Pinagmasdan ni Luhan ang tanawin na nasa kanyang harapan. Ang buong city ng North. Lumakas ang hawi ng hangin sa kanyang buhok kaya napahawak siya rito para bawiin ito sa pagsabay sa hangin. Dapit-hapon na subalit hindi man lang iyon napansin ni Luhan. Nasa rooftop siya ngayon ng hospital na kinalalagyan niya. Nagpapahangin. Hindi niya maintindihan kung ano ang nasa utak niya ngayon. Marami. Sobrang gulo. Gusto niyang magtanong pero ano nga ba ang maaaring mahihinatnan kung makakuha man siya ng sagot? Hindi niya alam. Natatakot siya. At mas lalong hindi niya naiintindihan kung ano ang kanyang nararamdaman.
Umalis kanina si Sehun. Before he can walk out of the door, he stared at Luhan with those sad fear eyes with a sad emotion. Natigilan pa nga ito at parang may sasabihin ngunit mas pinili na lamang niyang nginitian siya ng maliit at umalis na, sinundan ang babaeng naghahanap kay Baekhyun at ang anak nitong lalaki.
Anak...
Biglang napahawak si luhan sa kanyang tiyan. Dahan-dahan na hinimas niya ito at pinakiramdaman. Parang may nasa loob na ito dati. Nararamdaman niya subalit imposible. Paano naman magkakaanak ang isang lalaki hindi ba? May lawit sila, hindi kung anumang tawag dun kung saan lumalabas ang bata. Atsaka,
Natigilan si Luhan sa iniisip. Maya-maya pa'y may isang alaala ang nagunita ng kanyang utak.
"Yeah, moan my name, sweetheart. You are mine. Mine now."
"I love you, again, Luhan,"
"I'm yours, MRs. OH."
Pumikit ng mariin si Luhan at biglang uminit ang kanyang mukha. Bakit? Bakit niya naalala iyon? Ano ba ang dahilan kung bakit may mga alaalang pilit bumabalik? Tama na ang kalokohan na ito. Hindi niya dapat naalala ang mga bagay na iyon. Iba ang noon. Heto na ang sitwasyon ngayon. Iba na ang takbo ng buhay nilang dalawa. Siya, ang dahilan kung bakit nandito siya sa syudad na ito, ay dapat namamahala sa proyekto na nangyayari ngayon. Si Sehun
Si Sehun...
May anak na siya. At...
Anak nilang dalawa ni Baekhyun.
Unti-unti ay may naramdaman si Luhan na tubig sa kanyang mga mata. Bumagsak ang isa sa kanyang kaliwang pisngi, sa kanan, hanggang sa nagsunod-sunod na ang iba pa. Hindi na niya napigilan ang sakit na unti-unting bumabalot sa puso niya. Hindi na niya napigilan ang hapdi na dulot na ito. Tuluyan na naman siyang naging Luhan noon na mahina, tatanga, at walang kwenta. Yon siya ngayon. Iyong Luhan na parang bagay na ginamit at pagkatapos itinapon dahil wala ng halaga. Iyon siya. Siya... Siya na walang kwenta.
Mulat na mulat na ang mga niya. Nakatingin siyasa malinis na maputing kisame na tila ito na ang pinakamagandang bagay na dapat titigan na ng kanyang mga mata. Tatlong araw na ang nakalipas nang siya'y magising mula sa coma. Masakit pa rin ang katawan niya dahil di basta-basta ang pagkakabangga ng sasakyan noon. Masakit din ang ulo niya paminsan-minsan ngunit agad iyon nababawasan dahil madalas naman siyang painumin ng mga nurse ng mga gamot na makakatulong sa pagpapagaling sa kanya. Lahat ng ito'y kaya niyang indahin. Ngunit isang bagay lang ang hindi, ang pangungulila niya sa isang taong akala niya ay unang taong makikita niya paggising niya.
Napatingin siya sa pintuan nang bigla itong bumukas. Doon niya nakita ang isa sa nurse na kumakausap sa kanya tungkol sa mga bagay-bagay at siya ang pinagtatanungan niya kung nandyan ba ang taong hinahanap niya. Ngumiti ang nurse sa kanya.
"Maayos na ba ang pakiramdam mo, sir?" tanong nito sa kanya.
Ngumiti si Luhan at umupo sa kama. "Ayos na po," mahina nitong sagot. Napatingin si Luhan sa nakalapag sa tray na hwak ng nurse. Kumunot ang kanyang noo rito at agad nagtanong tungkol sa bagay na iyon.
"Ma'am, saan po galing yan?"
Napalingon sa kanya ang nurse. Nagtataka. Pero nang tumingin siya sa tray na inilapag niya sa table ni Luhan ay agad siyang ngumiti.
"Galing daw niya kay Oh Sehun. Diba siya yung palagi mong tinatanong sa akin?"
Agad bumigat ang dibdib ni Luhan kaya napahawak siya rito. Ewan niya pero hindi niya gusto ang nangyayari. Huminga siya ng malalim bago inabot ang gamot at tubig na hawak ng nurse.
"Okay ka lang ba, sir?" nag-aalalang tanong ng nurse nang makita ang reaksyon ni Luhan. Tumango lamang ang huli at ngumiti para ipakitang ayos lang siya. Tsinek ng nurse ang mga kailangan i-check kay luhan bago ito nagpaalam at umalis. Naiwan si Luhan na nakatulala sa puting envelope na nasa mesa na niya ngayon.
Huminga siya ng malalim at dahan-dahan niya itong kinuha. Sumakit pa nga ang likod niya dahil hindi pa ito masyadong okay. Napakagat siya sa kanyang labi hanggang unti-unti ay sumandal siya sa sandalan ng kama. Ngumiti siya ng malamya nang makita ang pangalan ni Oh Sehun na naka-print sa kanan sa ibaba ng likuran ng envelope. Huminga muna siya ng malalim bago tinitigan ulit ang envelope na nasa kamay niya.
Ano bang laman nito? Nasaan ba si Sehun at hindi niya ako magawang bisitahin?
Lumingon muna siya sa pintuan bago tuluyang binuksan ang puting envelope at kunin ang nialalman nito. Ngumiti siya ng maliit ng makita ang pangalan niya sa unang bahagi
Ng liham.
Dear Luhan,
Kamusta ka na? Maayos na ba lagay? hindi na ba masakit katawan mo? Kung nababasa mo man to ngayon, I just want to say sorry.
Napasinghap si Luhan at napapikit . Lalong bumigat ang kanyang dibdib.
Yung bra niya daw kase. Ay, seryoso mood na nga.
Sorry. Iyon lang ang kaya kong sabihin sayo, Luhan. Alam mo ba noong na-coma ka? Madami akong napagtanto. Mga bagay na hindi ko alam pero malaki ang maaaring consequences nito an maganda sa akin. Ang mga bagay na ito ay maaaring maging katulong ko upang maging isang heir ng company ni Dad. Luhan, ayokong sabihin ito pero sa mga oras na ito ay may nagbago sa ating dalwa.
Doon na natigilan si Luhan. Anong ibig sabihin ng huling pangungusap?
Luhan, noong nakahiga sa hospital bed, unti-unti ay may nangyayari. Nandun si Baekhyun sa bawat araw na lumipas habang hinihintay ka namin na magising. I've fallen for him, Luhan. I've fallen for Baekhyun.
Doon ay wala ng lugar ang mga nararamdaman ni Luhan sa mga oras na iyon. Bigla siyang sumabog at ang mga luhang kaytagal na naipon ay bumagsak pababa sa kanyang pisngi.
I liked Baekhyun and he, too, liked me back. We've made a plan. AndI'm sorry I wasn't on your side when you woke up.
Luhan, I'm sorry but whatever bond we have; I will cut it right now. I'm finally happy with Baekhyun here in Singapore. Please, be happy, too---
Hindi pa niya tinatapos ang liham ay pinagpupunit-punit na niya ito. Tumakbo siya palabas ng kwartong kinalalagyan niya at nanghirap ng cellhpone. Pilit niya tinatawagan si Sehun ngunit walang sumasagot. Hanggang sa makalabas na siya ng hospital ay hindi pa rin sumasagot si Sehun. Umaasa siyang nagsisinungaling lang ang taong mahal niya. Umaasang, nang mabasa niya ang huling linya ng liham na isa lamang dare ang nangyayari sa pagitan nila ay hindi totoo. Ngunit sa pagdaan ng araw, doon na siya nawalan ng pag-asa at tuluyang pinagbagsakan ng langit at lupa ang kanyang pagkatao. Hindi na nga bumalik ang taong hinihintay niya.
Humikbi na lamang si Luhan at masakit niyang sinuntok ang nasa harap niyang sementong humaharang para hindi siya mahulog pababa. Ang sakit. Sobrang sakit!
"Noona, please ca--" Yoora cut Sehun off.
"Calm down? You are telling me to fcking calm down? What the hell, Sehun?" sigaw ni Yoora sa kaharap niya ngayon habang nasa parking lot sila ng hospital. Tinitigan niya ng masama ang taong nasa harap niya na nagtago sa mag-ina ng kanyang kapatid ng matagal na panahon. Hindi niya maatim na magagawa iyon ni Sehun. Lalong-lalo na alam niya ang nangyari sa pagitan ng dalawa bago mangyari ang pangyayaring iyon.
"Sinabi ni Baekhyun na itago ko sila sa kanya. Ginawa ko lang ang sinabi ng pinsan ko, noona. Naiintindihan ko kung ano ang pinagpuputok ng budhi mo pero desisyon iyon ni Baekhyun. Baka may bagay na hindi natin alam kaya niya naisip na ilayo si Chanmuel sa ama niya. Alam naman nating dalawa n--"
"Just tell me where the fck is Baekhyun?!"
"What?"
"You heard me right? Sehun, ilang taon nang naghahanap si Chanyeol sa dalawa. Ilang beses na rin siyang napahamak dahil sa pagtatago mo sa kanya. Masakit sa akin na nakikita ko ang kapatid ko na kahit may sakit na siya ay pilit pa rin niyang hinahanap ang dalawa. How dare you do this to him? How dare you hide someone's half?! Hindi ka ba naaawa kay Chanyeol, Sehun? Wala ka bang awa sa kanya? Come on. Be a man. Alam mo kung ano ang nararamdaman ni Chanyeol. Naranasan mo na rin iyon nang mawala rin yung Luhan ba? Basta yon. Hindi ba?"
natigilan si Sehun at biglang napatitig sa mukha ng babaeng kaharap niya. Sinusubukan niyang i-sink in sa utak niya ang mga sinabi ng yoora-noona. Then, something strikes him. Chanyeol and him suffered the same situation when they were looking for the person they want to see. biglang bumigat ang dibdib niya at agad tumingala. Napasapo na lamang siya sa kanyang noo at umiling.
"But it is Baekhyun's de--"
"Baekhyun's decision? tapos ano ka sa pagitan nila? huh? Matatanda na yung dalawa. They can handle their situation, Sehun. How about you? Why don't you handle your own things?"
Biglang tumunog ang cellphone ni Cellphone dahilan para matigilan ang magkabilang panig. Bumuntong hininga muna si Sehun bago niya ito inilabas at agad kumunot ang kanyang noo nang unknown number.
"yes hello?" he greeted, confusingly.
"uh, Hello, sir. Is this Luhan's friend?"
Biglang nag-alala si Sehun nang mabanggit ang pangalan ni Luhan.
"yes, why? Is there something wrong?"
"Sir, Luhan already--" hindi pa natatapos ang sasabihin ng nasa kabilang linya nang patayin ito ni Sehun at akmang tatakbo nang pigilan siya ni Yoora.
"Where are you going?" she asked.
"I need to find Luhan. Get off me, noona," he seriosly said.
Napailing si Yoora at biglang bumalik ang anghel nitong anyo at damdamin. "What about Baekhyun and Chanyeol, Sehun? What are we going to do with them?"
"Just leave the thing to me. But right now, I need to go. Nakalayo na siguro si Luhan. hindi ko pa siya maabutan."
Binitawan na nga ni Yoora ang braso ng lalaki. Umalis na nga si Sehun, nagmamadali.
Napapikit ng mariin si Yoora at nagpakawala ng buntong-hininga.
"Ganoon ba talaga kapag may minamahal kang tao? ugh, bakit ba single pa rin ako?"
--
Meh~