Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφάλαιο 24

Ράνια:
<<Γεια σου Ράνια>>
<<Γεια σου Σαμ>>λέω απορρημένη. Ποτέ δεν έχουμε ξαναμιλήσει.
<<Τί κάνεις;>>
<<Καλά εσύ;>>
<<Οκέι καλά...η Ράσελ τι κάνει;>>
Να γιατί ήρθε...
<<Είναι πολύ καλύτερα από το Σάββατο. Έχει έρθει και σχολείο>>.
<<Σίγουρα;>>
<<Ναι>>.
Όλην αυτήν την ώρα κοιτάζω στο προαύλιο αφηρημένη. Δεν συνεχίζει την κουβέντα, αλλά καταλαβαίνω πως θέλει κάτι σημαντικότερο να μου πει. Φαίνεται ανήσυχος, κουνάει νευρικά το πόδι του και τεντώνει τα δάχτυλά του. Με μια κίνηση εντελώς ξαφνικά, γυρνάει και βρίσκεται πολύ κοντά στο πρόσωπό μου, σφίγγοντας το χέρι μου.
<<Ράνια η Ράσελ δεν είναι καλά>>.
<<Μπορεί να είχε πιει πολύ δεν είναι κάτι σοβαρό>>.
<<Άκουσε με...(ξεφυσάει) το βράδυ, όταν την άφησα κοντά στο σπίτι της, άκουσα κραυγές πόνου. Τρέχω πίσω στη Ράσελ, αλλά είχε εξαφανιστεί. Το μόνο που είδα ήταν τα ρούχα της σκισμένα>>.
<<Να ποιος ήταν ο μεθυσμένος τελικά>>λέω για πλάκα αλλά ανησυχώ. Οι ιστορίες συμπίπτουν χωρίς όμως να είναι αληθοφανή. " Οκέι με πιάσατε απροετοίμαστη βγείτε τώρα από τις κρυψώνες με την κάμερα τελείωσε το αστείο" σκέφτομαι. Συνεχίζω να πιστεύω πως ο Ντάνιελ σχετίζεται με όλα αυτά...μπορεί επειδή από μόνος του είναι ένα μυστήριο:/ Μάλλον το Σάββατο υπήρξε περίργο για όλους μας. "Και ήταν ένα τόσο ωραίο βράδυ με την πανσέληνο. Η πανσέληνος μας μάγεψε" σκέφτομαι.
<<Πες κάτι>>με σκουντάει ο Σαμ.
Τον κοιτάω στα μάτια. Γελάω.
<<Τι γελάς; Έχω κάτι;>>λέει ανήσυχος και τρίβει το πρόσωπό του με τις παλάμες του.
<<Τα μάτια σου δεν είναι κίτρινα>>αποκρίνομαι χαροπά.
<<Γιατί πότε ήταν;>>λέει και χαμογελάει.