Εκείνος διατηρώντας το σοβαρό του ύφος, πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε.
"Λοιπόν, όπως είπα, μερικούς αιώνες πριν γεννήθηκε ένας μάγος. Ένας πολύ ισχυρός μάγος, που ήταν και αυτός μαχητής. Είχε και εκείνος την ίδια δύναμη με εσένα, αλλά είχε και τις δικές του μαγικές δυνάμεις. Οι γονείς του ήταν και οι δύο μαχητές, έτσι δεν ξέρουν πως είχε αποκτήσει αυτές τις δυνάμεις. Το θέμα είναι πως οι υπόλοιποι μαχητές της εποχής δεν τον ήθελαν, γιατί έλεγαν πως δεν μπορούσαν να τον εμπιστευτούν. Δεν τους ένοιαζε καν που είχε την "Λούξινους". Δεν άντεχαν ότι αυτός ήταν ο πιο δυνατός εκεί μέσα και έτσι τον έδιωξαν. Εκείνος εξοργισμένος με το πως του συμπεριφέρθηκαν, έδωσε μια κατάρα. Ότι..." την κοίταξε στα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα.
"Ότι, όσο η ενέργειά του συνεχίζει να υπάρχει, όποιος μαχητής γεννηθεί με την δύναμη "Λούξινους" θα έχει και την δική του δύναμη." συμπλήρωσε σφίγγοντας τα σαγόνια του.
"Δεν εννοείς πως..." ξεκίνησε να λέει, φοβισμένη για το τι μπορεί να σήμαινε αυτό.
Ο Κρίστιαν έγνεψε καταφατικά.
"Και δηλαδή γιατί τέτοιος πανικός; Αφού πέρασαν τόσοι αιώνες πως γίνεται η ενέργειά του να υπάρχει ακόμα;" προσπάθησε να εξαλήψει κάθε πιθανότητα.
"Ακριβώς. Ο πανικός προκλήθηκε επειδή δεν υπήρχε" εξήγησε και η Ελίζα κράτησε την ανάσα της.
"Τότε πως;" ρώτησε μπερδεμένη.
"Δεν ξέρω..." απαντάει διστακτικά.
"Και τι σχέση έχει όλο αυτό με εμένα;" ρωτάει ξανά γελώντας.
"Γιατί εσύ έχεις την "Λούξινους". Παρόλο που πέρασαν αρκετοί αιώνες και λογικά η ενέργεια του μάγου θα έπρεπε να είχε σταματήσει να υπάρχει, εσύ είδες τον Τζέρεμυ στην πραγματικότητα, πράγμα που μόνο αυτή η δύναμη θα μπορούσε να προκαλέσει"
"Σε λίγο θα μου πεις ότι είμαι και εγώ μάγισσα" σχολίασε και γέλασε.
Ο Κρίστιαν κάρφωσε το βλέμμα του πάνω της και ξαφνικά το πρόσωπο της Ελίζας σκοτείνιασε.
"Δεν... Δεν μιλάς σοβαρά έτσι; Εμφανίστηκες ξαφνικά μια μέρα λέγοντάς μου για το πεπρωμένο μου να υπερασπιστώ το φως το κόσμου, ότι έχω την πιο σημαντική δύναμη, ότι πρέπει να περάσω δοκιμασίες για να επιτύχω όσο πρέπει και τώρα... Τώρα μου λες ότι κληρονόμησα και τις δυνάμεις ενός μεγάλου μάγου; Δηλαδή μετά τι; Θα βγάλω και φτερά;" αναφώνησε εξοργισμένη.
"Δεν επιλέγεις εσύ. Η κατάρα φταίει" προσπάθησε να την ηρεμήσει.
"Τότε γιατί βρίσκομαι πάντα εγώ στην άλλη άκρη, Κρίστιαν; Γιατί να διαλέξει μια αρχαία κατάρα το πιθανώς μόνο άτομο με την Λούξινους που δεν θέλει τίποτα παραπάνω από όσο της έχουν ήδη δοθεί;" απαίτησε να μάθει, υψώνοντας τον τόνο της φωνής της.
Την κοίταξε με ένα απορημένο ύφος.
"Εννοώ... Πως ξαφνικά έγινα φύλακας και μάλιστα ο μαχητής με την ισχυρότερη δύναμη και τώρα μου λες ότι είμαι και μάγισσα! Γιατί όλα αυτά σε εμένα;" συνεχίζει στον ίδιο τόνο.
"Τα παράπονά σου στο Κάρμα γατάκι" απάντησε χιουμοριστικά.
"Χα-χα-χα" απάντησε και σηκώθηκε καθαρίζοντας το πίσω μέρος της στολής της από διάφορα χορταράκια, που είχαν κολλήσει πάνω της.
"Πρέπει να φύγω, τα ξαναλέμε" είπε και έκανε μερικά βήματα.
"Α και εσύ και ο αδερφός σου πρέπει να κόψετε την κακή συνήθεια να με φωνάζετε γατάκι" συμπλήρωσε και χωρίς να τον κοιτάξει, έφυγε.
Άρχισε να προχωράει με μεγάλα βήματα προς έναν μεγάλο άσπρο τοίχο ώστε να κάτσει και να βάλει τις σκέψεις της σε μία σειρά.
Έφτασε εκεί, αλλά μόλις έκατσε ένιωσε τη παρουσία κάποιου από πάνω της. Σήκωσε το κεφάλι της και είδε ένα αγόρι. Ήταν εκείνος που είχε "σώσει" από τον κύριο Άνταμς. Στεκόταν εκεί και την κοιτούσε με ένα χαμόγελο.
"Τι;" ρώτησε ξερά.
"Βασικά.. Εγώ ήθελα να... Να σε ευχαριστήσω για... Ξες για τις προάλλες" άρχισε να λέει γρήγορα και νευρικά και η Ελίζα θα ορκιζόταν πως τον είδε να κοκκινίζει.
"Παρακαλώ" απάντησε γλυκαίνοντας τον τόνο της και χαμογελώντας.
"Λοιπόν θέλεις παρέα;" ρώτησε πιο χαλαρά αυτήν την φορά.
"Εμ" είπε σκεφτόμενη πως έπρεπε κάποια στιγμή να σκεφτεί όλα αυτά που μόλις είχε ακούσει.
Να βρει πως θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσει. Να τα "χωνέψει".
"Φυσικά!" απάντησε.
Δεν ήταν αυτή η κατάλληλη στιγμή. Τώρα χρειαζόταν ένα φίλο να την κάνει να ξεχαστεί.
Του έκανε νόημα να κάτσει δίπλα της. Εκείνος έκατσε και αφού ακούμπησε το κεφάλι του πίσω στον τοίχο έβγαλε μια βαθιά ανάσα, λες και την κρατούσε όλη αυτήν την ώρα.
"Που μένεις;" ρώτησε μετά από λίγο.
"Στην έπαυλη των Τζόουνς" απάντησε ήρεμα κοιτώντας τον μέσα στα μελί του μάτια.
"Αλήθεια; Έχω έρθει άπειρες φορές εκεί με τους γονείς μου πως δεν σε έχω δει ποτέ;" αναφώνησε ενθουσιασμένα.
Η Ελίζα είχε την αίσθηση ότι κάπου είχε ξανασυναντήσει τον Όλιβερ. Και τώρα θυμήθηκε από που. Όμως πως να του απαντούσε; Πως εκείνη ήταν που έβαζε την σούπα στα πιάτα τους; Που σφουγγάριζε και σκούπιζε όλο το σπίτι για να ζήσει; Όχι. Η αξιοπρέπειά της δεν της επέτρεπε να αφήσει κάποιον άλλον να δει τον πραγματικό της εαυτό. Δεν εμπιστευόταν ούτως ή άλλως αυτό το αγόρι αρκετά ώστε να του ανοιχτεί.
"Ναι. Είναι που μόλις μετακόμισα" απάντησε και κοίταξε βιαστικά αλλού.
Ψέματα. Δεν της άρεζε να λέει ψέματα, αλλά μερικές φορές είναι μονόδρομος. Ένας μονόδρομος που αν δεν τον ακολουθήσεις σωστά, οι άλλοι θα βρουν την ευκαιρία να ορμίξουν σαν τα όρνια, να σε κατασπαράξουν. Ένα λάθος για αυτούς είναι αρκετό...
"Α... Μάλλον γι' αυτό. Να τους μεταφέρεις τους δώσεις τους θερμούς χαιρετισμούς μου. Πάντως να ξες, το σπιτάκι του μου φαίνεται πολύ χαριτωμένο"
"Ναι, ευχαριστώ" είπε και επικράτησε μια μικρή σιωπή, ώσπου η Ελίζα κατάλαβε τι είχε μόλις πει ο Όλιβερ.
"Περίμενε τι;" είπε και απέστρεψε το βλέμμα της γρήγορα από το έδαφος και τον κοίταξε έκπληκτη.
"Χα... Νομίζεις πως δεν είχα δει το πρόσωπό σου μετά τις εκατό φορές που σκουντούφλησες πάνω μου και όταν έριξες παγάκια πάνω στο παντελόνι μου;" είπε γελώντας.
Η Ελίζα ένιωθε τα μάγουλά της να έχουν πάρει φωτιά. Είχε ξεχάσει εντελώς αυτά τα "περιστατικά".
Ο Όλιβερ πρόσεξε την αμηχανία στο πρόσωπό της και έσπασε την σιωπή που υπήρχε εδώ και λίγη ώρα μεταξύ τους.
"Μην ανησυχείς δεν θα το πω πουθενά" απάντησε καθησυχαστικά.
Η Ελίζα ξαναπήρε τα πάνω της. Σηκώθηκε, τον κοίταξε με ένα απειλητικό ύφος και του απηύθυνε τον λόγο.
"Έτσι και ανοίξεις το στόμα σου, από το χέρι μου θα πας; Το 'πιασες μορφονιέ;"
Παρόλο που συνέχιζε να τον κοιτάει με αυστηρό ύφος κατάλαβε ότι ο τρόπος με τον οποίο τον χαρακτήρισε θα ήταν αφορμή μιας μεγάλης συζήτησης... Δυστυχώς για εκείνη, στο πρόσωπο του Όλιβερ είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζεται ένα στραβό χαμόγελο.
"Πως με είπες;" ρώτησε υπεροπτικά.
"Όπως θέλω" του απάντησε γυρνώντας προς την άλλη μεριά και σφίγγοντας τις γροθιές της.
"Δεν σε κατηγορώ... Πολλές το έχουν πάθει" είπε δήθεν αυτάρεσκα και κοίταξε ψηλά.
Η Ελίζα γύρισε, πήρε την τσάντα της και αφού κούνησε το κεφάλι της γελώντας, άρχισε να προχωράει προς την είσοδο του σχολείου. Σταμάτησε και γύρισε λίγο το κεφάλι της, ώστε να τον κοιτάει με την άκρη του ματιού της.
"Κρίμα που δεν είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω μία από αυτές" απάντησε και συνέχισε τον δρόμο της, αφήνοντας τον Όλιβερ πίσω της άναυδο.
"Μεγάλες υποσχέσεις δίνεις μικρή" είπε φωναχτά κάνοντάς την να γελάσει, ωστόσο εκείνη συνέχισε να προχωράει ανένδοτη.