Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφάλαιο 2

Ράνια:
<<Λοιπόν κύριε καινούργιε..το σχ>>.
<<Κύριε Ντάνιελ για εσάς δεσποινίς μου>> με διακόπτει ο νεαρός καθώς βαδίζουμε για το σχολείο.
<<Ωω τι τιμή! Ουρανία χάρηκα..>>λέω κοκκινίζοντας ελάχιστα.
<<Και εγώ>>.
<<Τέσπα το σχολείο είναι δέκα λεπτά δρόμος ελπίζω να μην βιάζεσαι>>.
<<Δεν θα έλεγα πως βιαζομαι και πολύ να πάω σχολείο>> λέει γελώντας χαζούλικα.
<<Αυτό να μου πεις...πως έτυχε και χτύπησες το δικό μας κουδούνι;>>
<<Ειδα τη κούνια και κατάλαβα πως θα ζούσε κάποιο παιδί να μου εξηγούσε πως να πάω στο σχολείο αντί να βαράω τα κουδούνια των γειτόνων πρωινιάτικα...φαίνεται είχα δίκιο>>.
<<Ψωνάκιιι!!>>τον πειραζω εγώ.
<<Άντε βρε γατούλα... Αλήθεια πόσο είσαι;>>
<<16 με 17 εσύ;>>
<<Me too>>απαντάει αυτός με αστεια προφορά.
<< Πώς το πετάς έτσι το αγγλικό>>λέω καθώς φτάνουμε στην είσοδο του σχολείου. "Πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα" αναλογίζομαι.<<Λοιπόν το γραφείο του λυκειάρχη είναι αριστερά δίπλα από το γραφείο των καθηγητών οκέι;>>
<<Οκέι τα λέμε Όρι>>μου λέει και μου σκάει το πιο χαριτωμένο χαμόγελο έβερ.

Ντάνιελ:
Αφού αποχαιρέτησα την Ουρανία ξεκινάω για το γραφείο του Λυκειάρχη. Το βρίσκω αμέσως και χτυπάω ελαφρά την πόρτα.
<<Περάστε>>ακούγεται μια αντρική φωνή μέσα από το δωμάτιο. Ανοίγω ίσα ίσα την πόρτα και μπαίνω. Το δωμάτιο εκ πρώτης όψεως δείχνει τακτοποιημένο με έναν αναπαυτικό καναπέ να πλαισιώνει τον χώρο και διάφορα πόστερ κατά του καπνίσματος κολλημένα διάσπαρτα στους μπεζ τοίχους.
<<Αα εσείς είστε κύριε Ροθ. Μην ντρέπεστε καθήστε έχουμε ώρα. Πρώτα απ'όλα θα ήθελα να σας εκφράσω την χαρά μου που ένα κοινό σχολείο σαν το λύκειο Μέντες θα έχει την τιμή να έχει ως μαθητή ένα τόσο φιλόδοξο και ταλαντούχο παιδί>>.
<<Σας ευχαριστώ κύριε Σμιθ>>.
<<Τίποτα νεαρέ μου. Φαντάζομαι θα έχετε κάποιες απορίες όσο αναφορά τις τάξεις κτλ γι αυτό σας ακούω. Ούτως ή άλλως ή γραφειοκρατία σας είναι έτοιμη>>.
<<Βασικά απλώς άμα μπορείτε να μου δώσετε το σημερινό πρόγραμμα και θα σας είμαι υπόχρεος>>.
<<Μα φυσικά ορίστε. Ό,τι απορία έχετε ελάτε να με ρωτήσετε ή απευθυνθήτε σε κάποιο καθηγητή>>.
<<Σας ευχαριστώ κύριε Σμιθ>>λέω για δεύτερη φορά από το άγχος για την ημέρα που με περιμένει και βγαίνω από το δωμάτιο.