PAGE-25-
Pagkatapos niyang gugulin ulit ang maghapon sa art shop niya.pag sapit nang alas nuebe nang gabi ay umalis siya doon para pumunta sa lumang building.malayo palang siya sa kulungan ni Harley ay naririnig na niya ang malakas na pag-sigaw nito na tila pinahihirapan.
"wala kaparin dala.ang akala moba makakatakas ka dito hah?sa oras na tangkain mo pang tumakas dito hindi lang iyan ang mapapala mo."narinig niyang sigaw nang isang lalaki na nagpapahirap dito
napapakuyom siya nang kamao sa paghihirap na naririnig nito.kagat labing nagmadali siyang maglakad para makapunta agad dito nang may biglang pumigil sa braso niya.
"this is not the right time Odin,hayaan mo na ako sa bagay na iyan."napatingin naman siya kay Near na siyang pumipigil sa kanya
"hindi ko.."bigla nito siyang inikot para hindi na siya pumunta pa doon,bigla naman siyang napapitlag nang muli niyang marinig ang boses ni Harley,this time ramdam na ramdam niya talaga ang pag-hihirap nito
"tatakpan ko ang tenga mo at aalalayan kita hanggang sa makalabas ka dito,trust me Odin ako nang bahala dito.umuwi kana lang,mahirap na matunugan nila tayo sa gagawin natin."kahit ayaw nang puso niya.minabuti nalang niyang sumunod kay Near
lumabas sila nang lumang building at nagtuloy naman siya sa isang bar.nag-inom lang siya nang nag-inom doon.nagtagal siya nang nagtagal doon at nagpakalunod sa alak.nag order pa nga siya nang isang boteng alak bago tuluyang lumabas nang bar
Pagewang-gewang na mabagal siyang naglalakad palabas nang bar na pinasukan niya.hindi niya alintana yung mga taong nakakabangga niya or nababangga niya.tulala lang siyang naglalakad palabas niyon.tulalang naglalakad nang walang patutunguhan.
gabing-gabi na at halos wala narin taong makikita sa kalsada kundi mangilan-ngilang sasakyan nalang din.hawak-hawak niya ang isang bote nang alak sa kanang kamay niya habang wala sa sariling naglalakad sa gilid nang kalsada
ilang beses narin siyang nadapa at pinilit ulit makatayo nang may pag-gewang,sa bawat hakbang na ginagawa niya pakiramdam niya nahahati ang puso niya sa sakit.sa bawat hakbang na ginagawa niya nakikita niya sa isip niya ang mukha ni harley
ang lalaking minahal niya,ang lalaking naghirap dahil sa kanya,ang lalaking nasira ang buhay dahil sa kanya.ang lalaking kahit kailan hindi nababagay sa isang walang kwentang nilalang na katulad niya.
ang lalaking buong pusong tinanggap at minahal siya,pero anong ginawa niya?naiiyak na tumawa siya nang pagak habang patuloy sa paglakad.hindi niya alam kung saan siya pupunta,pakiramdam niya ang isang katulad niyang tao ay wala nang puwang pa sa mundong mabuhay
umiikot yung paningin niya,sari-saring sakit na yung nararamdaman niya.tumabi siya sa malaking punong nadaanan niya at mula doon ay umupo siya at sumandal.pagod na pagod na siya,parang sasabog na ang utak at puso niya sa kakaisip
pagod na pagod na ang isip niya kung sino ang sisisihin sa lahat nang nangyayaring ito sa buhay niya.ang DYOS ba,ang mga magulang niya,ang Ama niya kaya oh ang mismong sarili niya dahil sa kataksilan na ginawa niya.
ang sakit-sakit na gusto mong yakapin ang taong mahal mo at sanggain yung mga paghihirap na ginagawa nila dito.ang sakit-sakit na makitang umiiyak ito habang sinasambit ang pangalan niya at tinanong kung bakit..kung bakit ko iyon nagawa sa kanya?.
ang sakit-sakit!sobrang sakit na marinig sa bibig niya na sa kabila nang lahat nakukuha niya parin akong mahalin.kahit alam niyang dapat hindi na ako ang minahal niya.dahil sakin nasira ang buong pagkatao niya.
"naiintindihan kona,salamat sa paalala na hindi kita kailangan mahalin,sa araw na makalaya ako dito at makatakas titiyakin ko sa pagbabalik ko sa buhay mo,hindi na ako ang dating nagmamahal saiyo kundi ako na ang lalaking sisira nang buhay mo."
lumakas ang paghikbi niya nang maalala ang huling salitang binitiwan nito sa kanya.wala na ang pagmamahal nito sa kanya dahil ngayon puno nang galit ang puso nito.isang kamay naman ang naramdaman niya sa balikat niya na kinatunghay niya
"masaya kana ba hah?masaya kana ba sa ginawa mo sa buhay ko?"nanggigil na tanong niya sa babaeng kaharap niya ngayon
"umuwi na tayo,"tinangka nitong alalayan siya pero pinigsi niya ang braso niya dito
"masaya kana ba?masaya kana ba ha MAMA?!"una-unahang naglandas ang luha sa mga mata niya habang nanginginig ang mga kalamnan niya sa galit niya dito
"umuwi na tayo anak,lasing kana."pinili parin nitong magpakahinahon sakabila nang pag-sigaw niya dito
"anak?tinatawag mo akong anak pagkatapos mong naging walang kwentang ina sakin!"
"odin,hindi mo ako naiintindihan mabuti pang umuwi na tayo,masyadong delikado dito."tumawa siya yung malakas na pang-asar para dito
"huwag kang mag salita na parang concerned na concerned ka sakin dahil wala ka namang kwentang ina."this time tumingin ito sa kanya nang diretsyo at naiiyak na tinitigan siya
"umuwi na tayo anak,sige na!"pagod na pagod nitong sabi
"umuwi kang mag-isa!hindi ko kayang makasama ka,sinira mo yung buhay ko MA!anak mo ako pero bakit kailangan mokong bulagin sa mga kasinungalin niyo!bakit kailangan kong maging bulag sa katotohanan samantalang nakakakita na ako,.ang sakit-sakit MA!all of people na pwedeng manloko sakin bakit ikaw pa?.bakit ikaw pa.."pinilit nitong hawakan siya pero tinabig niya ito
"odin,anak.."
"bakit ganun?nagkaroon nga ako nang mga mata pero bakit sa ganung paraan?.bakit kailangan pati ako gamitin niyo?."
"anak.."muli siya nitong tinangkang hawakan pero muli niya iyon tinabig
"huwag mo akong hawakan!huwag na huwag mo akong hahawakan,hindi ko kayang mahawakan nang isang katulad mong ginamit ang katawan para lang magkapera..diring-diri ako saiyo Ma..sobrang diring-diri ako!nag-sisisi akong ikaw ang naging Ina ko!"isang malakas na sampal naman ang natanggap niya mula dito habang sumisigaw itong umiiyak sakanya
"sa ating dalawa ako dapat ang mag salita nang pag-sisisi,sa ating dalawa ako dapat ang nagsasalita na sinilang pa kita sa mundong ito."
"then,bakit kailangan mo pa akong buhayin kung nag-sisisi ka pala?."taas noong tanong niya dito habang dumadaloy parin ang luha
"siguro nga naging walang kwentang Ina ako saiyo,siguro nga naging napaka dumi ko sa harap nang maraming tao pero kahit kailan ba tinanong mo ako kung bakit naging ganun ako?kahit kailan ba bilang isang anak ko tinanong mo ba ako kung masaya ba ako?malungkot kaya?oh galit kaya?..nakikita mo nga akong masaya pero hindi mo nakikita yung loob ko.yung buong loob ko na durog na durog na sa pang-aapak sakin nang ibang tao."nawalan siya nang imik sa sinabi nito
umiiyak itong napaupo sa harapan niya,nagulat siya sa ginawa nito.yung totoo kahit kailan nga hindi niya ito tinanong kung masaya ba talaga ito oh hindi sa ginagawa sa buhay.dahil inakala niyang masaya talaga ito sa mga pinapakita nitong masayahing mukha
"pero bakit kailangan mo itong gawin?bakit?"
"bilang isang Ina na naging walang kwenta sa lahat nang tao sa mundo,mas pinili kong magkaroon nang kwenta saiyo dahil anak kita.mas pinili kong husgahan nila ako huwag lang kitang makitang naghihirap,masakit sakin na inaapi-api ka nila dahil bulag ka,wala akong nagawa noon kundi pumayag sakanila sa takot kong saktan kadin nila.bilang Ina mo na ginawa lang ang pagiging Ina sa anak niya patawarin mo ako sa lahat nang kamalian ko."napataas ang mukha niya at napahawak sa bibig para mapigilan ang sobrang hikbi
"sa ginawa mobang iyon nagkaroon ka nang kwenta?"
"hindi mo ako naiintindihan odin.."sigaw nito
"hindi talaga kita maiintindihan dahil pinalaki mo akong bulag parin sa mundong ito,pinaniwala mo akong si Daddy talaga ang totoo kong Ama,pinaniwala mo akong galing ang mata ko sa isang batang babae na namatay dahil sa sakit sa puso,pinaniwala mo akong si kaden ang batang lalaki noon na tumutulong sakin,ngayon ano paba?ano pang katotohanan ang hindi kopa alam ngayon?"
"i'm sorry.."napamura siya nang malakas sa sinabi nito
"sorry?pagkatapos mong sirain ang buhay nang taong mahal ko sasabihin mo sorry.?hindi ka manlang ba nakokonsyensya na nagagawa mong ngumiti at tumawa samantalang may taong naghihirap at higit sa lahat pati ako na sarili mong anak tinraydor mo,"
"patawarin mo ako anak,nagawa ko lang naman iyon dahil..."
"dahil sa pera?dahil mukha kang pera kaya nakipag tulungan ka sa hayop na demonyong inakala kong tiyuhin pero siya palang totoo kong Ama..ang dami niyong niloko Ma,ang dami niyong sinaktan tao."
"hindi sa ganon,ginawa ko iyon dahil,.."
"tama na!tapusin na natin ang usapang ito,wala narin namang saysay dahil naghihirap na ngayon yung taong mahal ko,wala narin saysay pang humingi ka sakin nang ilang sorry dahil hindi na mababalikan nun yung nakaraan,."
"Odin anak!,,pakiusap.."niyakap nito yung hita niya habang nagmamakaawang patawarin siya
"please lang,kung ayaw mong ako ang tumapos nang buhay mo,huwag kanang magpakita sakin!hindi ko alam kung bakit mas pinili kitang mabuhay kaysa sa lalaking mahal ko,hindi ko alam kung bakit,samantalang wala ka namang kwentang mabuhay sa mundong ito."
"ODINNNNNN..."umiiyak nitong tawag sa pangalan niya
napahagulgol siya at nag-simula nang maglakad para iwanan ito.hindi na niya ito sinagot pa dahil pakiramdam niya sasabog na ang puso niya.napahinto narin naman siya nang muli itong mag-salita,
"patawarin mo ako anak,patawarin mo ako dahil naghihirap kayong dalawa nang taong mahal mo,pero pangako gagawin ko ang lahat para matapos na ito,gagawin ko ang lahat para maging isang mabuting ina ulit ako saiyo,sa lahat nang kasinungalingan,sa lahat nang sakit na naranasan mo na dinulot namin,pangako!lahat nang iyon,lahat nang iyon tatapusin kona nang walang pag-aalinlangan."
muli siyang naglakad kahit na pasuray-suray parin siya,iniwan niya ito nang umiiyak.gusto niyang umalis sa lugar na iyon,gusto niyang matahimik muna ang buhay niya,gusto niya munang tumakbo sa mundo na walang kasinungalingan
sa paglalakad naman niya isang lalaki ang nakasalubong niya,naiiyak naman niyang sinugod ko ito nang yakap nang makilala kung sino iyon.iyak siya nang iyak sa mga bisig nito at ito naman ay panay lang ang paghagod.
"maayos din ang lahat!"bulong nito sa kanya pagkatapos ay binuhat siya para ipasok sa kotse nito
hindi niya alam kung san siya nito dinala,basta malayo ang nilalakbay nila nang kotse.hindi naman ito umimik habang pandalas ang iyak niya.wala siyang tigil sa kakaiyak hanggang sa nakatulugan na niya iyon.
>>>>>>TO BE CONTINUED<<<<<<