PAGE-12-
Seryoso itong nakatingin sakin habang hinihintay yung sasabihin ko dito.ilang buntong hininga muna yung pinakawalan ko bago hinawakan at pinisil-pisil ang dalawang palad nito na ngayon ay mahigpit kong hawak
"i need to go."bakas ang kalituhan sa mukha nito sa sinabi ko
"ano iyon Hon?"
"kailangan kong mawala nang tatlong buwan."
"hah?para san?"
"i know na nasasaktan na kita at hindi ko kayang dumating sa point na talagang mas masaktan pa kita.kaya sa tingin ko ito na ang dapat gawin."
"hindi ko maintindihan."hinaplos nito yung pisngi ko
"nabanggit ko saiyo noon na namatay ang kauna-unahang babaeng minahal ko.isang linggo pagkatapos nang libing niya,nawala ako sa sarili ko,isang taon din akong halos parang nabaliw noon.at dahil doon ipinasok ako sa rehab para ipagamot nang taong kumupkop sakin dahil sa sobrang depression at pag-sisi sa sarili."umiling ito at tinitigan akong maigi
"hindi ko parin maintindihan."muli akong bumuntong hininga sa sinabi nito at hinigpitan pang lalo ang pagkapit sa kamay nito
"akala ko ayos na ang lahat,akala ko wala na yung takot ko sa buhay,akala ko wala nang babalik pa sa nakaraan ko pero mali ako.akala ko ang paglimot sa nakaraan at tanggapin nang buong puso ang lahat ang siyang makakapag papasaya sating dalawa pero dinalaw na naman nila ako at dahil doon muli na namang bumalik ang demonyo nang katauhan ko."
"ang ibig mo bang sabihin magpapa.."
"tama ka sweety,mag papagamot ulit ako para mawala ang takot at galit na unti-unti na namang bumabalik sa pagkatao ko.natatakot akong masaktan kita,mapagbuhatan nang kamay,natatakot ako na baka.."mariin siyang pumikit at pabigla itong niyakap "natatakot akong mangyari ang nasa panaginip kong napatay kita"
"Hon.."may garalgal sa tono nang boses nito
"bumalik na naman sweety,sa tuwing pipikit ako,sa tuwing matutulog ako palagi ko siyang napapanaginipan,sumisigaw sa panaginip ko at humihingi nang tulong,humihingi siya nang tulong kasama nang kapatid ko."hindi na niya napigilan pa ang pag daloy nang luha sa kanyang mga mata
"ang..ang kapatid mo?"tumango-tango siya habang yakap parin ito
"ang kapatid kong namatay noon..ang kapatid kong pinatay din pala noon."kumalas ito sa pagkakayakap sakin at awang ang mga labing pinakatitigan ako
"akala ko ba namatay sa sakit ang kapatid mo?"
"akala ko din..akala ko din..pero hindi!akala ko lang pala iyon sweety dahil sa mangmang na isip ko,ang sakit!ang sakit-sakit na hindi ko siya nagawang bigyan nang hustisya dahil mas pinili kong magpatawad para doon."
"Hon.."niyakap ako nito nang mahigpit nang hindi na niya napigilang mapahagulgol ng iyak
"mali ba ang napili ko?mali bang nagpatawad ako?bakit ganun sweety?bakit ang sakit-sakit maging masaya?."
"hindi ko masasabing tama dahil gumawa sila nang kasalanan,pero tama ang magpatawad kung sa puso mo tanggap mo na ang lahat."
"hihintayin mo parin ba ako?"
"uhm!hihintayin kita,maghihintay ako hanggang sa umayos na ang pakiramdam mo,gusto ko ring malaman ang lahat nang tungkol sa nangyari sa kapatid mo at gusto ko ring itanong kung bakit minsan ganun nalang ang galit na tingin mo sakin."
"sa pagbabalik ko sisiguraduhin kong maayos na akong haharap saiyo,sa pagbabalik ko pangako buo ko nang maikukwento saiyo ang lahat tungkol doon at buong tao na ulit ako para saiyo,i'm sorry kung dahil dito iiwan na naman kita."
"sshhh.nauunawaan ko ang lahat Hon,hihintayin kita.pangako iyan!i love you Hon,mamimiss kita."
"salamat sweety..salamat.."
maghapon din silang nagkwentuhan at inenjoy ang bawat isa.tatlong buwan lang naman pero kinakabahan parin siya,pero kailangan niya iyon gawin para dito,para sa kaligtasan nito,ayaw na niyang maulit na muli siyang makasakit nang tao dahil sa pag-sisisi sa sarili
ayaw na niyang sumigaw gabi-gabi.ayaw na niyang masaktan ang taong nakapalibot sa kanya dahil sa sobrang pag-aalala.ayaw na niyang matulad noon na nagalit sa mundo at walang kinikilalang tao kundi ang sarili niya at ang taong kumupkop lang sa kanya
ang galit niyang mahirap kontrolin noon ang siyang kinakatakot niyang makasama para dito..
CODILY POV'S
pangatlong araw nang pag-alis ni Harley,pinasya na niyang umuwi muna sa bahay nila nang Mama niya.nakakalungkot man pero kailangan niyang magpakatatag para dito.sa loob nang ilang buwan na pag-sasama namin ni harley alam kong malaki talaga ang pinagbago nito dahil sa mga nakaraan nitong humahabol dito
malaki narin naman ang pinag-bago niya.hindi na siya yung Odin na masyadong sakim noon.yung tipong mawala lang saglit si Harley sa paningin niya ay magwawala na.natutunan narin niyang pahalagahan hindi lang ang nararamdaman niya kundi ang nararamdaman nito
alam niyang hindi gugustuhin nitong makita niya itong naghihirap sa pagpapagamot nito.mas pinili nito ang lumayo para hindi siya masaktan noon at ngayon.ang lalaking minahal niya na puno nang pagdadalamhati ang puso at isip nang nakaraan ay hihintayin niya hanggang sa ganap na itong maging maayos
hindi siya nag-sisising iiwan siyang muli nito dahil sa una palang siya ang nagpumilit na muling pumasok sa buhay nito.alam ko na gusto na nitong lumigaya ako sa iba pero mapilit ako at dahil doon muli niya akong binalikan kahit na alam niyang siya ang mas mahihirapan saming dalawa
masyado akong sakim sa pag-ibig sa kanya at hindi ko naiisip na may mga bagay pala siyang pinilit nilalagpasan sa buhay.mga bagay na alam ko at nararamdaman kong may parte nang pagkatao kong may kinalaman sa paghihirap na pinapasan nito
gusto kong maging matatag para sa kanya.gusto kong itayo naman ang sarili ko para dito.hindi iyong palagi nalang akong nakasandal sa kanya,gusto kong maging karapat-dapat sa kanya na hindi na nasasaktan sa mga maling pinag-gagawa ko noon sa buhay
sa loob nang tatlong buwan pag-sisikapan ko ding kilalanin ang sarili ko.mga bagay na plano kong gawin at pangarap ko,mga bagay na alam kong ikakasaya nito pagbalik nito.na alam nitong hindi ako nagmukmok lang dahil sa paghihintay dito
this time,gusto kong pag natapos siya sa pag-papagamot ay may mga bagay akong ikukwento na ikasasaya nito.mga bagay na alam kong ikakangingiti nito dahil hindi ako nalungkot lang sa pag-alis niya.
bigla naman siyang napabangon mula sa pagkakahiga at isang buntong-hininga ang mabilis niyang pinakawalan para tumakbo at buksan ang pintuan nang marinig niyang may nag doorbell dito.
"near?"
"nice to see you again,odin."bakas sa boses nito ang kalungkutan na kina nod nalang niya dito para papasukin ito
"tuloy ka."
"kamusta?mukhang maayos naman ang pagbabakasyon mo ah,lalo kang gumanda."marahan siyang ngumiti at umupo sa sala set paharap dito
"salamat,ikaw kamusta?pasensya na kasi."
"wala kang dapat ihingi nang tawad,una palang naman alam kong hindi mo ako makakayang mahalin."napatungo siya nang hindi niya makayanan ang titig nito sa kanya
"i'm sorry."
"that's life,it's ok!ang importante lang naman ay sumaya ka."
"near..."tinitigan niya ito sa mata
"sigurado kana ba talaga kay harley?kilala mo naba talaga siya?"
"anong ibig mong sabihin?"kunot noong tanong niya dito
"gaano mo kamahal si harley?"muli isang kunot nang noo ang binigay niya dito,bakit ganito itong magtanong kinakabahan tuloy siya
"alam mo kung gano ko siya kamahal.alam mo iyan Near at ano bang gusto mong sabihin?"
"handa kaba sa mga mangyayari?kaya mo bang magsakripisyo?"
"pwede bang diretsyahin mo na ako!ano bang alam mo kay harley?at ano ba iyang pinagsasabi mo?"tumayo ito at nakapamulsang humarap sakin
"not now!hindi ako ang magsasabi saiyo nang mga bagay na iyan,ang akin lang sana maging matatag ka at ihanda mo ang sarili mo."
"Near.."pinigilan niya ito sa tangkang pag-alis nito
"sa ngayon gawin mo kung anong gusto mong gawin,don't worry nasa likod mo lang ako palagi."
naguguluhan na napasabunot ang isang kamay niya sa ulo habang tinatanaw si Near palabas nang bahay niya.gawin ang dapat gawin?kanina handa na akong gawin ang mga gusto kong gawin pero sa mga sinabi ni Near hindi ko maiwasang kabahan at mag-isip.
ano bang dapat ko talagang gawin?ano ba talaga?bwisit na Near dapat hindi nalang siya pumunta sa bahay kung bibigyan niya lang din naman ako nang palaisipan.minabuti nalang niyang lumabas nang bahay at maglakad-lakad
nasa kalahati na siya nang paglalakad patungong park nang isang itim na kotse ang biglang humarang sa kanyang harapan.lumabas doon ang isang taong kahit sa panaginip hinding-hindi na niya gugustuhin pang makita
ang lalaking sinusumpa niyang sana lamunin nang lupa.ang lalaking demonyo sa paningin nila nang kanyang Mama.ang lalaking noon pa man ay nagbibigay sa kanya nang matinding takot sa tuwing bubuka palamang ang bibig nito
"let's talk."buo at maawtoridad nitong sabi
inihakbang niya ang mga nanginginig niyang paa para lumayo sa taong iyon.pinilit niyang hindi ito tignan at isiping bangungot lang ang araw na ito sa kanya.pero isang tinig nito ang kina tigil nang paghakbang nang mga paa niya
"hindi mo manlang ba ako namiss my dear?,"
"hindi!kailanman!"gitil niyang turan dito
"hahaha!don't look at me like that,para namang ang laki-laki nang naging kasalanan ko saiyo."napapikit siya dahil sa kabang bumabalot sa pagkatao niya,kung pwede lang sana pag dilat niya wala na ang lalaking ito sa harapan niya
"what do you want?"lakas loob niyang dinilat ang mga mata niya para matatag na tanungin ito
"uhm!not here."kinakabahan man sumakay siya sa kotse nito at tahimik na naghintay kung saan man siya nito dadalhin
alam na alam niya ang personilidad nito.ito ang taong pag sinuway mo sigurado may nakahandang kapalit na ikaiiyak mo.ang lalaking noon pa man hindi niya mawari kung bakit naging kadugo niya.
ang nag-iisang kapatid nang AMA niya na nagpahirap sa kanila nang MAMA niya.noong mga panahon na kinailangan silang iwan nang Daddy niya sa bahay nang mga ito noon.ito at ang lolo niya ang nagpahirap sa kanilang mag-ina nang halos isang taon
"nandito na tayo!"bumaba sila sa isang white house na masasabi mong talagang pinagkagastusang ipatayo
walang imik na lumabas siya nang kotse at sumunod dito.nakarating sila sa isang kwarto na nagsisilbing office nito sa bahay na iyon.saglit lang at may nilabas itong isang folder at binigay sakin
"basahin mo."nanga-ngatal man ang mga kamay ay pinilit niya iyon abutin dito at basahin ang nilalaman nang nasa loob nang folder
"NO!hindi ko ito gagawin."inihagis niya yung folder sa pagmumukha nito
"pag-isipan mo,bibigyan naman kita nang dalawang buwan para mag-isip sa mga dapat mong gawin."
"hindi ko kailangan mag-isip dahil normal ang pag-iisip ko,ikaw ang mag-isip at ipa examine mo iyang utak mo!"nangi-nginig ang kalamanan na lumabas siya nang bahay na pinagdalhan nito
abot-abot ang kaba at galit niya para dito.napaka walang hiya talagang tao.kailangan na niyang makaalis para masabi ito sa MAMA niya.sigurado siyang ipapain nito ang Mama niya para sundin niya ang pinag-uutos nito.
kahit kailan hinding-hindi ko gagawin ang gusto nitong ipagawa,kahit kailan hindi ko hahawakan ang negosyo nitong demonyo ang siyang lumikha..
>_____________________________<
AN:
haluh!pasensya sa matagal na update dahil marami akong problem sa ngayon.na ospital kasi ang kapatid ko kaya medyo hirap sa pagnanakaw nang pag-gagawa nang ud.naiinip naba kayo sa sasabihin ni harley?huwag mag-alala malapit na talaga,malapit nang simulan ang totoong takbo nang storya nang book2..salamat sa walang sawang pag-babasa nito,dedicate ko nga pala ito kay ETUPJAY',dahil nangungupit pa daw siya nang pang- paload niya para lang mabasa ito..haha,nakuh!baka mahauli ka niyan.gudluck sa pangungupit..xd..tnx guyz...vote and comment sa may gusto,,
love
kimverly