwam met een nog grotere glimlach de wagon weer binnen. Ik legde alles neer en knielde voor het snoepgoed. Uit mijn ooghoek zag ik Lilly, Pam een blik geven die zei ‘Is dit normaal voor haar?’. Pam  knikte, ik besloot het te negeren. Toen Sirius terug kwam ging hij dit keer tegenover me op de grond zitten. We aten in stilte terwijl de rest ons vreemd aankeek. Plotseling boog James verover om een chocolate frog te pakken. Ik gromde en staarde naar zijn hand. “James, wil jij die hand houden?” Hij haalde snel zijn hand weer weg terwijl de rest in de lach schoot, behalve Severus. Hij had de hele reis nog niets gezegd behalve als hem iets gevraagd werd. De stemming was heel luchtig geworden en ze praatten over van alles en nog wat, Severus zei nog steeds niets, Peter zei ook niet veel, Lilly keek alsof ze niet veel met de jongens te maken wilde hebben. Ik was door de grote hoeveelheid suiker die ik op had heel erg druk geworden en praatte heel snel. Zo ging het nog even door tot het tijd was om om te kleden . Pam, Lilly en ik gingen naar de toiletten, en Severus ging naar de jongens toiletten. Toen we even later teruggingen  hingen de jongens languit in de stoelen, maar ze maakten wel plaats voor ons. We zaten nog maar net toen we voelden dat de trein vaart minderen. Ik en Sirius vochtten om uit het raam te kunnen kijken, ik won en had vol zicht op Hogsmeade, met het prachtige Hogwarts in de verte. “Doe eens normaal joh,” Voor het eerst zei de stille jongen Severus wat. Iedereen draaide zijn hoofd om. “Jullie zijn jullie tovenaarsbloed zo niet waardig.” Zijn bleke gezicht droop van de minnachting. Sirius werd kwaad en stond op, zijn gloednieuwe toverstok gericht op de grote neus van de jongen. “Het kan me helemaal niks schelen of ik nou van tovenaars of van Muggles afstam. En wat maakt het uit? Hou je lange neus trouwens uit andermans zaken ja?” Het gezicht van Severus kleurde paars en hij duwde de toverstok weg. “Je weet niet eens hoe je er mee moet omgaan.” Hij stond op, duwde de glazen deur van de coupé open en zijn lange gestalte verdween in de gang…