« Εσύ;» αναφώνησε σοκαρισμένη, κοιτώντας τον άνδρα του εφιάλτη της να στέκεται μπροστά της με σάρκα και οστά.
« Εγώ τι;» της απευθύνεται μπερδεμένος, κάνοντας την Ελίζα να κουνήσει το κεφάλι της, σε μια προσπάθεια να συνέλθει.
« Συγγνώμη, ποιό είναι το όνομά σας;» ρώτησε όσο πιο ευγενικά και απλά μπορούσε.
« Τζέρεμυ, δεσποινίς» απάντησε κουνώντας λίγο το κεφάλι τους προς τα μπρος.
Η Ελίζα γούρλωσε τα μάτια της και ένιωσε τα πόδια της να κόβονται. Ήταν εκείνος. Πώς ήταν ποτέ δυνατόν; Τα όνειρά δεν βγαίνουν πραγματικότητα. Εκτός από τον Κρίστιαν.
«Με συγχωρείτε δεσποινίς, γνωριζόμαστε;» την ξαναρωτάει βλέποντας την σύγχυση στην έκφρασή της.
« Εμ όχι, με συγχωρείτε, λάθος μου» απάντησε νευρικά.
Η Ελίζα σηκώθηκε γρήγορα, έστρωσε το φόρεμά της και γύρισε τρέχοντας στο κάστρο. Τόσα πολλά για να χωνέψει σε μία μέρα. Και τώρα αυτό... Εκείνος που παραλίγο να σκοτώσει τον Κρίστιαν ήταν εκεί. Μπροστά της, με τα μικρά μαύρα μάτια του να την κοιτάνε, δίχως καμία κακία, καμία ανάμνηση εκείνης της βραδιάς. Ο Κρίστιαν βρέθηκε σε όνειρό της επίτηδες, ο Τζέρεμυ δεν την αναγνώρισε καν.
Στήριξε την πλάτη της στην πόρτα του κάστρου και σύρθηκε προς τα κάτω. Έκρυψε το πρόσωπό της στα χέρια της και άφησε τα δάκρυα που μαχόταν να κρατήσει μέσα της να τρέξουν πάνω στα μάγουλά της.
Πριν από μερικούς μήνες ήταν ένα απλό κορίτσι. Ένα κορίτσι που στάθηκε τυχερό που την προσέλαβε μια τόσο καλή οικογένεια. Όμως μετά... Μετά βρήκε τον καθρέφτη, γνώρισε εκείνον και έμαθε ότι ο καθρέφτης ήταν ένα αντικείμενο που έπρεπε να προστετέψει με την ζωή της από τους μόνους ανθρώπους που νοιάστηκαν για εκείνη. Πήγε για πρώτη φορά σχολείο, έλεγξε την δύναμη του κουράγιου και μετά σε έναν εφιάλτη, έσωσε τον Κρίστιαν από έναν βάναυσο άνθρωπο, ο οποίος βρισκόταν εκεί. Μπροστά της, χαμογελώντας σαν να μην υπήρξε ποτέ εκείνη η νύχτα... Μα φυσικά δεν υπήρξε εκείνη η νύχτα! Τότε όμως πώς βρίσκεται αυτός εδώ;
Αν και πλέον είχε μάθει να μην κλαίει και να τα κρατάει όλα μέσα της, τώρα άφησε τα δάκρυά της να κυλήσουν πάνω στο πρόσωπό της. Ήταν μόλις δεκαέξι και έπρεπε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις όλων. Στων Τζόουνς, του Κρίστιαν μέχρι και του καινούριου της σχολείου. Όσο και να μην ήθελε να φαίνεται ευάλωτη, έμεινε πολύ καιρό δυνατή και έπρεπε επιτέλους να ξεσπάσει.
« Ελίζα μην κλαις» άκουσε την φωνή του από την άλλη μεριά της πόρτας.
« Είναι πολλά Κρίστιαν... Όλα αυτά είναι πάρα πολλά για εμένα» απάντησε μέσα από τα δάκρυά της.
« Αυτή είσαι όμως Ελίζα. Είτε το θες είτε όχι, οφείλεις στην φυλή σου, στους γονείς σου, στον ίδιο σου τον εαυτό να το αποδεχτείς. Και πριν αρχίσεις να ευχαριστείς του πάντες πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι εσένα. Είσαι σημαντική Ελίζα και εξάλλου το φυσιολογικό είναι βαρετό, δεν είναι;»
Ακούστηκαν λυγμοί και από την δική του πλευρά πίσω από την πόρτα.
« Εσύ τώρα γιατί κλαις;» ρώτησε γελώντας και ρούφηξε την μύτη της.
« Δεν φταίω εγώ! Αυτός ο ηλίθιος δεσμός με επηρεάζει πολύ» απάντησε στον ίδιο τόνο ανάμεσα από λυγμούς.
« Μπορώ να ξαναμπώ μέσα;» ρώτησε διστακτικά.
Ως απάντηση πήρε τον ήχο του ξεκλειδώματος της πόρτας. Η πόρτα άνοιξε και εκείνη σηκώθηκε όρθια κοιτώντας. Έκανε μερικά βήματα προς το μέρος του, ενώ ο Κρίστιαν την παρατηρούσε. Με μια απότομη, γρήγορη κίνηση, η Ελίζα αγκάλιασε την μέση του. Εκείνος ξαφνιάστηκε, αλλά στην συνέχεια την αγκάλιασε κι εκείνος. Την αγκάλιασε τόσο σφιχτά όσο επιθυμούσε και ο ίδιος, όλα αυτά τα χρόνια.
« Θέλω να μιλήσω στον Ντάνιελ» είπε όταν απομακρύνθηκε και σκούπισε τα μάτια της.
« Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι η καλύτερη στιγμή-» άρχισε να λέει όμως η Ελίζα τον διέκοψε, καθώς ανέβαινε ήδη τις σκάλες προς το γραφείου του δίδυμου αδερφού του.
"Ίσως, ο δεσμός να μην είναι κατάρα. Ίσως να είναι ένα όπλο." σκέφτηκε και χαμογέλασε αρχίζοντας να ανεβαίνει και αυτός τις σκάλες για να την προλάβει.
Φτάσανε μπροστά στην πόρτα και η Ελίζα χτύπησε δυνατά την πόρτα. Κανείς δεν απάντησε αλλά μουρμουρητά ακούστηκαν από την άλλη μεριά.
« Δεν πρόκειται να με εμποδίσει μια πόρτα» είπε ενθαρρυντικά στον εαυτό της.
Πήγε λίγο πιο πίσω, πήρε φόρα κουνώντας τα χέρια της και χτύπησε με όλη της την δύναμη την κλειστή πόρτα. Εκείνη, φθαρμένη από τα χρόνια, δεν άντεξε τα απανωτά δυνατά χτυπήματα της κοπέλας και έπεσε προς την μεριά του δωματίου.
« Τι στο-» πήγε να πει, αλλά αντιλήφθηκε τα νεύρα της Ελίζας, που παρεμπιπτόντως, είχαν ακουμπήσει κόκκινο.
Όσο θλιμμένη και απογοητευμένη ένιωθε πριν, τόσο θυμωμένη και εξοργισμένη ήταν τώρα.
« Νευράκια νευράκια;» ρώτησε ειρωνικά και γέλασε.
« Ναι και εσύ μου τα κάνεις όλο και χειρότερα!» απάντησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο και άκουσε πίσω της τον Κρίστιαν να γελάει.
« Ηρέμισε γατούλα μην δαγκώνεις! Τι έπαθες πάλι;» ανταπαντάει με ένα χαλαρό ύφος.
Η Ελίζα πήρε μια ανάσα, ώστε να ηρεμίσει.
« Μόλις τώρα, έξω στον δρόμο συνάντησα εκείνον που παραλίγο να σκοτώσει τον Κρίστιαν και εμένα στο όνειρο μου» απαντάει σκληρά και ψυχρά.
Το πονηρό χαμόγελο του Ντάνιελ εξαφανίστηκε και την θέση του πήρε ένα βλέμμα που μέσα του έκρυβε έκπληξη αλλά ταυτόχρονα και φόβο. Εκείνη την στιγμή παρατήρησε η Ελίζα τον φαλακρό άνδρα που καθόταν δίπλα στον Ντάνιελ. Είχε πάρει την ίδια έκφραση με εκείνον. Ο Κρίστιαν, προχώρησε νευρικά προς το τραπέζι και χτύπησε τα χέρια του στο τραπέζι.
« Υποτίθεται πως αυτό δεν θα συνέβαινε!» γρύλισε εκνευρισμένος.
« Το ξέρω» απάντησε σκεπτικός.
« Τι έγινε;» ρώτησε αλλά κανείς δεν της έδωσε σημασία.
« Λες τελικά... Να συνδέθηκε με την ενέργειά του;» ρώτησε τον Ντάνιελ στραβοκαταπίνοντας.
«Είναι πολύ πιθανό... Και αν ισχύει τότε βρισκόμαστε σε μεγάλους μπελάδες!» απάντησε τρομαγμένος.
«Μεγάλους δεν λες τίποτα...» πήρε τον λόγο ο φαλακρός άνδρας.
« Ποιός; Τι είναι αυτά που λέτε;» ξαναείπε αλλά και πάλι η φωνή της χάθηκε στο βουητό.
Οι άνδρες όμως συνέχιζαν να συζητούν χωρίς να δίνουν σημασία στην Ελίζα. Τα μουρμουρητά τους γέμισαν την αίθουσα και η Ελίζα θύμωνε ολοένα και περισσότερο που δεν της έδιναν σημασία.
Ακούστε με! φώναζε ξανά και ξανά απεγνωσμένα από μέσα της. Τα λεπτά πέρασαν και πλέον ήταν λες και κανείς άλλος δεν υπήρχε σε αυτό το δωμάτιο, παρά μόνο οι τρεις τους.
«Για το όνομα, σταματήστε επιτέλους!» ούρλιαξε η Ελίζα.
Και έτσι έγινε. Τίποτα δεν κουνιόταν πλέον. Τα πάντα πάγωσαν εκτός από την Ελίζα. Ο χτύπος του ρολογιού σταμάτησε και δεν κουνιόταν ούτε βλέφαρο. Τα μουρμουρητά και η βαβούρα σταμάτησαν και απόλυτη ησυχία απλώθηκε στο δωμάτιο.
«Μα τι έκανα; Τι συμβαίνει;» ρώτησε φοβισμένη τον εαυτό της.
Άρχισε να περπατάει στο δωμάτιο και να σκέφτεται πως στο καλό συνέβη αυτό. Σίγουρα η δύναμή της δεν ήταν τόσο μεγάλη ώστε να μπορεί να σταματήσει τον χρόνο.
Οι δυνάμεις... Η δεύτερη δύναμη ήταν του χρόνου! Αυτό είχε γίνει! Άρα μπορούσε και να το αντιστρέψει; Έκατσε στο πάτωμά, έκλεισε τα μάτια της και συγκεντρώθηκε σε αυτό που ήθελε να κάνει.
"Ξεκίνησε από εκεί που σταμάτησες." σκέφτηκε δυνατά από μέσα της. Άνοιξε τα μάτια της, όμως τίποτα, κανείς δεν κουνήθηκε ούτε χιλιοστό. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξαναπροσπάθησε.
« Ξεκινησε απο εκει που σταματησες!» φώναξε αυτήν την φορά και άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια της.
Όλα ήταν φυσιολογικά ενώ εκείνοι συνέχιζαν την σιγανή διαφωνία τους. Η Ελίζα σηκώθηκε ενθουσιασμένη και πήγε να πει στον Κρίστιαν τα ευχάριστα νέα. Όμως μερικά βήματα αργότερα ένιωσε μέσα της το ίδιο κάψιμο που ένιωσε όταν έλεγξε και την δύναμη του κουράγιου. Εκείνη την στιγμή είδε και τον Κρίστιαν να λυγίζει από τον πόνο μπροστά στο τραπέζι και να πέφτει στα γόνατα ανασαίνοντας βαριά.
Ο Κρίστιαν την κοίταξε και χαμογέλασε αδύναμα.
Μπράβο. είπε βουβά και η Ελίζα παραδόθηκε στο σκοτάδι με την σκέψη ότι όλο αυτό μπορεί τελικά να οδηγήσει κάπου.