Flashback
"Hanggang kailan ka magmumukmok dyan? Tara na, Naya uwian na oh." Sabi ni Sandy sabay katok sa table na kinadudukdukan ko.
Nilingon ko sya. "Sige, mauna ka na. Mamaya na ako uuwi."
Hinatak nya ang isang upuan at umupo sa harapan ko. "Alam kong nahihirapan ka, Naya. Nakakainis rin naman kasi yang nanay ni Calix. Diba kung totoong mahal nya ang anak nya she'll let him happy. Bat parehas nya kayong pinapahirapan."
Naiyak ako sa sinabi ni Sandy. Napadukdok nalang ako sa desk at nagpatuloy sa pag-iyak. This is the only thing I can do. Ang umiyak. After leaving Calix, that's all I did.
Naramdaman ko ang pagtapik nya sa balikat ko. "Okay lang yan, Naya. Hindi mo kasalanan, wala kang kasalanan. Umuwi na tayo para makapahinga ka. Nakakapagod ding umiyak no."
Tumango ako at napagpasyahang umuwi na. Halos magkapitbahay lang din naman kami ni Sandy, ilang blocks lang ang pagitan ng mga bahay namin. Naglakad kami papauwi, I can tell how bad Sandy wanted me to feel nice, kung ano anong mga kinikwento nya sa akin. Hanggang sa marating nya ang bahay nya kaya naman mag-isa nalang akong nag lakad.
Hindi pa man ako nakakalapit sa bahay ay napahinto ako nang may mapansin ako na silhouette ng isang lalake sa harap ng bahay namin. Tindig palang nya, kilalang kilala ko na.
Si Calix.
Huminga ako ng malalim at napailing. He shouldn't be here.
Napansin nya ata ako kaya naman lumapit sya sa akin. I did my best to pretend that I did not notice him. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad.
Ayoko syang tignan so I didn't even took a glance on him. Kasi alam kong mahahalata nya ang tingin ko. Pasalamat nalang rin ako dahil madilim na at siguradong hindi nya mapapansin ang namumugtong mga mata ko.
Nagpatuloy lang ako sa paglalakad ng hawakan nya ang braso ko. "Naya. Mag usap tayo."
Boses palang nya gusto nang tumulo ng mga luha ko. Hawak nya palang sa akin, nanghihina na ako. Ilang araw palang ang lumipas matapos ng ginawa ko, namiss ko na sya ng sobra. Sobrang sobra.
Napahinto ako pero hindi ko parin sya nililingon. "We're done, Calix."
Hinigpitan nya ang pagkakahawak sa akin at ihinarap ako sa kanya. "Please, Naya. I can't just accept all the things you told me. Why all of a sudden? I just want to know the reason." Mahina nyang sabi.
Alam kong ang sama sama ko na sa paningin nya, pero para sa kanya naman to eh. Para hindi sila magkasira ng mom nya. He may hate me all he want pero ginawa ko lang to para sa kanya. Para na rin matahimik ang lahat.
Hinarap ko sya at inilingan, tignan sya diretso sa mga mata.
Lumapit sya sa akin, na sobrang lapit. Niyakap nya ako, hinayaan ko lang.
"Please, Naya. I know you still love me. I know you do." Bulong nya. Parang pinipiga ang puso ko. "Please tell me that you still love me." He begged.
"Sorry..." the only word that came out of my mouth.
I composed myself at humiwalay sa yakap nya. "Hindi na kita mah----" hindi ko na natapos pa ang mga salitang sasabihin ko halikan nya ko.
Calix softly brushed his lips against mine. Everythings delicate. Calix kissed me as if everything's fine.
Huminto sya at hinawakan ang pisngi ko. "Please don't do this, Naya. Huwag mo kong iwan, kung hindi mo na ako mahal, give me a chance gagawin ko ang lahat mahalin mo lang ako ulit."
"Pakawalan mo na ako. Let's just... just end this, please." Bulong ko.
Mahina ang loob ko.
Hindi kayang lumaban. Hindi ko kaya, Calix. Kahit mahal kita. Mas kakayanin ko pang pakawalan ka.
Napayuko sya. Napahinga ng malalim at napatulo ang luha. Gusto kong punasan yon, pero hindi ko pwedeng gawin.
"I'm sorry, Calix." Tinanggal ko ang pagkakahawak nya sa pisngi ko at umatras papalayo sa kanya.
Huling beses na kaya kong tignan sya ng ganito. Huling beses na pangako ko sa sarili kong hindi na ako masasaktan ulit pagkatapos nito. Hindi ko na rin sya sasaktan matapos to.
"I'm sorry, Calix."
I know this is the last. I took my last gaze at him before leaving him there and hurriedly enter our house.
Sorry, Calix. Sorry, love.
Ayoko nito, pero ito na yung pinili ko. This is my choice, to let you go.
End of flashback
I'm pretty sure, ang super wasted kong tignan. After crying for two consecutive nights, isang malaking eyebags ang inabot ko. Pangit na nga ako lalo pa akong naging pangit.
Linggo ngayon, at walang klase kaya naisipan ko munang magpahangin. I decided to have some fresh air at the park. Okay rin siguro na walang cellphone ako nang hindi ako makulit ni Baste man o ni Sandy. I could just sit here all day staring into nothing.
Halos ilang araw na mula nang huli kong makita si Calix. I think it's for the better. I couldn't just imagine how our interaction would be. Hindi ko pa sya kayang harapin.
Tahimik ang paligid. Walang gaanong tao sa park na pinagtatakhan ko naman lalo na't sunday ngayon. Pinagkibit balikat ko nalang.
"Hija, Naya." Napaigtad ako ng marinig kong may tumawag sa pangalan ko. Agad akong napatayo nang makita ko kung sino ito. "Lola kayo po pala." I smiled.
Lumapit sya sakin at inanyayahan ako na muling umupo sa bench. "Dito lang pala kita ulit makikita. Kamusta ka na, hija? Mukhang ang lungkot mo. Ayos ka lang ba?"
Napaiwas ako ng tingin kay lola. I was hesitant to answer her. Lola kung alam mo lang kung sino ang rason kung bat ako nag kakaganito. Ang gwapong apo nyo lang naman pong si Calix.
"Ayos lang naman po ako." I heaved a weak smile. "Medyo may konting problema lang, pero keri naman po." I looked at her face and was stopped.
I noticed something different. Sobrang putla ng mukha ng lola ni Calix. I felt something wrong, di ko rin maiwasang mapansin ang maliit na butil ng mga pawis sa noo nya.
"Ayos lang po ba kayo?" I asked.
Hindi agad nakasagot si lola. Marahan nyang pinahiran ang mga pawis nya.
"Okay lang po ba kayo?" I tried to hold her hand. Sobrang lamig ng mga kamay nya. "Ano pong nararamdaman nyo lola, ayos lang po ba kayo?" I asked once again.
Ilang sandali pa ay bigla syang nawalan ng malay at nagcollapse sa tabi ko. Agad ko naman syang nasalo.
Mariin kong kagat ang labi ko. Malakas ang kabog ng dibdib ko habang binubuksan ang cellphone ng lola ni Calix. I hurriedly opened the phonebook, looking for Calix's name.
Ilang sandali pa ay agad ko namang nahanap ang pangalan nya. Nanginginig ang kamay kong dinial iyon.
Huminga ako ng malalim at pinahidan ang luha ko. "Please, Calix. Please answer the phone." I whispered. Hindi ko mapigilang magpanick. One thing about me, hindi ako magaling mag contain ng sarili.
In situations like this, I really tend to be so much anxious.
[Hello.]
"C-calix." Tila nabuhayan ang loob ko nang marinig ko ang boses nya. I badly need to. "Calix, this is Naya."
[Naya?] His hoarse voice lingered again in my ear.
Pinahidan ko ang luha ko. "I'm at the hospital, please come here Calix." Huminga ako ng malalim. "I'm with lola. Something happened earlier. Please, come here."
"Okay, calm down Naya. I'll be there. Wait for me, okay? Hush now."
Napayuko ako. I felt a lot of weight lifted from me. The thought of him here at my side has delighted me.
Tahimik akong naghintay sa labas ng emergency room na pinagdalhan ni kay lola. Lumipas ang ilang minuto wala parin si Calix.
Ilang sandali pa ay narinig ko ang pagtawag sa pangalan ko. Madali akong tumayo at lumapit sa kanya. Agad kong niyakap si Calix. I buried my face on his chest as I cried there.
Naramdaman ko ang mahigpit nyang pagyakap sa akin. I gently lifted my head as I looked at his face. "Salamat nandito ka na." I cried.
We were able to speak with the doctor na nag-attend kanina sa lola ni Calix. We were told that it was a minor heart attack. Usually it would not cause any worry but considering the age of lola, nabahala na rin ang doctor.
It was suggested na iconfine muna ang lola ni Calix for the mean time to help her recover and to also monitor her condition.
Kaming dalawa lang ni lola ang nandito sa loob ng hospital room nya. Lola's asleep, nakaupo naman ako sa sofa hindi kaluyan sa hospital bed nya. Calix is outside speaking with his aunt on the phone.
Nakaramdam ako ng pagod. Hindi ko alam, buong araw ba kong umiiyak? These passing days has been so rough on me. Sana naman bukas ayos na ko. I hope I don't have to cry tomorrow.
Sandali kong sinandal ang ulo ko sa head rest ng sofa. I feel sleepy. Tinignan ko ang orasan, hindi pa naman ganon kalate. Maybe if I just take a nap for 10 mins madadagdagan ang energy ko. Just 10 minutes.
Oo, pwede na yan.
"10minute-sleep, Naya." Bulong ko sa sarili ko.
Napamulat ako ng mga mata. Napatingin ako sa jacket na nakapatong sa balikat ko. It's Calix's. Kinusot ko ang mga mata ko atsaka umupo. Napalingon ako sa hospital bed ni lola, gising na si lola at nasa tabi nya si Calix.
Nakangiti si lolang nakatingin sa akin.
"Gising ka na pala, hija."
Inayos ko ang magugulo kong buhok at ngumiti din. "Pasensya na po kayo. Di ko na po napigil ang antok." Nahihiya kong sabi. Nilingon ko ang orasan, agad akong napahinto. It's already 7pm.
What?! Nakatulog ako ng dalawang oras?
"Naku, napahaba po pala ang tulog ko." Agad akong tumayo at kinuha ang bag na dala ko. Calix was sitting beside lola, lumapit ako sa kanya upang iabot ang jacket nya. "Thank you." I said.
Nilingon ko si lola. "Kailangan ko na pong umuwi. Anong oras na po pala."
Tumawa si lola at pagod na initinaas ang kamay para yakapin ako, maingat ko syang nilapitan at niyakap. "Salamat, hija. Buti nalang at nandon ka kanina sa parke. Baka napano na ako kung wala ka doon."
"Naku, wala po yon, la. Masaya po ako na ayos na kayo." Lumayo ako at hinawakan ni lola ang kamay ko. "Hahatid ka na ni Axel, Naya apo."
Agad akong napailing. "Ay hindi na po kailangan. Magtataxi naman po ako." Nilingon ko si Axel na syang nakatingin lang sa akin.
Kumunot ang noo ni lola at umiling. "Hindi, hija. Delikado, hahatid ka na ni Axel, pumayag ka nalang para sa akin."
Hindi ako nakasagot ng kunin nya ang kamay ni Calix at pinaghawak ang mga kamay namin. "Apo, Axel, ihatid mo si Naya. Wag mo bibitawan ang kamay nyan, magtatampo ako."
Napanganga ako sa sinabi ni lola. Hindi ko na rin nakuha pang tumanggi.
"Bagay talaga kayong dalawa. Kailan ba kayo magkakatuluyan?" Mahinang pagbibiro ni lola. Ramdam ko naman agad ang pag init ng mukha ko.
"Lola." May halong pa-warn ang tono ni Calix kaya naman tinawanan sya nito.
Lumabas kaming dalawa ni Calix ng kwarto habang magkahawak ang kamay. Hindi ko magawang makapagsalita, ganon din sya.
Ilang sandali pa ay binasag niya ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. I heard him cleared his throat. "By the way, thank you for helping my lola."
Nilingon ko sya pero sa pasilyo ng hospital lang sya nakatingin.
I smiled. "You're welco---"
"--- what the hell?!"
Napaigtad ako at napatigil nang marinig ko ang malakas na sigaw ng isang babaeng papalapit sa amin. Hindi ko natapos ang sasabihin ko nang bigla itong sumulpot.
Agad kong tinanggal ang pagkakahawak ni Calix sa kamay ko at umatras.
A very familiar face. Kilala ko sya. It may be two years since I last saw her but I'm sure, nothing almost changed about how she looks.
Matangkad at magandang Leila. It was Leila.
"What the hell, Axel?!" Sigaw nya, galit na galit syang nilingon ako at ibinalik ang tingin kay Calix. "Why are you with her?!"
"Stop it, Leila." Mababang tonong boses ni Calix na para bang iniilo ang sarili mula sa galit.
"What?! You expect me to stop?!" Nilingon nya ako at lumapit sa akin. "Sya nanaman, Axel!"
Dinuro nya ako. Kita ko ang galit at inis ni Leila sa akin. "Sya nanaman." Madiing sabi ni Leila, napaatras ako ng bigla nya akong itulak.
Hinawakan sya ni Calix sa braso para pigilin.
"Sya nanaman!" She blasted. Kahit na hawak sya ni Calix ay nagawa nya paring hablutin ang buhok ko. "Malandi ka parin!" Sigaw nya.
Napahinto sya nang hatakin sya ng malakas ni Calix papalayo sa akin. "Stop it, Leila! You better stop!"
Hinarap sya ni Leila. "You, Axel. Why the hell can't you get over her? Bakit sya parin? This coward bitch! Bakit sya? She left you before, nakakalimutan mo ba? I never did that to you!"
Muli akong hinarap ni Leila at paulit ulit akong dinuro. "Ano bang meron ka?! Anong klaseng gayuma ang ginamit mo?! Bakit hangang ngayon?!"
Tinulak nya ako ng malakas at sinampal. Ramdam ng buong mukha ko ang pagnginginig dahil sa lakas ng ginawa niya. Ramdam ko ang sunod sunod na luhang bumagsak mula sa mga mata ko.
Nakita kong hinatak sya ni Calix na nagbigay sa akin ng pagkakataon para makalayo sa kanila.
Tumakbo ako.
Hindi ko man alam kung saan ako mapadpad basta ang alam ko, gusto kong malayo sa kanila.
I just don't want to see them.