Pamela
Het was acht jaar geleden toen ik en Destiny beide onze brief kregen. Ik kan me nog herinneren dat ik zo blij was dat ik de Chinese vaas omstootte en mijn vader een Reparo spreuk moest gebruiken.
‘Kijk nog toch eens wat je doet Pamela!’ Mijn vader keek me kwaad aan toen de vaas aan scherven lag op de grond.
‘Je kan toch reparo gebruiken?’ Destiny’s grote donkerblauwe ogen schitterden toen ze de spreuk uitsprak. ‘Binnenkort kunnen wij dat ook!’ Riep ik uit en ik danste rondjes met Destiny zodat we bijna weer de vaas omstootten.
‘Ja, ja, maar je weet dat je…’
‘Nooit spreuken buiten school mag gebruiken!’ Maakten ik en mijn zus zijn zin af.
‘Pamela en Destiny, zie ik dat jullie toch nog geaccepteerd zijn op Hogwarts?’ De stem van onze oudere broer, Will, klonk plagerig maar toch ook opgelucht. Tegelijk draaiden we ons om en omhelsden hem.
‘Zorg ervoor dat jullie in Gryffindor komen hè? Jullie mogen jullie broer niet tekortschieten.’ Hij aaide me over mijn hoofd en ik prikte hem in zijn buik.
‘Hé! Als je zo doet vertel ik de Sorteerhoed dat hij je moet indelen bij Slytherin hoor!’ Gillend renden ik en Destiny de tuin in, waar onze moeder bezig was met een paar magische plantjes. Haar donkerrode haar zat in een paardenstaart en haar donkerblauwe ogen, de ogen die Destiny geërfd had schitterden op diezelfde manier.
‘Ik zei het toch, de kristallen bol liegt nooit.’ Haar stem was prettig en zangerig, ze had vroeger in het schoolkoor gezeten en was een van de bekendste zangeressen geweest.
‘Ma, alsjeblieft!’ Riep Will, die een hekel had aan moeders waarzeggerij. Ze omhelsde ons allemaal en een paar seconden later kwamen ook Elisha en Kain naar beneden gestormd. Elisha was nu vier en Kain zeven en ze hadden net zo naar de brief uitgekeken als Destiny en ik, omdat ze beiden hoopten later ook naar Hogwarts te kunnen.
‘Kom, dan gaan we aan tafel en dan kunnen we bespreken wanneer we naar de Diagon Alley gaan om jullie schoolspullen te kopen.’ Ze ging ons voor naar de eetkamer en de borden zweefden naar binnen. Mijn moeder wou geen Huiself omdat ze het onderdrukking vond, tot mijn vaders grote frustratie.
Die avond maakten onze broer ons bang met allerlei verhalen over leraren die je in een pad veranderden als je niet goed oplette in de klas en over de gangen waarin je verdwaald kon raken, over de geesten die rondzwerven en over de harige terreinbeheerder Hagrid.
Ik weet nu dat al zijn verschrikkingen nooit zo erg waren als de mijne.