Κυριακή 28 Νοεμβρίου
Ντάνιελ:
Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ, από τη στιγμή που μεταμορφώθηκα όπως γίνεται πάντα δηλαδή. Με θυμώνει απίστευτα πολύ το γεγονός πως χάνω από τη μνήμη μου αυτές τις λίγες ώρες κάθε μήνα. Το μόνο που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου από το χθεσινό πάρτυ είναι η Ράνια. Ήμασταν τόσο ίδιοι. Ένιωθα τόσο μαγεμένος και μόνο με την παρουσία της που δεν κατάφερα τα ελέγξω τα χείλη μου που με πρόδωσαν κάνοντας αυτό που λαχταρούσα εδώ και βδομάδες. Από τη φορά που την είδα εκείνο το πρωινό όταν ήμουν καινούργιος στην πόλη, όταν κάναμε παρέα στο Σεγκ, στο λεωφορείο, στην παραλία και κάθε μικρή στιγμή που με κοιτούσε.
Φτιάχνω πρωινό και πάω στο Σεγκ. Πόσο χαρούμενο με κάνει αυτό το παιδί! Μετά από 5-6 ώρες επιστρέφω βράδυ πια και αφηρημένος. Είναι μια σκέψη που δεν καταφέρνω να διώξω από το μυαλό μου όλη μέρα. Θυμάμαι ότι πριν μεταμορφωθώ είχα δει μια κοπέλα να γίνεται λυκάνθρωπος. Ή μήπως κάνω λάθος; Μπορεί απλώς να ήμουν ζαλισμένος λόγω της επικείμενης μεταμόρφωσης αφού δεν μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια την κοπέλα. Μόνο ότι είχε άσπρο δέρμα και ξανθά μαλλιά. Προσπαθώ να ηρεμήσω, γιατί αύριο έχω πρωινό ξύπνημα.
<<Καληνύχτα Όρι>>σκέφτομαι και γλύφω τα χείλη μου.
Ράνια:
Το πρωί ήταν ήσυχο και συνηθισμένο ούτε που κατάλαβα πότε βράδιασε. Τώρα είμαι ξαπλωμένη μπρούμυτα και ζωγραφίζω ένα πορτρέτο. Το πορτρέτο του ξένου με τα σμαραγδί μάτια.