Η σχέση της κυρίας και του κύριου Τζόουνς με την Ελίζα ήταν πολύ στενή παρά την διαφορά ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Πάντα την είχαν σαν παιδί τους και αναγνώριζαν την δυναμικότητα και την αποφασιστικότητά της. Γι' αυτό, αποφάσισαν να της κάνουν μία έκπληξη.
Το απόγευμα, ο κύριος Τζόουνς πήγε στο σπιτάκι της Ελίζας, για να μιλήσουν ιδιαιτέρως. Μόλις χαιρέτισαν ο ένας τον άλλον, κάθισαν και ο κύριος Τζόουνς της ανακοίνωσε τα νέα.
"Άκουσε Ελίζα παιδί μου... Εγώ και η γυναίκα μου αποφασίσαμε το εξής. Επειδή γνωρίζουμε τις ικανότητές σου και την αφοσίωση σου στην οικογένειά μας σκεφτήκαμε να σε υιοθετήσουμε και να πας σχολείο όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου. Όσον αναφορά τα έξοδα θα τα τακτοποιήσουμε εμείς, για αυτό μην νοιάζεσαι. Εμείς αρχίσαμε ήδη τις διαδικασίες για την υιοθεσία και πάνω στον ενθουσιασμό μας ξεχάσαμε ακόμα και να σε ρωτήσουμε. Δεν θα χρειάζεται πλέον να κοιμάσαι εδώ, θα σου ετοιμάσουμε ένα δωμάτιο, που θα είναι μόνο για εσένα. Λοιπόν;" ρώτησε περιμένοντας μία απάντηση.
Η Ελίζα τον κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα. Κόρη τους; Τι θα σκέφτονται οι υπόλοιπες υπηρέτριες; Θα φαινόταν τόσο άδικο απέναντί τους. Μα δεν μπορούσε να αρνηθεί μια τέτοια πρόταση. Θα πήγαινε σχολείο, θα είχε επιτέλους οικογένεια, και είχε ανάγκη να νιώσει πως ανήκει κάπου.
"Κύριε Τζόουνς δεν μπορώ να το πιστέψω!" άρχισε να λέει σοκαρισμένη ακόμα.
"Είναι πραγματικά ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα! Εσείς και η κυρία μου έχετε σταθεί όσο κανείς, και το λιγότερο που θα μπορούσα ποτέ να κάνω είναι να δεχθώ την πρότασή σας! Απλά, θα προτιμούσα να μείνω εδώ" συμπλήρωσε, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να συγκρατήσει το επίσημο ύφος με το οποίο είχε συνηθίσει να τους απευθύνεται.
"Όπως επιθυμείς" της απάντησε χαμογελώντας με την βαριά φωνή του.
Με αυτά τα λόγια η Ελίζα τον αγκάλιασε και έπειτα εκείνος βγήκε από το σπιτάκι. Η Ελίζα πετούσε στον έβδομο ουρανό! Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και κοιτούσε το ταβάνι, με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, παίρνοντας τον καθρέφτη από το συρτάρι και βάζοντάς τον κάτω από το στρώμα της και ξάπλωσε ξανά, ελπίζοντας να ξαναδεί τους γονείς της. Μετά από λίγη ώρα αποκοιμήθηκε συλλογιζόμενη τα καινούρια νέα.
Είδε ένα καινούριο όνειρο. Ονειρέυτηκε ένα άδειο δωμάτιο με ξύλινα πάτωμα και μεγάλα παράθυρα. Μέσα στο δωμάτιο υπήρχε μόνο μία μεγάλη ξύλινη βιβλιοθήκη και μία παλιά πόρτα με ένα ολόχρυσο πόμολο. Τότε άκουσε ένα ψίθυρο.
Κοίταξε γύρω της και δεν είδε κανέναν όμως ο ψίθυρος συνεχιζόταν λες και μιλούσαν οι τοίχοι. Η φωνή έλεγε:
Αυτή είναι. Το κορίτσι του καθρέφτη, εκείνη με το δύσκολο πεπρωμένο, εκείνη που θα πρέπει να σηκώσει το βάρος του κόσμου στις πλάτες της. Η κόρη της Μπεθ και του Μάρκους.
Η Ελίζα ανατρίχιασε και μόνο στο άκουσμα του ονόματος των γονιών της. Ποιος ήταν αυτός και πώς ήξερε τους γονείς της; Μπορεί να ήξερε για τον καθρέφτη. Γύρισε πίσω της και φώναξε:
"Ποιος είσαι;. Πού κρύβεσαι; Φανερώσου και εξήγησε μου πώς ξέρεις τους γονείς μου" απαίτησε απευθυνόμενη στην σκοτεινή γωνία του δωματίου.
"Το όνομά μου είναι Κρίστιαν. Ήμουν φίλος των γονιών σου. Αυτοί μου έσωσαν την ζωή. Δεν σου είχαν πει τίποτα για εμένα, λόγω του καθρέφτη" απάντησε ένα αγόρι από τις σκιές με φωνή άδεια από κάθε είδος συναισθήματος.
"Τι στο καλό λες; Πώς τολμάς να αναφέρεις τους γονείς μου; Βγες έξω και δώσε μου εξηγήσεις!" φώναξε θυμωμένη.
Το αγόρι βγήκε από την κρυψώνα του. Η Ελίζα έμεινε να τον κοιτάζει. Το αγόρι πρέπει να ήταν στην ηλικία της παρ' όλα αυτά το κενό πρόσωπό του μαρτυρούσε βάσανα που δεν του αναλογούσαν.
Η Ελίζα συνήλθε από τις σκέψεις της και του μίλησε, πιο ήρεμη πλέον.
"Είμαι η Ελίζα" είπε διστακτικά.
"Το ξέρω" απάντησε απότομα.
"Πως ξέρεις του γονείς μου;" ρώτησε στον ίδιο τόνο.
Και οι δύο άρχισαν να περπατάνε σε μια κυκλική τροχή, περιμετρικά του δωματίου. Σαν αρπακτικά που παλεύουν για το θύραμα τους.
"Εκείνοι ήταν που μου έδωσαν καθρέφτη. Εκείνοι με έσωσαν όταν το 1944 μια βόμβα σκότωσε τους γονείς μου" απάντησε το αγόρι με ένα τόνο τόσο άδειο από συναισθήματα που η Ελίζα στραβοκατάπιε.
"Σε έχω ξαναδεί ποτέ;" τον ρώτησε.
"Ναι, αλλά ήμασταν πολύ μικροί. Ένα χρόνο μόλις πριν πεθάνουν και οι δικοί σου, είχα έρθει σπίτι σας για να-"
"Ήσουν το αγόρι με το ασημένιο δαχτυλίδι!" αναφώνησε καθώς θυμήθηκε την πρώτη φορά που τον είδε.
Ήταν μικρός, βρώμικος, πολύ σοκαρισμένος για να μιλήσει ή για να κλάψει, και είχε και τότε τα πιο όμορφα πράσινα μάτια που είχε δει ποτέ η Ελίζα.
Ο Κρίστιαν κατένευσε τρίβοντας ενστικτωδώς το ίδιο δαχτυλίδι που στόλιζε τον παράμεσο το δεξιού του χεριού.
"Οι δικοί μου σου έδωσαν τον καθρέφτη;" ρώτησε σοκαρισμένη και ο Κρίστιαν ένευσε καταφατικά για ακόμα μια φορά.
"Γιατί με βρήκες τώρα; Γιατί όχι όταν πέθαναν;" ρώτησε ξανά πιο έντονα βουρκώνοντας ελαφρά.
"Γιατί το πεπρωμένο σου ξεκινάει στα 16 σου. Δεν ήσουν αρκετά δυνατή πιο πριν. Η ζωή μου εξαρτάται από την δική σου, όλα έπρεπε να γίνουν όπως τα προέβλεψε ο καθρέφτης"
"Πώς πέθαναν οι δικοί σου;" ρώτησε θέλοντας να επιστρέψει την συζήτηση για λίγο στο φυσιολογικό.
"Δολοφονήθηκαν" απάντησε ψυχρά και κοίταξε το δαχτυλίδι του.
Η Ελίζα έμεινε άφωνη. Για αυτό φαίνεται τόσο απόμακρος και ψυχρός. Εκείνος επέλεξε τον άλλον δρόμο. Εκείνος δεν ήθελε να χαρίζει ψεύτικα χαμόγελα, δεν ήθελε να προσπαθεί μόνο για τους γύρω του να το ξεπεράσει. Η Ελίζα όμως αυτό έκανε.
"Ξέρεις... Ξέρεις ποιός το έκανε;" ρώτησε προβληματισμένη.
Ο Κρίστιαν ανασήκωσε το κεφάλι του, ξεροκατάπιε και έτριψε το σβέρκο του.
"Ελίζα, θέλω να με πιστέψεις. Πρέπει να με πιστέψεις. Όσο τρελό κι αν ακουστεί πρέπει να με εμπιστευτείς"
"Κρίστιαν με τρομάζεις" είπε ακόμα πιο μπερδεμένη και ένιωσε το όνομα του να γλιστράει τόσο όμορφα έξω από το στόμα της.
"Ήταν οι Τζόουνς" είπε τελικά και η Ελίζα κάγχασε.
"Είχες δίκιο. Δεν σε πιστεύω" απάντησε ειρωνικά και γύρισε από την άλλη.
"Σε παρακαλώ! Δεν έχω καν λόγο να σου πω ψέματα!" αναφώνησε συγχισμένος κάνοντάς την να γυρίσει προς το μέρος του.
"Κι εκείνοι έχουν;! Είναι οι άνθρωποι που με μάζεψαν και μου έδειξαν αγάπη όταν δεν είχα κανέναν! Δεν μπορείς να μου ζητάς να πιστέψω ότι είναι εκείνοι που δολοφόνησαν τους γονείς σου!" φώναξε πίσω.
"Δεν σκότωσαν μόνο τους δικούς μου" αντιγύρισε θυμωμένος.
Η Ελίζα κοκκάλωσε και δεν ξαναμίλησε.
"Ελίζα, εσύ κι εγώ, είμαστε απόγονοι μιας αρχαίας φυλής. Οι Τζόουνς κατάγονται από τους θανάσιμους εχθρούς της. Ο καθρέφτης είναι κάτι που πρέπει και οι δύο να προστατεύσουμε με την ζωή μας. Κάθε Φύλακας, όπως είμαστε εμείς, όπως ήταν και οι γονείς μας, έχει μια δικιά του δύναμη. Εσύ, Ελίζα, έχεις την Λούξινους, μια δύναμη που έχει να εμφανιστεί αιώνες τώρα. Εγώ έχω την Προτεκτόριεμ. Το πεπρωμένο σου είναι να διατηρήσεις την ισορροπία μεταξύ του σκότους και του φωτός και δικό μου να είμαι δίπλα σου σε όλο αυτό" εξήγησε προσπαθώντας να αγνοήσει το έντονο βλέμμα της φρικαρισμένης κοπέλας που στεκόταν μπροστά του.
"Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να τα πιστέψω όλα αυτά μόλις σε ένα βράδυ έτσι; Ήταν η οικογένεια μου, όταν δεν μου είχε μείνει τίποτα και τώρα μου λες πως είμαστε θανάσιμοι εχθροί;"
"Ελίζα, πες μου μόνο αυτό: Νομίζεις ότι μια οικογένεια τέτοιου υπόβαθρου θα δεχόταν να έρθει σε επαφή, πόσο μάλλον να πάρει στο σπίτι του, ένα άστεγο ορφανό κοριτσάκι;"
Η Ελίζα ένευσε αρνητικά, παραδομένη.
"Σίγουρα μπορώ να σε εμπιστευτώ;" ρωτάει όντας πλέον λίγο πιο σίγουρη για τα λόγια του Κρίστιαν.
"Είναι δική σου επιλογή το αν θα με πιστέψεις ή όχι. Είμαι υποχρεωμένος να σου πω την αλήθεια και καταλαβαίνω πως έχεις κάθε λόγο να μην με πιστέψεις. Εγώ έκανα το καθήκον μου. Κάτι τελευταίο: Για να ολοκληρωθείς και οι δυνάμεις σου να φτάσουν στο ζενίθ τους, πρέπει να διεκδικήσεις 4 συγκεκριμένες δυνάμεις, το κουράγιο, το χρόνο, την λήθη και-"
Τα λόγια του διακόπηκαν όταν όλη η εικόνα άρχισε να σβήνει μπροστά στα μάτια της Ελίζας.
"Τι γίνεται;" ρώτησε συγχυσμένη.
"Ο καθρέφτης σβήνει. Ξυπνάς Ελίζα" απάντησε ήρεμος.
"Περίμενε! Τι ήθελες να πεις; Θα ξανασυναντηθούμε;" φώναξε όταν ένας βόμβος γέμισε τον χώρο.
"Ναι απλώς άκουσε με προσεκτικά: συνέχισε σαν να μην έμαθες τίποτα αλλιώς θα το καταλάβουν και θα αρχίσουν να υποψιάζονται ότι ξέρεις. Θα ξαναϊδωθούμε. Σου το υπόσχομαι."
Και με αυτά τα λόγια η Ελίζα άνοιξε τα μάτια της. Είδε τις αχτίδες του ήλιου να λούζουν το μικρό δωμάτιό της.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι της και πήρε τον καθρέφτη, που ήταν κάτω από το στρώμα και τον έκρυψε κάτω από μια σπασμένη σανίδα στο παλιό πάτωμα. Αποφάσισε να ακολουθήσεις τις οδηγίες του Κρίστιαν και να συνεχίσει κανονικά μέχρι να τον ξαναδεί. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε πως έπρεπε.