Κόντευε να ξημερώσει και τα μάτια μου είχαν αρχίσει και έκλειναν. Ξημέρωνε μια καινούρια μέρα αλλά φαινόταν τόσο ίδια με την προηγούμενη. Ο Νίκολας και η Άλισον δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα. Η γιαγιά Ζόι κοιμόταν στην πολυθρόνα δίπλα από την Κατ. Σηκώθηκα πιασμένη από τον καναπέ και πλησίασα το παράθυρο. Ο ουρανός είχε αρχίσει και ξυπνούσε, μαζί του και όλες οι έγνοιες που θα έφερνε η σημερινή μέρα. Έξω δεν κουνιόταν φύλλο αλλά έκανε παγωνιά. Το χιόνι είχε σταματήσει πριν λίγη ώρα. Δεν είχα ιδέα τι ώρα είναι παρόλο που κοίταζα συνέχεια το κινητό μου. Ακόμα τίποτα. Κανένα σημάδι. Πλέον ήξερα ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Ένας χείμαρρος από δάκρυα εμφανίσθηκαν στα μάτια μου και ξεχύθηκαν στο πρόσωπό μου. Δεν κατάλαβα πότε πρόλαβαν να βγουν. Άφησα έναν λυγμό και έβαλα τα χέρια μου στους ώμους μου. Έτρεμα. Τα μάτια μου είχαν θολώσει και δεν έβλεπα μπροστά μου. Μία κρίση πανικού ήταν, ψιθύριζα συνέχεια για να το ακούσω, αλλά τα πράγματα χειροτέρευαν. Τα πόδια μου τα ένιωθα σαν ζελέ και δεν με κρατούσαν. Στήριξα την πλάτη μου στον τοίχο και αφέθηκα κάτω. Έπεσα σαν ένα κενό τσουβάλι. Άδεια. Αλλά ο κρότος ήταν δυνατός. Ο κρότος της αγωνίας, της απόγνωσης. Άφησα ακόμα έναν λυγμό αλλά δεν όριζα τίποτα. Ξαφνικά ένιωσα δύο χέρια να με πιάνουν από τους ώμους. Με σήκωσαν και με έβαλαν να κάτσω στον καναπέ. Μία γνώριμη φιγούρα έκατσε δίπλα μου και προσπάθησε να με συνεφέρει. Για μια στιγμή σηκώθηκε και πάνω στον πανικό μου απορούσα πως είχα βρει τη δύναμη να σηκωθώ. Ξανά ήρθε δίπλα μου και με σκέπασε με μία φλις κουβέρτα. Άκουσα μία γνώριμη φωνή να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Σκούπισα τα μάτια μου και πριν προλάβουν να αφεθούν ελεύθερα από την φυλακή των ματιών μου τα δάκρυά μου κοίταξα τη φιγούρα μπροστά μου. Ο Έρικ με κρατούσε στην αγκαλιά του και προσπαθούσε να με συνεφέρει.
- Ηρέμησε Κριστίν. Ηρέμησε.
Άκουγα τη φωνή του να σκάει στις πύλες των αφτιών μου αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν είχα τη δύναμη να σταματήσω να κλαίω. Δεν είχα το κουράγιο να δώσω εντολή στο σώμα μου να ηρεμήσει. Με έσφιξε στην αγκαλιά του και με κούναγε αργά αργά πάνω του. Το κεφάλι μου βρισκόταν στο στήθος του. Στο αφτί μου ερχόταν μια σταθερή μελωδία. Αμέσως άρχισα να ηρεμώ. Οι χτύποι της καρδιάς του με έκαναν να βρω τη δύναμη να ηρεμήσω. Βρήκα τον έλεγχό μου και σήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω. Ένα βλέμμα ανήσυχο και ένα χαμόγελο νευρικό αντίκρισα. Πότε δεν είχα έρθει τόσο κοντά μαζί του. Στάθηκα να τον κοιτάω και για μια στιγμή κατάλαβα ότι με είχε βοηθήσει.
- Είσαι εντάξει;
Κοίταξα τα μάτια του και μέσα είδα συμπάθεια. Τότε κατάλαβα ότι είχα κάνει τόσο λάθος για εκείνον. Ήταν καλός, απλά δεν άφηνε κανέναν να τον πλησιάσει.
- Σε...σε ευχαριστώ πολύ Έρικ.
- Πάω να σου φέρω ένα ζεστό τσάι. Θα είσαι εντάξει εδώ;
Του έγνεψα και τον είδα που απομακρυνόταν. Πόσο πολύ με είχε βοηθήσει; Αν δεν ήταν εκείνος τώρα θα βρισκόμουν λιπόθυμη στο πάτωμα. Τύλιξα την κουβέρτα γύρω μου και ανακάθισα στον καναπέ. Κοίταξα το κινητό μου και η ώρα ήταν έξι παρά δέκα. Είχε ξημερώσει για τα καλά. Ένα θολό φως έμπαινε από τα παράθυρα και γέμιζε το σπίτι με ελπίδα. Κατά πόσο όμως θα ήταν καλή η ελπίδα; Μήπως θα ήταν θολή όπως και το φως; Έκλεισα τα μάτια μου και τότε κατάλαβα ότι ο Έρικ είχε έρθει ήδη δίπλα μου. Δεν είχα το κουράγιο να τα ανοίξω όμως. Έβαλε τα πόδια μου πάνω στον καναπέ και τότε αφέθηκα σε έναν βαθύ ύπνο.
***
ΣΤΕΦΑΝ
Είχαν περάσει τόσες ώρες και αυτό που έβλεπα μπροστά μου δεν το περίμενα. Η οργή του Τάιλερ για εμένα έκανε την κούραση του να μηδενίζεται. Η επιμονή του να με σκοτώσει μεγάλωνε λεπτό προς λεπτό. Πίσω του οι δύο μάγοι είχαν κουραστεί. Τους προστάτευε όμως. Δεν τους άφηνε να τον βοηθήσουν όσο αδύναμος και αν ήταν. Δεν ήθελα να του κάνω κακό. Υπό άλλες συνθήκες από το πρώτο κιόλας λεπτό θα είχε πεθάνει. Αλλά όχι. Είχα αντοχή και τον άφηνα να συνεχίζει. Με κοίταξε με βλέμμα σκοτεινό και εγώ γέλασα ειρωνικά.
- Πόσο ακόμα θα προσπαθείς; Βλέπεις ότι δεν θέλω να σου κάνω κακό. Άκουσε με για λίγο.
Ένα σίδερο πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου και είδα τους δύο από πίσω του να τον πλησιάζουν. Ο ένας από αυτούς, ήταν ψηλός και μελαψός. Τον είχα ξαναδεί.
- Τάιλερ σταμάτα. Ίσως πρέπει να τον ακούσουμε.
Ο άλλος, ο ξανθός με τα γαλάζια μάτια έγνεψε σε εκείνον και τότε ο Τάιλερ σηκώθηκε από το έδαφος που τον είχα μόλις ρίξει. Πριν μιλήσει, έριξα μια ματιά έξω από το στενό. Είδα την Κίρα με άλλους τρεις πίσω της. Αυτό δεν ήταν καλό.
- Πρέπει να φύγουμε. Μας κατάλαβαν.
Δευτερόλεπτα πριν έρθουν στο στενό, ο Τάιλερ είχε σηκωθεί και είχαμε φύγει μακριά. Με οδήγησαν σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο του Μέιν. Τον ακολούθησα και φτάσαμε σε ένα δωμάτιο. Μέσα σε δέκα δεύτερα είχαμε φτάσει. Άφησα τον ξανθό τύπο από τα χέρια μου και ο Τάιλερ έκανε το ίδιο στον Λούκας. Έτσι είχα ακούσει ότι ονομαζόταν. Πλησίασα το παράθυρο και κοίταξα έξω. Ευτυχώς δεν μας είχε ακολουθήσει κανένας. Όμως πλέον ο Νοσφέρους ήξερε. Ήξερε ότι τον είχα προδώσει. Γνώριζε για το θέατρο που έπαιζα. Είμαι σίγουρος ότι η Κίρα θα του έχει πει ήδη για τους νεκρούς Σαμ και Ντιν. Γύρισα προς τον Λούκας και του έκανα νόημα να φύγει. Έπρεπε να μιλήσω μαζί με τον Τάιλερ. Εκείνος μετά από ένα οργισμένο βλέμμα προς εμένα τους έγνεψε να φύγουν. Ο Λούκας θα βρισκόταν έξω από την πόρτα. Φυσικά δεν μου είχαν εμπιστοσύνη. Αμέσως γέλασα σε αυτή τη λέξη. Είχαν κάθε δικαίωμα να μην μου έχουν. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται και εγώ φάνηκε ότι τους την είχα εξαφανίσει. Στάθηκα απέναντι του και τον κοίταξα στα μάτια. Το ίδιο βλέμμα με τότε. Τα ίδια συναισθήματα. Οργή, πόνος, εγκατάλειψη, προδοσία. Αυτά τα συναισθήματα στο βλέμμα του μου θύμιζαν τι είχα κάνει. Δεν είχα καιρό όμως να σκέφτομαι όλα αυτά. Έπρεπε να βρούμε τι θα κάνουμε. Είχα καταφέρει και τον είχα φέρει ως εδώ. Το επόμενο βήμα ήταν να σκοτώσουμε το Νοσφέρους. Ήξερα ότι θα συνεργαζόταν μαζί μου. Εξάλλου ο στόχος είναι κοινός.
- Γιατί;
Τον άκουσα να ουρλιάζει μέσα από τα δόντια του. Έκανα ένα βήμα πίσω και στάθηκα με την πλάτη στον τοίχο. Τον κοίταξα με απορία.
- Τι γιατί;
Οργισμένος πλέον δεν ήθελε ούτε να με κοιτάξει.
- Γιατί έκανες όλα αυτά;
Αποφάσισα ότι πλέον είχε έρθει η στιγμή να ανοίξω τα χαρτιά μου προς εκείνον.
- Ξέρεις Τάιλερ η μεγαλύτερη αδυναμία που μπορεί να έχουμε είναι η ανθρωπιά. Χάνοντας την ψυχή μου έχασα και αυτή. Έτσι μπορώ να είμαι ότι είμαι. Βρικόλακας.
- Την πλήγωσες. Είχε χάσει ήδη τους γονείς της και το μόνο που κατάφερες ήταν να της προκαλέσεις μεγαλύτερο πόνο.
Με κοίταξε στα μάτια αυτή τη φορά.
- Τελικά νοιάζεσαι για εκείνη; Γιατί από όσο θυμάμαι εσύ ήσουν αυτός που ήθελε να της κάνει κακό.
Έκανε ένα βήμα μπροστά ακόμα οργισμένος.
- Ήμουν πιόνι. Ήμουν ένα γαμημένο πιόνι σε όλο αυτό που δημιούργησες εσύ Στέφαν. Από εσένα ξεκίνησαν όλα.
Είχα πει στον εαυτό μου ότι δεν θα γύριζα ξανά στο παρελθόν. Ότι έγινε, έγινε. Ήξερα όμως ότι έφταιγα εγώ που ο Τάιλερ είχε γίνει βρικόλακας. Αυτό το ήξερα. Δεν το είχα συγχωρέσει ακόμα στον εαυτό μου και ίσως για αυτό δεν ήθελα να γυρίζω πίσω σε αυτά.
- Αργά το κατάλαβες όμως. Έπρεπε να κάνω κάτι. Και αν αυτό το κάτι ήταν να χάσω την ψυχή μου για να τη σώσω, αυτό έπρεπε να γίνει. Νοιάζομαι για εκείνη όπως εσύ...
Πριν προλάβω να συνεχίσω με διέκοψε.
- Πλήγωσε την ξανά και θα πεθάνεις.
- Μα είμαι ήδη νεκρός αδερφέ.
Όταν τον αποκαλούσα έτσι, έβλεπα στο βλέμμα του ότι σιχαινόταν. Είχε δίκιο, όμως δεν μπορούσα να το αλλάξω αυτό.
- Γιατί με έφερες ως εδώ Στέφαν;
Αφού δεν είχε κάνει κίνηση να με σκοτώσει τόση ώρα ήξερα ότι είχα ελπίδες. Το ένιωθα.
- Έχουμε το πλεονέκτημα να σκοτώσουμε το Νοσφέρους. Τόσο καιρό δίπλα του έμαθα τα πάντα για εκείνον. Ο άσσος στο μανίκι του είναι η Μπίατριξ.
Είχε ξεκινήσει και έκανε βόλτες στο δωμάτιο ακούγοντας όλα αυτά που του έλεγα.
- Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θέλω τη βοήθειά σου σε αυτό;
- Μαζί μπορούμε να τον σκοτώσουμε.
Τον είδα να έρχεται απειλητικά προς το μέρος μου με τα χέρια σφιγμένα.
- Τι περίμενες Στέφαν; Θες απλά να ξεχάσω όσα με έκανες να περάσω;
Για μια στιγμή είδα στο βλέμμα του την απόγνωση. Πίσω από την οργή του και τη λύσσα του να με σκοτώσει, είδα το βλέμμα του αδερφού μου όπως τότε, που τον είχα προδώσει. Ένιωθα ότι του χρωστούσα εξηγήσεις.
- Σε άφησα. Όμως στην εικονική μου κόλαση πνιγόμασταν μαζί. Ένιωθα όπως εσύ, αλλά πλέον είχα κάνει την επιλογή μου. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω από τις τύψεις και από όλο αυτό που είχα προκαλέσει ήταν σου γυρίσω την πλάτη. Ήξερα ότι πλέον είχες αλλάξει. Δεν μπορούσα να το πάρω πίσω Τάιλερ. Όλες οι παραισθήσεις μου έκτοτε ήταν να γίνει αυτό.
- Φυσικά...
Για μια στιγμή τον ένιωσα ότι ήθελε να ακούσει ότι είχα να πω. Του το χρωστούσα τόσες αιωνιότητες άλλωστε. Πριν συνεχίσω με σταμάτησε.
- Ο μόνος τρόπος για να είσαι ήρωας και να έχεις ευτυχισμένο τέλος, ήταν να με αφήσεις πίσω σου. Όμως ποτέ δεν πήρες την ευθύνη για όσα προκάλεσες.
Τον κοίταξα στα μάτια και έκανα ένα βήμα μπροστά.
- Έχεις δίκιο. Ο πραγματικός μου εαυτός είναι σκοτεινός.
- Δεν θέλω να ακούσω τις δικαιολογίες σου. Δεν με νοιάζει το παρελθόν. Με νοιάζει που πλήγωσες εκείνη.
- Για εμένα εκείνη είναι το φως. Όταν έχασα την ψυχή μου για εκείνη, το φως της με κρατούσε ασφαλή από την μαυρίλα και το σκοτάδι μέσα μου. Μπορείς να με αποκαλέσεις εγωιστή, απερίσκεπτο, ίσως και εκμεταλλευτή αλλά Τάιλερ, θέλω να επανορθώσω. Δεν θα σε εγκαταλείψω όπως σε εγκατέλειψα τότε. Είσαι ο αδερφός μου. Κόλλησες μαζί μου πλέον...
***
ΤΑΙΛΕΡ
Το μυαλό μου ήταν τυλιγμένο από ένα σύννεφο θολούρας. Κάθε κύτταρο μου ήταν οργισμένο και είχε βγάλει τους μικροσκοπικούς κυνόδοντες τους έξω απειλώντας το άτομο όπου είχα μπροστά μου. Δεν πίστευα στα αφτιά μου. Ο Στέφαν ζητούσε συγχώρεση για όσα είχε κάνει στο παρελθόν όταν ο ίδιος προκάλεσε την αλλαγή μου σε βρικόλακα. Ακούγοντάς τον γελούσα, νευρίαζα, έχανα την υπομονή μου, έβρισκα τη δύναμη να τον ακούω. Ένιωθα μπερδεμένος. Δεν περίμενα ποτέ ότι μετά από τόσες δεκαετίες, μετά από τόσες αιωνιότητες, ότι θα ερχόταν ξαφνικά και θα μου απολογούνταν για όσα έκανε. Τον κοίταζα δίχως να μιλάω. Όταν αναφέρθηκε στην Κριστίν όμως θόλωσα. Ήθελα να τον πονέσω τώρα που ήταν ευάλωτος όπως είχε κάνει και εκείνος με εμένα. Ήθελα να μάθει τη σχέση μου με εκείνη. Γέλασα ειρωνικά και παρέλειψα όλα όσα μου είπε.
- Για πες μου Στέφαν, πως ήταν η κόλαση; Πως ήταν το να χάνεις τη ψυχή σου για κάποια που είναι ερωτευμένη με κάποιον άλλον;
Το βλέμμα του γέμισε απορία αλλά δεν έπεσε στην παγίδα μου.
- Πάντα έκανες ανιαρές συζητήσεις.
Τον πλησίασα απειλητικά.
- Τότε να πούμε κάτι πιο εποικοδομητικό.
Στάθηκε στο ένα του πόδι και το βλέμμα του κοίταξε προς τα αριστερά του γελώντας ειρωνικά.
- Με απειλές θες να γίνει καλύτερη αυτή η κατάσταση;
- Εξαρτάτε γιατί βρίσκομαι εδώ. Λες ότι θες να σκοτώσουμε μαζί το Νοσφέρους. Γιατί τώρα; Τι έκανες τόσο καιρό;
Με πλησίασε και στάθηκε εκατοστά απέναντι μου. Το βλέμμα του έκρυβε πολλά.
- Θα με πίστευες αν σου έλεγα πως έχω αλλάξει;
Τον κοίταξα με έκπληξη και ειρωνεία.
- Άλλαξες;
- Ναι. Και όχι. Όλον αυτόν τον καιρό που ήμουν παγιδευμένος στο κενό της ψυχής μου, με τη θέλησή μου βέβαια, μπορούσα να συλλογιστώ το τι γίναμε μέσα σε δύο αιώνες. Ακόμα αηδιάζω με ότι έκανα. Με την προδοσία που έφερα σε εσένα και την οικογένειά μας. Αλλά τέλειωσα με το να προσπαθώ να εξιλεωθώ για παλιές αμαρτίες.
Η ειρωνεία είχε φύγει από το πρόσωπό μου αλλά η έκπληξη παρέμενε. Ίσως όλα όσα έλεγε ήταν αλήθεια. Είχε όντως μετανιώσει. Αλλά πλέον ήταν αργά για μετάνοιες.
- Είναι περίεργο να ακούω όλα αυτά από εσένα μετά από τόσο καιρό.
- Ξέρω ότι είχαμε διαφορές. Ακόμα βλέπω ότι υπάρχουν.
Προχώρησα από πίσω του και πλησίασα το αφτί του.
- Διαφορές; Πολύ γραφικός τρόπος να τα περιγράφεις όλα. Ξέρεις κάτι Στέφαν; Δεν θα υπάρξει συμφιλίωση μεταξύ εμένα και εσένα. Προτιμώ να πεθάνω παρά να γίνω μέλος αυτής της αισχρής σχέσης μαζί σου.
Τον άφησα πίσω μου και πήγα προς την πόρτα.
- Ας είναι έτσι. Όμως κόλλησες μαζί μου. Έχουμε έναν κοινό εχθρό. Σε αυτό θα είμαστε μαζί.
Γύρισα την πλάτη μου και βγήκα έξω από το δωμάτιο. Ο Λούκας και ο Μάλκομ είχαν ακούσει όλη τη συζήτηση. Δεν μίλησε όμως κανείς τους. Πήγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για να πιούμε καφέ. Ο Μάλκομ νωρίτερα είχε αδειάσει σε ένα ποτήρι λίγο από το αίμα του και έτσι βοήθησα την δίψα μου.
- Χωρίς να θέλω να ανακατευτώ σε όλο αυτό που έγινε, πιστεύω πως αν έχουμε τον Στέφαν μαζί μας θα καταφέρουμε να σκοτώσουμε το Νοσφέρους.
Έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα στον Λούκας αλλά εκείνος δεν πτοήθηκε. Ήπια όλο το αίμα από το ποτήρι και σκέφτηκα τα λόγια του Λούκας και του Στέφαν. Έπρεπε για μία φορά να τα άφηνα όλα πίσω. Είχε δίκιο. Ο στόχος μας ήταν κοινός. Έπρεπε να σκοτώσουμε το Νοσφέρους. Και αυτό θα γινόταν σήμερα.