Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφάλαιο 9.

Ντάνιελ:
<<Λοιπόν, σου είπα να γυρίσουμε μαζί για να δεις που μένω, ώστε να είμαι σίγουρη πως θα έρθεις το Σάββατο>>μου λέει και μου χαρίζει ένα χαμόγελο.
<<Η αλήθεια είναι πως είχα την απορία>>της λέω αν και προγραμμάτιζα να ρωτήσω τον Μίκυ να πάμε μαζί.
<<Ορίστε λοιπόν, μες στο μυαλό σου είμαι>>με φλερτάρει.
Τώρα μια σωστή απάντηση σε μια τόσο όμορφη και καλή κοπέλα θα ήταν "Πες το ψέματα" ή "Δεν ξέρεις ποσό" αλλά αρκούμαι να της χαμογελάσω.
<<Τέσπα... Κάνεις κάποιο άθλημα;>>ρωτάει αόριστα.
<<Είχα ξεκινήσει μπάσκετ, αλλά τώρα που μετακόμισα δεν σκέφτομαι να το συνεχίσω>>.
<<Γιατί να μην το συνεχίσεις; Ο αθλητισμός προσφέρει τόσα πολλά>>
<<Δεν με ελκύει τόσο υποθέτω..>>αναστενάζω και γνωρίζω πως δεν είναι η αλήθεια. Όταν μεταμορφώνεσαι δεν σκέφτεσαι τις υποχρεώσεις.
<<Θες να ξεκινήσεις μαζί μου στίβο; Κάνει υπέροχο σώμα>>με ρωτάει. Άμα κρίνω από το σώμα της ο στίβος όντως κάνει υπέροχο σωμα. Μόλις με ρώτησε διακρίνω στα μάτια της μια σπίθα ελπίδας. Μα γιατί την ενδιαφέρω τόσο;
<<Ναι, δεν έχω πρόβλημα θα σου απαντήσω αύριο οκέι;>> της απαντάω και τη βλέπω να κατσουφιάζει λίγο.<<Αύριο μετά το σχολείο θα μου δείξεις που βρίσκεται έτσι;>>της λέω για να μην τη βλέπω θλιμμένη. Μόλις το λέω μου χαρίζει ξανά το υπέροχο χαμόγελό της.
<<Αμέ. Να εδώ είναι το σπίτι μου>>αποκρίνεται δείχνοντας ένα διόροφο πέτρινο σπίτι με μια ανθισμένη περιποιημένη αυλή και ο κάθε όροφος έχει από ένα τεράστιο μπαλκόνι με πολλές γλάστρες και ένα κλουβί με ένα παπαγαλάκι που βγάζει χαρούμενους ήχους.
<<Πώς το λένε το παπαγαλάκι;>>τη ρωτάω.
<<Χάρβι>>.
<<Τον έχεις αρκετά χρόνια;>>
<<Δύο-τρία. Έχω πλέον συνηθίσει να τον ακούω κάθε πρωί να φωνάζει να του βάλουμε φαγητό. Εσύ έχεις κατοικίδιο;>>
Εδώ δεν έχω ούτε οικογένεια.
<<Ναι είχα ένα σκυλάκι τον Ρεξ>>λέω ψέματα.
<<Πρωτότυπο όνομα>>με πειράζει.<<Πάω μέσα. Αντιός μουτσάτσο>>
<<Χαχα αντίο Ιζαμπέλ>>λέω και ξεκινάω να γυρίσω σπίτι.