Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφάλαιο 25

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου
Ντάνιελ:
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην νυχτερίνη ακτή. Το πρωί πήγα με τη Ράνια στο σχολείο και την ώρα της γεωγραφίας ο Μίκυ με ενημέρωσε πως κάθε πρώτη νύχτα ενός μήνα κάθεται στην παραλία και σκέφτεται ή ψάχνει έμπνευση για μια καινούργια της ζωγραφιά. Επίσης μου είπε πως ότι πόλυ το καθυστερώ και έχω ευκαιρίες να την κάνω ολό δική μου. Να μαι λοιπόν στην παραλία να περπατάω προς εκείνη ήσυχα, αθόρυβα. Σκοντάφτω πάνω σε μια μεγάλη πέτρα και βλαστημάω.
<<Και εγώ βρήκα εκεί>>λέει γελώντας.
Πάει το σχέδιό μου, ας αυτοσχεδιάσω και μακάρι να βγει σε καλό.
<<Τί κάνεις Όρι>>ρωτάω και κάθομαι δίπλα της.
<<Εδώ τίποτα καινούργιο...δες ήρεμη που είναι τώρα η θάλασσα..>>
<<Ορίστε>>λέω και της δίνω μια λεία πετρούλα που βρήκα εκείνη τη στιγμή.
<<Δείξε μου την κίνηση ξανά>>λέει.
"Είναι μια τόσο απλή κίνηση σίγουρα τη θυμάσαι Όρι"σκέφτομαι και χαμογελάω. Την πλησιάζω. Της πιάνω τη μέση απαλά. Το αριστερό μου χέρι τυλίγεται στην περιφέρειά της, φέρνωντάς τη πιο κοντά μου. Το δεξί μου χέρι κινείται από το δεξί της αγκώνα τρυφερά προς την παλάμη της και πιάνω τα δάχτυλά της που κρατούν την πέτρα σφιχτά. Δεν αντιδράει σε καμία κίνησή μου. Μόνο κάνει ένα μίκρο βήμα πίσω, μειώνοντας το κενό μεταξύ μας τόσο που την νιώθω πάνω στο σώμα μου. Πλησιάζω το αυτί της και της ψιθυρίζω
<<Θυμάσαι τί κάνουμε μετά;>>
<<Αυτό>>απαντάει σιγανά εκπλήσοντάς με.
Πιάνει το χέρι μου που είχα στη μέσα της και γυρνάει προς εμένα κοιτάζοντάς με στα μάτια. Βρισκόμαστε απελπιστικά κοντά. Χωρίς να χάνει χρόνο, κάνει μύτες τα δάχτυλα των ποδιών της και εγώ ταυτόχρονα σκύβω. Με φιλάει. Με φιλάει με τόσο πάθος που νομίζω θα διαλυθώ. Κλέινει τα μάτια και εγώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω της. Εκείνη τα απλώνει στο σβέρκο μου. Το φιλί της με κάνει να ξεχνάω ποιος είμαι, τι είμαι και τι πρέπει να κάνω. Ανοίγει τα μάτια της αργά και κοιτάζει τα δικά μου. Απομακρύνει τα χείλη της λίγο από τα χείλη μου και λέει χαμηλόφωνα και νοσταλγικά
<<Τελικά εσύ ήσουν...πάντα εσύ>>
<<Πάντα εγώ>>αποκρίνομαι χωρίς να κοιτάξω αλλού.